Φένια Κωτσοπούλου: «Η τέχνη οφείλει να ταρακουνήσει σε πολύ βαθύ επίπεδο»

Here but not here at all at the same time_φωτό Daz Disley

Φένια Κωτσοπούλου – καλλιτέχνης, χορεύτρια /αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Lincoln της Αγγλίας

Συνέντευξη στην Ηρώ Ρήγα

Γνωρίζοντας τη Φένια

Η Φένια κατάγεται από τον Πύργο Ηλείας και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου «Choreographing Live Art» από το Πανεπιστήμιο του Lincoln (Ηνωμένο Βασίλειο), πτυχίο χορού από την Εθνική Ακαδημία Χορού της Ρώμης (Ιταλία) και Πτυχίο Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Η καλλιτεχνική της δράση επεκτείνεται και εκδηλώνεται σε διάφορους τομείς όπως performance, σύγχρονο χορό, αυτοσχεδιασμό, φωτογραφία, video art. Παράλληλα είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Lincoln (Ηνωμένο Βασίλειο) όπου διδάσκει Screen Dance, Bodies in performance and dance technique.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων έξι ετών, οι τομείς του βίντεο και της φωτογραφίας έγιναν κυρίαρχη συνιστώσα της καλλιτεχνικής της πρακτικής και έρευνας πάνω στο «performance for/with camera». Η έμπνευσή της προέρχεται παρατηρώντας και αφουγκράζοντας την καθημερινή ζωή ενώ τα κεντρικά θέματα των πρόσφατων έργων της περιλαμβάνουν το σώμα ως τόπο συγκέντρωσης και εκδήλωσης συναισθημάτων – βιωμάτων, προσωπική και συλλογική μνήμη, κατακερματισμός της κίνησης,  (απο)δόμηση της (γυναικείας) ταυτότητας.

Με βάση μια ριζοσπαστική προσέγγιση της τέχνης, συνεργάζεται με καλλιτέχνες από διαφορετικούς τομείς και διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο, με αποτέλεσμα η καλλιτεχνικής της δραστηριότητα συνεχώς ν’ αναπτύσσεται και να διευρύνεται. Τόσο τα προσωπικά της έργα όσο και καλλιτεχνικές δουλειές σε συνεργασία, κυρίως με τον βρετανό καλλιτέχνη Daz Disley, έχουν παρουσιαστεί σε ένα ευρύ φάσμα φεστιβάλ και πλατφόρμες βιντεο τέχνης, πειραματικής εφαρμογής ψηφιακών τεχνών και performance, ενώ έχουν γίνει αποδέκτες μέχρι στιγμής δυο βραβείων (δεύτερης και τρίτης θέσης).

Ιστοσελίδα: http://feniakotsopoulou.wixsite.com/artist

Vimeo: https://vimeo.com/feniakotsopoulou

Από ποια ηλικία ασχολείσαι με το χορό; Τι είναι αυτό που σε «τράβηξε» αρχικά στην τέχνη αυτή και τι σημαίνει για σένα σήμερα;

Βασικά χορεύω από τη στιγμή που βρισκόμουν στην κοιλιά της μητέρας μου! Όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου μικρή, ο χορός θα ήταν η μόνιμη δραστηριότητα μου. Γι’ αυτό το λόγο προφανώς η μητέρα μου αποφάσισε να με στείλει και στη σχολή χορού (στη Βάνια Στρούζας) όταν ήμουν ήδη 5 χρονών.

Ο χορός  ήταν και είναι το μέσο έκφρασης του εσωτερικού μου κόσμου, η κύρια οδός προς την αναζήτηση, τον πειραματισμό και την δημιουργία. Μέσω του σώματος και της κίνησης βρίσκω την δική μου ”φωνή” και προσπαθώ να (απο)δομήσω την δική μου ”γλώσσα”  προκειμένου να δημιουργήσω μια γέφυρα επικοινωνίας με τον εξωτερικό κόσμο. Παρ’ όλα αυτά με το πέρασμα του χρόνου άρχισα να αντιλαμβάνομαι την τέχνη του χορού συνδυαστικά με άλλους τομείς έκφρασης, όπως η ψηφιακή τέχνη ( video(art), φωτογραφία) και η performance art. Ένας συνδυασμός μέσων, προκειμένου προσωπικές ανησυχίες, ερωτήματ(ικ)α και συναισθήματα, ερεθίσματα να βρουν διαφορετικές δημιουργικές διεξόδους.

On the edge _σε συνεργασία με την Aylwyn Walsh_φωτό Fenia Kotsopoulou

Πόσο επηρεάζει το περιβάλλον την πορεία που θα ακολουθήσει κάποιος στη ζωή του; Σε σένα πώς λειτούργησε η στάση των δικών σου ανθρώπων;

Θεωρώ πως το περιβάλλον (οικογενειακό και κοινωνικό) παίζει πολύ σημαντικό και καθοριστικό τρόπο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα άλλα και πολύ πιθανά στην λήψη προσωπικών αποφάσεων. Όμως υπάρχει και η εσωτερική σου φωνή που γνωρίζει  πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο τι είναι καλύτερο για σένα, τι πραγματικά ποθείς και αναζητάς. Το σημαντικό είναι να βρεις το κουράγιο να την αφουγκραστείς, να την σεβαστείς  και να την εμπιστευτείς… Δεν είναι πάντα εύκολο, αφού μερικές φορές αυτή η εσωτερική φωνή σιγοψιθυρίζει και μπερδεύεται με τις φωνές άλλων που θεωρούν ότι γνωρίζουν καλύτερα τι μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο/η. Ευτυχώς μέχρι σήμερα, αργά ή γρήγορα, καταφέρνω να την ακούω προσεχτικά και να την ακολουθώ παρόλο τον φόβο και την ανασφάλεια για το άγνωστο.

Στην δική μου περίπτωση, η στάση των δικών μου ανθρώπων διέφερε. Από τη μια, είχα ανέκαθεν την απόλυτη στήριξη της μητέρας μου (όντας και η ίδια καλλιτεχνική φύση) και την ενθάρρυνσή της να κάνω πάντα αυτό που αγαπάω, χωρίς να τα παρατάω μπροστά σε δυσκολίες. Από την άλλη,  η διαρκής αμφιβολία και άρνηση του πατέρα μου να δεχτεί ότι ο χορός και η τέχνη μπορεί να είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό χόμπυ, μια απόφαση ζωής και επαγγελματικής σταδιοδρομίας. Η πρώτη στάση μου έδωσε και δίνει τεράστιο κουράγιο και δύναμη, ενώ η δεύτερη μ’ έκανε να πεισμώσω ακόμα περισσότερο και να μην το βάλω κάτω με τίποτα. Σίγουρα είναι πάντα σημαντική η συνεχής και σύσσωμη υποστήριξη από τους δικούς σου ανθρώπους. Όμως ακόμα και η αρνητική στάση άλλων μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά και με θετικό τρόπο για εσένα, αφού θα σ’ έχει βάλει σε μια διαδικασία να πάρεις αποφάσεις για τον εαυτό σου και να παλέψεις ακόμα πιο σκληρά για αυτό που επιθυμείς. Επίσης ο αδερφός μου με τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα του,  την σταθερή και αμετάκλητη στάση του να ασχοληθεί αποκλειστικά με την μουσική (ενώ εγώ η ίδια το αφού τελείωσα με τις πρώτες μου σπουδές) υπήρξε πάντα πηγή έμπνευσης για έμενα.

Θέλεις να μας πεις μερικά λόγια για τις σπουδές σου;

Ξεκίνησα χορό, 5 ετών (μπαλέτο και μοντέρνο) στη σχολή της Βάνιας Στρούζας και στη συνέχεια με την αγαπημένη δασκάλα χορού Νατάσσα Ζουμή. Το 1999 πέρασα στο Αριστοτέλειο Παν/μιο Θεσσαλονίκης, στη σχολή Ιταλική γλώσσας και Φιλολογίας. Παράλληλα με τις σπουδές μου, συνέχισα εντατικά τον χορό (κλασικό, μοντέρνο και τζαζ) στη σχολή της Judith Neil  με τον χορογράφο Ντίνο Φανάρα. Το 2005, όταν αποφάσισα να ασχολήθω εξ’ ολοκλήρου με την χορό και την τέχνη, έφυγα στο εξωτερικό (Ιταλία), όπου τελείωσα σπουδές σύγχρονου χορού στην Εθνική Ακαδημία Χορού της Ρώμης. Το 2009 έφυγα για Βερολίνο όπου και παρακολούθησα σεμινάρια πάνω σε διάφορα είδη σύγχρονου χορού, αυτοσχεδιασμό και contact improvisation. Το 2013 μετακόμισα στο Λίνκολν του Ηνωμένου Βασιλείου, όπου και είναι και η βάση μου, για να ολοκληρώσω το διετές Master of Fine Arts in Choreographing Live Art. Εντούτοις, κάθε συνεργασία με άλλους καλλιτέχνες και κάθε συμμετοχή μου σε καλλιτεχνικό πρότζεκτ ήταν και είναι μια μοναδική πηγή γνώσης και έμπνευσης. Γι’ αυτό το λόγο, είναι πολύ μεγάλη η λίστα ανθρώπων και καλλιτεχνών στους/ις οποίους/ες είμαι βαθύτατα ευγνώμων για όσα μου έχουν προσφέρει και συνεχίζουν να μου προσφέρουν σε βάθος χρόνου.

Whispering to the skies [Polaroid]_σε συνεργασία με την Joana Cifre Cerda’_φωτό Fenia Kotsopoulou

Πώς αισθάνεσαι πάνω στην (όποια) σκηνή; / όταν εκτίθεσαι;

Όλοι έχουμε ναρκισσιστικά στοιχεία και πλευρές του εαυτού μας που επιθυμούν την προβολή, προκειμένου να γίνεις αποδεκτός. Με την προβολή οι ανασφάλειες διογκώνονται και η αρνητική αντίδραση μπορεί να σε κλονίσει. Αν ήθελα να μην εκθέτω τον εαυτό μου, θα έμενα σπίτι μου μπροστά στον καθρέφτη μου. Η τέχνη είναι φωνή. Όλοι πρέπει να εκφράσουν τη δική τους φωνή. Η έκθεση είναι ανάγκη να επικοινωνήσω με τον εαυτό μου και τους άλλους. Το να εκτίθεμαι έχει το ρίσκο της απόρριψης, ευτυχώς όμως που υπάρχει η απόρριψη. Η άλλη πρόταση. Δεν περιμένεις την ίδια αντιμετώπιση. Η αρνητική κριτική, το πώς αντιλαμβάνεται ο θεατής τη δουλειά σου, σε βοηθά να αναπτύξεις τη δική σου κριτική και να ξεκαθαρίσεις περισσότερο το πού είσαι και τι θες να πεις. Κι αποδέχεσαι ότι καθένας μπορεί να αντιληφθεί και να βιώσει την δημιουργική έκφραση με διαφορετικό τρόπο.

Τώρα μιλάμε για τρίχες, κόσμος πεθαίνει κι εγώ κάθομαι κι ασχολούμαι με τρίχες κυριολεκτικά.  Μου πήρε 1 χρόνο να εμφανίσω την πρώτη φωτογραφία, όπου εμφανιζόμουν με άλλο τρόπο απ’ αυτόν που με ήξεραν, τη γλυκιά ωραία χορεύτρια. Με δυσκολία προσπαθούν να αποδεχτούν ότι έχω αλλάξει πορεία, ότι δεν εννοώ αυτό που εννοούσα πριν 10 χρονια. Αισθάνομαι διάφορα, δεν είναι πάρα πολύ ευχάριστο να επιμένουν οι δικοί σου άνθρωποι να δουν στοιχεία της παλιάς εικόνας.

Όλες οι εμπειρίες με κάνουν να μαθαίνω εγώ η ίδια. Πρέπει να συνεχίσεις να κάνεις αυτό που αγαπάς γιατί μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορείς να σπάσεις τους δικούς σου τοίχους. Κι όσο πιο πολλούς γκρεμίσεις τόσο πιο κοντά έρχεσαι με τους άλλους και κυρίως με τον εαυτό σου.

Flight Theory_ φωτό Daz Disley

To ελληνικό στοιχείο είναι κυρίαρχο στη δουλειά σου…

Έμμεσα ή άμεσα ό,τι κάνω γυρίζω πάντα πίσω στη βάση, εκεί που έχω μεγαλώσει, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά στο συγκεκριμένο μέρος, με τη συγκεκριμένη γλώσσα, τις πρώτες επιρροές, το παρελθόν. Όταν αναζητάς κάτι στο παρόν για λύσεις στο μέλλον, το παρελθόν είναι η βάση κι αρχίζεις και σκαλίζεις. Πολλά στοιχεία σου δίνουν απαντήσεις και δίνουν και ερωτηματικά. Το 2005 που έφυγα από Ελλάδα άρχισα να σκέφτομαι τι είναι σπίτι. Τι σημαίνει να είσαι Ελληνίδα. Συναναστροφή με διαφορετικότητες, θες να δημιουργήσεις γέφυρες επικοινωνίας και αναρωτιέσαι. Άρχισα να βλέπω τα πράγματα με διαφορετικό μάτι, άλλες αλήθειες, άλλες πραγματικότητες, κι όχι πολύ μακρινές, μέσα στο δυτικό τρόπο σκέψης. Ζούμε τον κόσμο μέσω των αισθήσεων. Κάθε φορά που έρχομαι Ελλάδα το βιώνω, είναι βιωματικό.

Τι είναι το «X-Church»; Πώς αισθάνεσαι για τη συμμετοχή σου σ’ αυτό το εγχείρημα;

Το «X-Church» βρίσκεται στο Gainsborough και είναι ζωντανό με τις δραστηριότητες και τις εκδηλώσεις της κοινότητας. Δεν είναι πλέον μια εκκλησία, είναι ένας καταπληκτικός χώρος όπου τα υπέροχα πράγματα μπορούν και συμβαίνουν. Ο καθένας είναι ευπρόσδεκτος και εργαζόμαστε διαρκώς για την παροχή διασκέδασης και ενδιαφερόντων δραστηριοτήτων, λειτουργιών και εκδηλώσεων που ταιριάζουν σε όλους.

Μια φορά το χρόνο διοργανώνουμε ένα ΔΩΡΕΑΝ 24ωρο Φεστιβάλ που παρουσιάζει τοπικούς μουσικούς και καλλιτέχνες, συγγραφείς, χορευτές, ποιητές, κά, δίνοντας στο σύνολο του Gainsborough και των γύρω περιοχών την ευκαιρία να συγκεντρωθούν και να μοιραστούν μια ολόκληρη μέρα δημιουργικής έκφρασης.

Πάντα κάτι συμβαίνει, στοχεύουμε στο να φέρνουμε μαζί την τοπική κοινότητα και είμαστε πάντα ανοιχτοί σε προτάσεις. Οι καθημερινές, εβδομαδιαίες και μηνιαίες εκδηλώσεις περιλαμβάνουν: Ομάδες κοινοτικής υποστήριξης, Μαθήματα Μαγειρικής, Μαθήματα Μαθήματος, Γιόγκα, Μαθήματα Χορού, Ομάδες Τέχνης, Ζωντανή Μουσική, Δημιουργική Γραφή, και ο κατάλογος συνεχίζεται!

Whispering to the skies [Polaroid]_σε συνεργασία με τον Daz Disley_φωτό Fenia Kotsopoulou

Πώς βλέπεις το χορό στην Ελλάδα;

Στην Ελλάδα όπως και στην Ιταλία, είμαστε καθηλωμένοι στο παρελθόν λόγω της ιστορίας, με αποτέλεσμα να υπάρχει αντίδραση, καχυποψία σε ό,τι σπάει στερεότυπα και είναι μέρος της νοοτροπίας και κοινής αντίληψης. Η ομορφιά, ο ρόλος της γυναίκας και του άντρα, της δομημένης κοινωνίας. Υπάρχει προσκόλληση, δικαιολογημένα είμαστε περήφανοι για τον ελληνικό πολιτισμό, τη φιλοσοφία, αλλά είναι και εμπόδιο, ιδιαίτερα όταν έχει να κάνει με πολιτισμό, για να ξεπεράσεις νοητικούς τοίχους, οι οποίοι είναι μεν διάφανοι, αλλά δημιουργούν απόσταση από ιδέες, κουλτούρες. Όλοι έχουμε νοητικούς τοίχους.

Ο χορός επηρεάζεται απ’ αυτό που θεωρούμε όμορφο, αισθητικά καλό και εύπεπτο. Φόρμα κι αισθητική παίζουν μεγάλο ρόλο στο χορό, αυτό είναι το κλασικό, η φόρμα, αισθητική και τέλεια τεχνική. Αλλά κι έκφραση μέσω του σώματος. Για αυτό για κάποιο διάστημα πήρα απόσταση από το σύγχρονο χορό. Δε με ικανοποιούσε το να χορεύω καλά. Όχι από θέμα επιτυχίας. Χορεύω όμορφα. Και;! Προσπαθείς, αλλά βλέποντας τον εαυτό σου στον καθρέφτη, κάτι θα σου φανεί λάθος, κάτι δε θα γίνει, ή δε θα πει το κοινό «τι ωραίο!». Έτσι θέλησα ο τρόπος που κινούμαι να λέει κάτι παραπάνω. Άρχισα ν ασχολούμαι μ’ άλλα πράγματα, βίντεο, performance… Αρχίζεις και βλέπεις με άλλο μάτι τα πάντα γύρω σου, μέσα σου, εσωτερικά και εξωτερικά. Μέσω της φωτογραφίας και του βίντεο άρχισα να βρίσκω τρόπους, να εξερευνώ, να αναρωτιέμαι, ν’ αμφιβάλλω σε διάφορα επίπεδα, προσωπικό, υπαρξιακό, κοινωνικό, κά.

Η performance art, χάνεται στη μετάφραση, έρχεται σε αντιπαράθεση με το θέατρο, γιατί κάθε σου πράξη είναι αληθινή. Δεν υπάρχει προσποίηση ή αναπαράσταση, είναι βίωμα, βγάζεις layers, γυμνά μπροστά στο θεατή, δε δημιουργώ ένα χαρακτήρα. Είναι αληθινό αίμα, όχι κέτσαπ.

Deviant women

Η τέχνη οφείλει να ταρακουνήσει σε πολύ βαθύ επίπεδο, να σε οδηγήσει να αναθεωρήσεις τα πάντα, να αμφιβάλλεις, να θέσεις παραπάνω ερωτηματικά, να ψάχνεις δικές σου απαντήσεις και να τις αναιρέσεις, να σε φέρει σε κρίση. Η κρίση έχει δύο όψεις, στα ιαπωνικά σημαίνει δύο πράγματα: Πανικός – Ευκαιρία. Αυτή τη φιλοσοφία προσπαθώ να εφαρμόσω, προκειμένου να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση, μάθε για να εξελιχθείς. Ευτυχώς που υπάρχει κρίση. Έτσι ξυπνάμε. Ή θα σε διαλύσει ή θα σε κάνει πιο σοφό και δυνατό. Η τέχνη έχει αυτή τη δύναμη όταν ακουμπά θέματα, κοινωνικά , φιλοσοφικά, δε σου δίνει απαντήσεις, σε υποκινεί να θέσεις ερωτήματα. Μόνο έτσι μπορείς να μάθεις.

There is no limit to your love _ φωτό Daz Disley

Στα projects σου θίγεις θέματα που αφορούν στην πολιτική, στο φύλο, στην κανονικότητα, στο τι είναι φυσιολογικό…

Τι είναι νορμάλ; Όλα είναι κοινωνικά κατασκευάσματα. Γεννιόμαστε, το περιβάλλον, επηρεάζει, η κοινωνία, το θρησκευτικό και πολιτικό επίπεδο έχει νόμους κι αποφασίζεις αν τους ακολουθείς. Όταν έρχεται κάτι ΑΛΛΟ, το διαφορετικό δε συγκλίνει με την κοσμοθεωρία σου, με αυτό που σ’έχουν μάθει και πείσει. Εκεί η αλήθεια σου δεν είναι για τους πάντες αλήθεια. Η αλήθεια σου είναι άρνηση, απόρριψη, άμυνα, το διαφορετικό έρχεται να κλονίσει τι είναι φυσιολογικό και νόρμα, τι σωστό ν’ ακολουθήσεις. Οι καλλιτέχνες θεωρούνται περίεργοι, ότι ταρακουνούν τα νερά για να τα ταρακουνήσουν, το ίδιο συμβαίνει και με την αναρχία. Η τέχνη σου δίνει την ελευθερία σα θεατής να αποφασίσεις πώς θες να ερμηνεύσεις, να νιώσεις. Το κοινό εδώ δεν είναι εκπαιδευμένο, είναι μαθημένο να βρίσκεται σε απόσταση ασφαλή απ’ το έργο. Στην ουσία η πρόθεση του καλλιτέχνη δεν έχει καμία σημασία ούτε σχέση με το νόημα που θα βγει προς τα έξω. Σημασία έχει η δημιουργική πορεία του καλλιτέχνη.

What Beauty Feels Like_φωτό Emanuele Bencivenga

Αισθητική, τρίχες, πώς καταρρίπτονται τα στερεότυπα. Η γυναικεία ομορφιά και οι τρίχες δεν πάνε μαζί, θυμίζουν αντρικό σώμα. Η γυναικεία υπόσταση εξαλείφεται και γίνεται κάτι πιο αρσενικό. Συνεχίζεις να αισθάνεσαι τη γυναικεία σου υπόσταση ακόμα κι όταν δεν συγκλίνει με το  κοινωνικά αποδεκτό. Φύλο και ταυτότητα, πώς εκφράζονται μέσω αισθητικής εμφάνισης ή έκφρασης, δεν υπάρχει ένα είδος φυσιολογικού. Δεν είναι η πρόθεσή μου να αποδείξω ότι αυτό που εσύ θεωρείς φυσιολογικό δεν είναι ή ότι κάνεις κάτι λάθος, αλλά να ανακαλύψω μια άλλη μορφή φυσιολογικού, μέσω της δημιουργικής μου πορείας. Δε λέω δηλαδή να σταματήσουν να ξυρίζονται οι γυναίκες, απλά το να αποφασίσω να το κάνω δε σημαίνει ότι δεν είμαι σεξουαλική, όμορφη, γυναίκα. Θέλω κι επιθυμώ εγώ κι αυτό είναι φυσιολογικό, μερικά πράγματα όντως είναι φυση-ολογικά. Πώς οι τρίχες έχουν επηρεάσει τον άνθρωπο. Το πρώτο γεύμα μας είναι οι τρίχες, το χνούδι που βγαίνει στο 8μηνο έμβρυο. Υπάρχει λόγος που βρίσκονται στο σώμα. Visibility και normal συνδέονται, αυτό που βλέπεις συνεχόμενα και κατ’ επανάληψη αποτυπώνεται στο μυαλό και γίνεται φυσιολογικό.

Breaking through the (un)known φωτό Lorenza Cini

Δε μπορώ να βρω τη φωνή μου, να εκφράσω κάποια πράγματα, αν το περιβάλλον δεν είναι υγιές εγώ δε μπορώ να ‘μαι απόλυτα υγιής. Ο χορός είναι ωραίος, αλλά ο δρόμος που πήρα έχει να κάνει με το ποια είναι η δική μου φωνή και ταυτότητα, ποια πραγματικά είμαι εγώ. Συνειδητοποίησα θεωρίες πολλές, εκφραστικά και δημιουργικά μέσα σε βοηθούν τι στοιχεία να συλλέξεις για να διαμορφώσεις τη δική σου άποψη. Και λες αυτό είτε μπορεί να σε αγγίξει είτε να σε κάνει να αδιαφορήσεις.

Έχω δει έργα που μέσα μου ήταν δυνατά, άσχετα με το τι ήθελε να πει ο καλλιτέχνης, με ταρακούνησαν, μ’ έκαναν ν’ ανοίξω πόρτες μέσα μου που δε θα ανακάλυπτα. Η κοινωνία, αλληλένδετα είναι όλα μεταξύ μας, πώς συνδέονται οι ζωές μας. Μ’ αρέσει να φτιάχνω λέξεις, η αγαπημένη μου είναι το… unbecoming, δηλαδή για να γίνω πρέπει να ξεγίνω αυτό που έχω μάθει ότι είμαι. Δεν είναι καθόλου εύκολο και δε λέω ότι μπορώ να γίνω tabula rasa, αλλά άρχισα να συνειδητοποιώ ότι διάφορες πτυχές του εαυτού μου είναι απόρροια κοινωνικού κατασκευάσματος. Πέρασα κρίση σε όρια πανικού, γιατί ξυπνάω στα 35 και λέω τι ήταν πραγματικά δικό μου, μπήκα σε μια διαδικασία ενδοσκόπησης, να δεις αν είναι δικές σου οι αποφάσεις, ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι τις σχέσεις και τους άλλους. Το σύνδρομο του καλού κοριτσιού. Προσπαθώ να ξεγίνω καλό κορίτσι, όχι να γίνω κακιά, αλλά ο ρόλος που έχουν πολλές γυναίκες. Πολλοί μου λένε «θαυμάζω το κουράγιο σου που εκθέτεις τον εαυτό σου, τις τρίχες σου».

Flight Theory_ φωτό Daz Disley

Η πόλη μας έχει ελπίδες για… διαφυγή;

Πρώτη φορά μέχρι στιγμής φέτος ερχόμενη στον Πύργο, μπόρεσα να φανταστώ ότι κάτι διαφορετικό μπορεί να γίνει σ’ αυτή την πόλη. Ενώ σίγουρα πιστεύω ότι όλα είναι δυνατά, αυτό δε μου είχε περάσει από το μυαλό για το μόνο μέρος απ’ όπου το έσκασα.

Από τη μια είναι τα άτομα που φεύγουν γιατί ξέρουν ενδόμυχα ότι μόνο εάν πετάξουν μακρυά μπορούν να βρουν τον εαυτό τους και υπάρχουν τα άτομα που μένουν και κάνουν τη διαφορά.. Κάποιοι μπορούν να προσφέρουν εξ’ αποστάσεως και κάποιοι από κοντά… εάν τα άτομα ενωθούν, τότε τα σύνορα φαντασίας, σκέψης και έκφρασης καταρρίπτονται και ο δρόμος προς τη γνώση ανοίγεται..

Ξεκίνησα να χορεύω στον Πύργο Ηλείας, στη μοναδική σχολή χορού εκείνη την περίοδο.. δε θα είχα κάνει τίποτα απ΄όλα αυτά εάν δεν ξεκινούσα όπως ξεκίνησα. Τώρα στα 37 μπορώ αν γυρίσω πίσω και να πω «eveything makes sense».

BORDERLINE ph_Fenia Kotsopoulou

There is no limit to your love_ φωτό Daz Disley