Ας γυρίσουμε το ημερολόγιο μερικούς μήνες πίσω. Όταν η κυβέρνηση αντιλήφθηκε ότι ο κορονοϊός δεν είναι απλώς μία εποχική γριπούλα –περίπου κάτι τέτοιο είχε δηλώσει αρχικά ο αρμόδιος υπουργός– και ότι αν δεν γίνει σοβαρή διαχείριση της εξάπλωσής του θα μπορούσε να διαλύσει, μεταξύ άλλων, το σύστημα υγείας, προχώρησε σε μία πρώτη δέσμη μέτρων. Ένα εξ’ αυτών ήταν, πολύ σωστά, το κλείσιμο των σχολείων.
Πολύ γρήγορα όμως το μέτρο αυτό ουσιαστικά αναιρέθηκε, αφού φυσιολογικά τα νέα παιδιά έδιναν καθημερινά ραντεβού στις καφετέριες, μέχρι που έκλεισαν και οι καφετέριες. Η πορεία από εκεί και πέρα είναι γνωστή, με μία στάση, μετά την καραντίνα, όταν και πάλι η νεολαία, με την ευρύτερη δυνατή έννοια του όρου, έδινε ραντεβού κάθε βράδυ στις πλατείες.
Γυρνώντας ξανά στο σήμερα την Τρίτη το απόγευμα, η κυβέρνηση επιστράτευσε πάλι τον επιστημονικό της απολογητή κ. Τσιόδρα, για να συνετίσει τους νέους, καθώς εκεί αποδίδει την κατακόρυφη αύξηση των κρουσμάτων.
Όχι στο άνοιγμα του τουρισμού, όχι στην μέχρι και σήμερα εξαιρετικά θολή εικόνα της διασποράς, όχι στην χαλάρωση την οποία η ίδια ενέπνευσε στον πληθυσμό με το «τα πήγαμε καλά» και το «τα καταφέραμε». Όχι, ο κόσμος φταίει και κυρίως οι νέοι που παρτάρουν ανελέητα, νιώθοντας απρόσβλητοι στον ιό.
Ατομική ευθύνη και πάσης Ελλάδος! Μόνο που ο καιρός πέρασε και τώρα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Τελείωσε η εύκολη λύση των απαγορεύσεων και της επικοινωνιακής διαχείρισης. Παρακολουθούσα τα ρεπορτάζ των καναλιών μετά την ενημέρωση, όπου τελείως τυχαία κάποιοι νέοι εξέφραζαν την εκτίμησή τους στο πρόσωπο του κ. Τσιόδρα και η λεζάντα έγραφε κάτι σαν «Μίλησε στην καρδιά των νέων ο Τσιόδρας!».
Η αλήθεια είναι ότι σε σχέση με αυτό το κομμάτι, δεν είπε κάτι παράλογο ο άνθρωπος. Οι νέοι είναι πράγματι αφελείς και αυτό είναι ως έναν βαθμό φυσιολογικό, καθώς πρόκειται για την αβάσταχτη ελαφρότητα του νεανικού είναι. Δεν τους συνέτισε όμως διότι πλέον δεν έχει τίποτε να τους πει, και φυσικά δεν φταίνε οι νέοι, όσο ελαφρόμυαλοι κι αν είναι.
Φταίει αντίθετα η προκλητική ολιγωρία, τα αντιφατικά και συχνά αλλοπρόσαλλα μηνύματα και η προκλητική έλλειψη προετοιμασίας, οργάνωσης και αντιμετώπισης. Η πληρότητα στα πλοία αυξήθηκε πρότινος στο 85%, παρά την ραγδαία επιδείνωση της επιδημιολογικής εικόνας.
Φταίνε οι νέοι; Για την μη πρόσληψη προσωπικού και τον ελλειμματικό εξοπλισμό στα νοσοκομεία, φταίνε οι νέοι; Για τηναπουσία κλιμακίων και εκτεταμένων ελέγχων με τεστ στους χώρους εργασίας και αλλού, με τυχαίες δειγματοληψίες, φταίνε οι νέοι;Δεν φταίνε, και δυστυχώς δεν είναι οι μόνοι οι οποίοι σε μία τόσο σοβαρή κατάσταση επιδεικνύουν αβάσταχτη ελαφρότητα.
