ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: «Έαρ μικρό, έαρ βαθύ, έαρ συντετριμμένο»
Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Κάθε λουλούδι έχει τη θέση του στον ήλιο
κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο
κάθε άνθρωπος έχει έναν ουρανό πάνου από την πληγή του
κι ένα μικρό παράνομο σημείωμα της Άνοιξης μέσα στην τσέπη του…
Γιάννης Ρίτσος (Δοκιμασία, VII,3-7(Απόσπασμα)
Ξύπνησα ξημερώματα σήμερα, φώτισε νωρίς, η ανατολή χαρά θεού, Μπορεί να με ενεργοποίησε η Εαρινή ισημερία, η ημέρα και η νύχτα έχουν περίπου την ίδια διάρκεια και ναι, είναι η πρώτη μέρα της άνοιξης και θέλω πολύ να την χαρώ. Το μεγαλείο και η αναγέννηση της φύσης, τα χρώματα, οι μυρωδιές, ο έρωτας που ανθίζει μαζί με τα λουλούδια, απογειώνουν τις αισθήσεις! Δεν είναι τυχαίο ότι τα ωραιότερα ποιήματα των ποιητών μας γράφτηκαν για την άνοιξη, αυτήν την θηλυκιά εποχή που την εξυμνούν, την τραγουδούν και την αποθεώνουν, άλλωστε αύριο γιορτάζεται και η Παγκόσμια Ημέρα της ποίησης.
Όμως δυστυχώς τούτη η φετινή άνοιξη είναι πικρή, δεν έχει πολλά περιθώρια για χαρές, δεν τραγουδιέται όταν θρηνούν και μοιρολογούν μάνες, όταν άγγελοι ζητούν δικαίωση! Μα κάπου εκεί στον σκοτεινό ορίζοντα, γεννήθηκε η ελπίδα από τους χιλιάδες νέους που μόνιμα ψέγαμε ότι είναι αδρανείς και προσκολλημένοι σε έναν υπολογιστή. Και σαν να έγινε ένα θαύμα και πλημμύρισαν οι δρόμοι και οι πλατείες νιάτα με υψωμένη τη γροθιά, σαν να ανασαίνει η ψυχή! Και είναι αυτοί που δίνουν την απάντηση “όχι δεν ήταν ‘θυσία’ έγκλημα ήταν”! Δεν βολεύονται με “βολικές” εξηγήσεις γιατί όπως λέει και ο ποιητής της Ρωμιοσύνης ο Γιάννης Ρίτσος “αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό”!
Κι ήρθε ο καιρός να βγουν μπροστά “γιατί αυτές οι καρδιές δεν βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο» και είναι άνοιξη, πικρή αλλά όχι τυχαία όταν γεννιέται η ελπίδα ακόμα και μέσα από το θάνατο, την οδύνη και το πένθος. Κι ίσως γι αυτό να είναι και πιο ισχυρή! Κι αυτήν την οργή δεν μπορείς να την καλμάρεις,αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη γιατί αυτό είναι πλέον το ζητούμενο. ‘Άλλωστε πάντα οι μικρές και μεγάλες επαναστάσεις διαχρονικά στο πέρασμα της ιστορίας, ξεκίνησαν από τους νέους που έχουν λόγο τιμής! Που έχουν πυγμή, που έχουν φωνή που δεν τιθασεύεται. Και ναι, γι αυτό τελικά μπορώ να χαρώ που τούτη δεν είναι μια συνηθισμένη άνοιξη… Που συνδέεται με το ελιξήριο της ζωής…
Άλλωστε και συμβολικά μετά την Εαρινή Ισημερία, το φως νικάει το σκοτάδι και ο χειμώνας εξοστρακίζεται. Γιατί η πραγματική «άνοιξη» είναι αυτή που ο καθένας μας βιώνει μέσα του, έρχεται όταν εσωτερικά νιώθουμε έτοιμοι να μας κυριεύσει και να μας απελευθερώσει. Και πάντα υπάρχει μια αφορμή γι αυτό. Κι ας μην ξεχνάμε ότι «Την Άνοιξη αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις», όπως έγραψε ο Ελύτης και μπορώ τώρα να αντιληφθώ περισσότερο από πότε το μεγαλείο αυτού του στίχου, το μεγαλείο της ποίησης που κάνει την ψυχή να φτερουγίζει…
Μπορούμε λοιπόν θαρρώ να καλωσορίσουμε την άνοιξη, να καλωσορίσουμε την ποίηση, να καλωσορίσουμε την ελπίδα και τη νιότη, γιατί τα νιάτα θα νικήσουν κι ας είναι μια άνοιξη πικρή και ανελέητη..
Έαρ μικρό, έαρ βαθύ, έαρ συντετριμμένο…
Νίκος Καρούζος ( “Άσμα μικρό”)
