Καφενεία… αντίδοτα στην κρίση!

Τιμοκατάλογος του ενός ευρώ- Οδοιπορικό στο Κ. Σαμικό

Μια φωτογραφία που αλιεύσαμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μας ώθησε στο ρεπορτάζ. Τιμές αντίδοτο στην κρίση αυτές που είδαμε στον τιμοκατάλογο ενός καφενείου στο Σαμικό. Φτάνοντας εκεί, μαθαίνουμε πως και τα τρία καφενεία του χωριού, ακολουθούν την ίδια τιμολογιακή πολιτική στα χρόνια των μνημονίων. Ο καφές μόλις ένα ευρώ… είτε ελληνικός, είτε φραπέ, είτε ότι άλλο είδος σερβίρει το κατάστημα.

Τα αναψυκτικά το ίδιο. Άλφα σουβλάκι με πατατούλες κοστίζει ένα ευρώ και με ενάμιση τρως μεζέ και πίνεις αναλόγως ουζάκι, ή κρασάκι με μεζέ, το τσίπουρό μετά συνοδείας έρχεται λίγο πιο φτηνό… Στο χωριό, όπου η σύνταξη παρά το χαμηλό κόστος ζωής δεν φτάνει, και το δεκάλεπτο του ευρώ έχει αξία. Τη μπύρα στα καφενεία του Σαμικού θα την απολαύσεις με μεζέ με 2,5 ευρώ, ενώ τα ποτά σου με φρούτα ή σποράκια με τρία ευρώ… Και να μην ξεχάσουμε να πούμε πως ο μεζές δεν είναι ότι κι ότι, αλλά έχει περάσει από τα χέρια της κυρά Παρασκευής ή της κόρης της, της Μαρίας, με υλικά πρώτης ποιότητας, σπιτικά ή από το μποστάνι τους και κρασί παραγωγής τους. Στα χωριά της Ηλείας, κάθε επαγγελματίας κάνει ότι μπορεί για να κατεβάσει το κόστος και τις τιμές… Καλύπτοντας τις ανάγκες του χωριού, καλείται να βγάλει το μεροκάματό του, μέσα από αυτή την μικρή κοινωνία, όπου οι οικονομικές δυνατότητες είναι πλέον περιορισμένες.

Η Μαρία Δάγκαρη, διατηρεί το καφενείο που χρονολογείται σχεδόν από τα πρώτα χρόνια του χωριού. Τέταρτη γενιά στο ίδιο πόστο δέχεται τη βοήθεια της μητέρας της. Η κα Παρασκευή μας λέει πως τόσα χρόνια έχει ζήσει και δύσκολα και εύκολα, όμως τελευταία τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πολύ. «Αυτό το Πάσχα, ο κόσμος που ήρθε ήταν πολύ λιγότερος σε σχέση με άλλες φορές. Αλλά μόλις έφτασε στο χωριό, κυκλοφόρησε στην αγορά, βγήκε, πήγε στα καφενεία, υπήρξε μια ζωντάνια.

Η κόρη της η Μαρία που πλέον έχει πάρει τη σκυτάλη μιλά για τα βιώματά της, σε αυτή την αγροτική περιοχή του νομού. «Από τους παππούδες μου θυμάμαι πως στα καφενεία υπήρχε πάντα μια αμεσότητα με τον πελάτη. Τα καλαμπούρια μας, το κέφι μας. Προσπαθούσαμε πάντα με χαμηλές τιμές αλλά και με δική μας πρώτη ύλη να δουλεύουμε, με ντόπιας παραγωγής κρασιά, μεζεδάκια σπιτικά, υλικά δικά μας. Το χωριό μας σήμερα δεν έχει πάρα πολύ κόσμο. Όμως όσοι έχουν απομείνει μας τιμούν και μας σέβονται. Ο τιμοκατάλογός μας προσπαθούμε να είναι αντίδοτο στην κρίση… σε οποιαδήποτε κρίση. Δόξα το Θεό στο χωριό, όλοι οι επαγγελματίες προσπαθούμε να είμαστε κοντά στους πελάτες. Αυτό νομίζω πρέπει να γίνει από όλους…».

Χαμηλές οι τιμές στο χωριό

Στη μια γωνιά του καφενείου βρίσκουμε τον κυρ Χρήστο το Λιβανόπουλο. Είναι από το Επιτάλιο αλλά έριξε άγκυρα στο Σαμικό. Γεμίζει το ποτήρι του με μπύρα και μας λέει πως έχουν τα πράματα… «Τη μπύρα την πίνουμε εμείς που παίρνουμε σύνταξη. Οι υπόλοιποι άντε να πιούν μια κουπίτσα και να φύγουν. Είναι μεγάλη η φτώχια στο χωριό. Και τα τρία καφενεία έχουν τις ίδιες χαμηλές τιμές εδώ. Αλλού τη μπύρα θα την πιείς τρία ευρώ, εδώ δύο. Ο μεζές είναι πολυτελείας. Δυστυχώς δεν υπάρχει χρήματα, δεν κινείται. Δεν ξέρω τι θα κάνουμε. Κόβουν τις συντάξεις. Επιτρέπεται να κόψουν από τον ΟΓΑ με 300 ευρώ που παίρνουν».

Στην άλλη γωνιά του μαγαζιού, ο κυρ Κώστας ο Καλαθάς. Τον προλαβαίνουμε με την ντομάτα στο χέρι. «Τρώω ντομάτα γιατί δεν έχω λεφτά να πάρω κρέας» μας λέει και συνεχίζει. «Πίνω μια κουπίτσα κρασάκι γιατί δεν μπορώ να πάρω μπύρα. Παίρνω 300 ευρώ και τα μισά τα δίνω στο γιατρό. Ας είναι καλά ο λεβέντης μας ο Τσίπρας που μας προσέχει πολύ. Ας είναι καλά ο Θεός που μας έστειλε καλό άνθρωπο και πλουτίσαμε και δεν έχουμε που να τα βάλουμε» μας λέει και βάζει τα γέλια… γιατί στο φινάλε μέσα στην κρίση αν δεν γελάσεις… θα σε πάρει πολύ από κάτω.

Στους δύο άγραφους όρους που υπάρχουν, ο ένας είναι το βερεσέ που δεν υπάρχει. Ο άλλος… το ότι το κατάστημα στάνταρ θα κεράσει τον πελάτη που θα πάει εκεί συχνά – πυκνά να ξεσκάσει βγαίνοντας από την αυλή του σπιτιού του…