Αναπολώντας το χθες: Άσε με να μπω… (στον Γιάννη τον φίλο μου)

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”34601″ img_size=”full”][vc_column_text]Η γνωριμία μας ξεκίνησε όταν η μοίρα θέλησε να είμαι ο άνθρωπος ο οποίος θα στάλαζε βάλσαμο στην πληγή, που του είχε αφήσει ένας νεανικός έρωτας. Στη συνέχεια με τίμησε, όταν μου ανέθεσε να είμαι εκείνος ο οποίος θα επισφράγιζε τους όρκους της ένωσής του με την μετέπειτα σύντροφο της ζωής του, ενώ ταυτόχρονα είχα την τύχη να χριστώ ο πνευματικός πατέρας της κόρης του μιας γλυκύτατης ύπαρξης με πυρόξανθα μαλλιά.

Όλα αυτά μας έδεσαν με δεσμούς αδερφικής φιλίας, η οποία παρέμεινε αναλλοίωτη στο χρόνο ακριβώς επειδή διαρκώς αναδεικνυόταν το σπάνιο του χαρακτήρος του. Άνθρωπος από εκείνους που ονομάζουν «παλαιάς κοπής», βούτηξε στη ζωή με χιούμορ, με ικανότητες, με ανεξάντλητη όρεξη για δουλειά και δημιουργία. Απ’ αυτούς που εκ φύσεως αδυνατούν να καθίσουν. Δεν φοβόταν τίποτε στη ζωή, παρά μόνο ένα πράγμα: μη κι  έρθει η ώρα που θα του στερήσει την αξιοπρέπειά του.

Δυστυχώς αυτή η μέρα ήρθε. Η κρίση τον εξώθησε για πρώτη φορά στην ανεργία. Παρότι υπήρξε επί δεκαετίες πετυχημένος επαγγελματίας στον χώρο του, σήμερα μετρά ήδη 5 χρόνια ατελέσφορων προσπαθειών να επανενταχθεί στην αγορά εργασίας, με βιογραφικά, με συστάσεις, με συνεντεύξεις˙ παλεύοντας να μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια του, να βρει μία δουλειά. Δυστυχώς, χωρίς αποτέλεσμα. Και το χειρότερο είναι ότι η αιτία αυτής της αναποτελεσματικότητας δεν οφείλεται στην εμπειρία ή στα τυπικά του προσόντα που είναι αδιαμφισβήτητα, αλλά στην ηλικία του. Γιατί με τα χρόνια ήρθαν και τα γκρίζα μαλλιά, και μαζί ήρθε και το γκρίζο που εγκαταστάθηκε μόνιμα στην ψυχή του.

Συναντηθήκαμε χθες και αυτό που διέκρινα στο βλέμμα του ήταν ένα βουβό παράπονο.. «Φίλε εμένα η ζωή με εξόρισε»  Σα να έλεγε: «Ζωή, άσε με να μπω. Κάνει κρύο απέξω. Κρυώνω». Η ζωή που επιμένει να  λεηλατεί ζωές…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]