Τσάι και συμπάθιο

Είναι καταπληκτικό. Διαρκώς η επικαιρότητα επιλέγει αυτοβούλως τα θέματά της, αλλά το πόπολο δείχνει να μένει μάλλον ασυγκίνητο από τους πηχυαίους τίτλους. Ο λόγος είναι προφανής αλλά συνεχώς προκύπτει η ανάγκη να επισημαίνεται ξανά και ξανά: Στο βάθος των συνταρακτικών δήθεν ειδήσεων που ενδόμυχα υπόσχονται την δυνατότητα κάποιας θεαματικής βελτίωσης, βρίσκεται κατά κανόνα η διατήρηση του status quo ή ακόμη χειρότερα η επιδείνωση της παρούσας κατάστασης.  Εν προκειμένω, αυτό μπορεί να ειπωθεί και για την πολυσυζητημένη άφιξη του προέδρου Ομπάμα. Τα πρωτοσέλιδα οργίασαν και σύσσωμος ο κοινοβουλευτικός κόσμος (πλην του Κ.Κ.Ε. φαντάζομαι) υπογράμμισε λίγο έως περισσότερο τη σημασία της εν λόγω επίσκεψης. Αυτό κι αν είναι θαύμα. Τα κόμματα που δεν μπορούσαν τόσο καιρό να συμφωνήσουν ως προς τη σύνθεση μιας ανεξάρτητης αρχής (ΕΣΡ), συμφώνησαν πως παρότι η επίσκεψη είναι περισσότερο εθιμοτυπική και συμβολική, εφόσον πρόκειται για εκείνον που φεύγει και όχι για εκείνον που τελικά θα αποφασίσει, έχει την δική της σημασία. Πως αμέ! Ιδιαίτερα αν ο προσκεκλημένος, πέρα από ένοικος του Λευκού Οίκου, τα τελευταία οκτώ χρόνια πέτυχε να δημιουργήσει έναν μύθο, ο οποίος μόνο με αυτόν των χολιγουντιανών αστέρων μπορεί να συγκριθεί.

Γι’ αυτό είναι και πιο χοντρό το –ας μου επιτραπεί η έκφραση– δούλεμα. Τα πλατιά χαμόγελα, το «πατ πατ» στην πλάτη, οι λαμπρές τελετές, οι ελπιδοφόρες δηλώσεις, οι εποικοδομητικές συνομιλίες, η συγκρατημένη αισιοδοξία. Α, και το μεγαλείο. Κάθε μεγάλος αστέρας θέλει να διαδραματίζει τον ρόλο του σε ένα αντίστοιχης αξίας σκηνικό. Και τι καλύτερο σκηνικό για έναν «περφόρμερ» από την Ακρόπολη; Τα έχουμε ξαναδεί όλα αυτά. Δεν είναι καινούργια. Ο Ομπάμα δεν κομίζει κάτι και μάλλον το ίδιο θα ίσχυε ακόμα κι αν βρισκόταν στην αρχή της πρώτης ή της ανανεωμένης θητείας του. Για τσάι και συμπάθιο έρχεται ο άνθρωπος, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στο δημοσιονομικό κομμάτι που μας καίει περισσότερο. Τίποτε δεν αλλάζει επί τας ουσίας και μακάρι να υπήρχε η δυνατότητα ενός παράλληλου σύμπαντος, γιατί τότε θα έβλεπε ο καθένας ξεκάθαρα ότι αυτού του τύπου οι επισκέψεις στερούνται ουσιαστικής σημασίας, άρα και ύπαρξης. Να το πω αλλιώς: οι Έλληνες μπούχτισαν πια με το Χόλυγουντ και πλέον δεν θέλουν σταριλίκι. Μείωση χρέους θέλουν.