«Ακούσατε ακούσατε! Άγγλοι Γάλλοι Πορτογάλοι, Σέρβοι Βούλγαροι Ρουμάνοι Πολωνοί, Αγάδες Πασάδες Δερβισάδες, Ρώσοι Πρώσοι Έλληνες Οθωμανοί: Κατά διαταγή του πολυχρονεμένου μας Σουλτάνου, όποιος μπορέσει και φονεύσει τον καταραμένο όφιν της απεργίας και των εργασιακών δικαιωμάτων, θα πάρει χίλιες λίρες ρεγάλο, μεγάλα αξιώματα, μεγάλα δώρα, και θα κληρονομήσει και τον θρόνο! Άκούσατε!».
Ακούει ο Χατζηαβάτης τον τελάλη της αυλής και σκέφτεται, «μπρε τι γίνεται εδώ. Εδώ η υπόθεση έχει πολύ ψωμάκι! Αυτή είναι δουλειά ταμάμ για μένα! Μπορεί να μην κάνω για γαμβρός ή για κληρονόμος του θρόνου, αλλά θα πάρω και γω το κατιτίς μου. Εξάλλου υπήρξα τελάλης του Πασά και του ίδιου του Σουλτάνου για χρόνια. Είναι δυνατόν να τελαλεί άλλος για τούτα τα πράγματα και ουχί εγώ, ο εξολοθρευτής άπαντων ζιζανίων και παρασιτικών στοιχείων; Ο Σούπερμαν της πολιτικής που διέλυσα ΔΕΗ, Ολυμπιακή και ΟΣΕ; Α, αυτό πάει πολύ! Τρέχω τώρα στον αφέντη να του μηνύσω πως δεν υπήρξε ποτές στην ιστορία του Σουλτανάτου καλύτερος τελάλης και σφοδρότερος ολετήρ απ’ εμέ!
Κόλακας και συμβιβασμένος, οσφυοκάμπτης και δειλός, καταρτισμένος για όλα τα γραφειοκρατικά και διοικητικά αλισβερίσια. Έλληνας πλαγίως βολεμένος και ξεπουλημένος. Σημασία δεν έχει ποιος είναι από πάνου, αρκεί να αφήνει αρκετά αποφάγια: «Πολυχρονεμένε μου Σουλτάνε, ο Θεός να μου κόβει μέρες και να σας δίνει χρόνια. Να είναι δοξασμένο το όνομα της οικογενείας σας στον αιώνα τον άπαντα. Επιτρέψτε μου να αναλάβω τη δουλίτσα αυτή και δεν θα σας απογοητεύσω. Ήμουν άλλωστεπιστός ακόλουθος και συνεργάτης του πατρός σας. Αιωνία η μνήμη του αξιομακάριστου».
Έτσι κι έγινε. Κάθε σαββατοκύριακο αλλά και ορισμένες καθημερινές έπιανε από νωρίς στασίδι στα παράθυρα και τελαλούσε ο αυλοκόλακας ή καλύτερα αυλοκόρακας, αδηφάγος και παμφάγος. Έμοιαζαν πράγματι κορακίστικα τα λαλήματά του. Κάτι μαζέματα για ελιές έλεγε, κάτι για ρεπό μετά από δεκάωρουςμόχθους, κάτι για ατομικές συνεννοήσεις με τα αφεντικά,κάτι για αχρείαστα διαλείμματα και πατρικές άδειες. Και πάντα χωρίς αντίλογο! Μονάχος του κοράκιζε, μονάχος τα έλεγε και μονάχος τα άκουγε, με εξαίρεση τα τηλεοπτικά χατζηαβατάκια, που κουνούσαν κάθε τόσο την κεφαλή τους εμφατικά.
Άξιος ο μισθός σου Χατζατζάρη! Εσύ δεν θα έπρεπε να λέγεσαι υπουργός εργασίας, αλλά υπουργός εργοδοσίας! Ο καλύτερος Χατζηαβάτης υπουργός στην ιστορία των καραγκιοζοπαραστάσεων. Το έργο αυτό ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σου. Μέχρι κι ο Καραγκιόζης, δεν έκανε αυτή την φορά τον κόπο να βγει όξω από την καλύβα του για να σου ρίξει ένα μπερντάκι. Έμεινε σπίτι, με τα κουρέλια, να κοιτάζει με τα πεινασμένα παιδάκια του τον ουρανό μέσα από την τρούπια στέγη. Δεν καταδέχεται να χαραμίσει ούτε φάπα για σένα. Χίλιες φορές φτωχός και κουρελής Καραγκιόζης παρά Χατζηαβάτης. Χίλιες φορές!
