Ωδή στη μνήμη του Κολοκοτρώνη
Στα ίδια μέρη…
Μοιάζει για αστείο αλλά όποτε ακούω το όνομα «Κολοκοτρώνης», θυμάμαι ευθύς την αγέρωχη θωριά του έτσι όπως αποτυπωνόταν στο αθάνατο πεντοχίλιαρο. Δίχως άλλο σπάνια τιμή, έστω και μετά θάνατο εφόσον όποιος κι αν είσαι, όποια κι αν είναι η μόρφωσή σου και ό,τι κι αν πιστεύεις, είσαι αναγκασμένος να χρησιμοποιείς χαρτονομίσματα. Και αν είχαμε ακόμη την δραχμή, τότε όλοι θα θυμόμασταν πού και πού πόσα χρωστάμε σε αυτόν τον αυθάδη όσο και αυθεντικό «Γέρο του Μωριά».
Πρόσφατα είχαμε την επέτειο της γέννησής του (3 Απριλίου 1770) και οφείλω να ομολογήσω πως εντυπωσιάστηκα από την σιγή, ιδιαίτερα των πιο μεγάλων μέσων ενημέρωσης. Αν θέλαμε να μπούμε σε μία τέτοια διαδικασία, θα παρατηρούσαμε πως συνήθως δε λησμονούν να μνημονεύσουν πολύ λιγότερο αξιοσημείωτες προσωπικότητες. Κι όμως είναι σημαντικό, κυρίως για τις νεότερες γενιές, να μαθαίνουν πόσο σπουδαίος ήταν αυτός ο Πελοποννήσιος.
Δε λέω να διαβάσουν τα απομνημονεύματά του («Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836») που ομολογουμένως μαζί εκείνα του Μακρυγιάννη συνιστούν πηγές εξαιρετικής ιστορικής πληροφόρησης και έξοχα δείγματα νεοελληνικού λόγου. Αλλά τουλάχιστον πρέπει να θυμάται κανείς ότι μόνο από το 1762 έως το 1806, 70 Κολοκοτρωναίοι εξοντώθηκαν από τους Τούρκους.
Πρέπει να θυμάται επίσης ότι ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης έχασε τον πατέρα του από τους κατακτητές ενώ ήταν μόλις 10 ετών. Πρέπει ακόμη να θυμάται ότι στη μάχη των Δερβενακίων (26 – 28 Ιουλίου 1822), στην οποία καταστράφηκε ο στρατός του Δράμαλη, εκδηλώθηκε σε όλο της το μεγαλείο η απαράμιλλη ιδιοφυΐα ενός στρατηγού, που και σε αυτήν την περίπτωση ήξερε πότε ήταν η ώρα να χτυπήσει και πότε να αποτραβηχτεί.
Πάνω απ’ όλα όμως πρέπει να θυμάται ότι μέχρι να λυγίσει από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο, οι Έλληνες πρόλαβαν να κατηγορήσουν τον Κολοκοτρώνη για εσχάτη προδοσία, να τον φυλακίσουν και να τον καταδικάσουν σε θάνατο. Ποιον; Αυτόν που πάλευε με τα θεριά όλοι του τη ζωή, μόνο και μόνο γιατί ήξερε ότι αυτό είναι το τίμημα της λευτεριάς.
