Καμιά φορά συλλογίζεσαι τις πιο σκοτεινές ώρες. Και δεν συλλογίζεσαι απαραίτητα το κακό, απλώς γιατί δεν χωράει άλλο κακό μέσα σου. Είμαστε πλάσματα φτιαγμένα από πόνο και δάκρυα, αλλά κι από αγάπη και χαμόγελα. Πόσο κακό ν’ αντέξει η ψυχή; Πόση καταχνιά ν’ απορροφήσουν τα μάτια. Αυτό το αντιλήφθηκαν πρόωρα ίσως οι αρχαίοι και γι’ αυτό ακριβώς έπλασαν την τραγωδία που δεν είναι τίποτε άλλο από λόγια, λέξεις, ιδέες, συναισθήματα. Αντιλήφθηκαν ότι όσο και να προσπαθήσουν, το κακό είναι εγγενές στη ζωή. Είναι εγγενές στην ανθρώπινη φύση. Κι έτσι, αφού δεν είχαν τη δύναμη να το εξοβελίσουν, το αγκάλιασαν. Το έκαναν τραγούδι, θεατρικό, μια ιστορία που τελικά το ξόρκιζε.
Είδαμε και βλέπουμε πολύ πόνο και δάκρυ αυτές τις μέρες. Είδαμε φωτιές να καταπίνουν τα πάντα γύρω τους. Είδαμε θλιμμένα τοπία και πρόσωπα. Ακούσαμε σπαραγμούς για το κακό που μας βρήκε. Κραυγές για το παράλογο της υπόθεσης. Το παράλογο… Αφουγκραστήκαμε την απελπισία των γειτόνων, των γνωστών, των φίλων μας αλλά ακόμη και των «άγνωστων», ακόμη και εκείνων οι οποίοι βιώνουν τα ίδια και χειρότερα ευρισκόμενοι εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά μας. «Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα», που λέει και το τραγούδι. Συγκάτοικοι που είχαμε την ευλογία να γεννηθούμε σε έναν από τους πιο όμορφους και παράλληλα πιο κακορίζικους τόπους στον κόσμο.
Καμιά φορά συλλογίζεσαι τις πιο μυστήριες ώρες, όταν το μόνο που έχει μείνει είναι η στάχτη. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευες μέχρι πρότινος, εφόσον μετά από δεκατέσσερα χρόνια ανακαλύπτεις ξανά ότι μέσα από τις στάχτες ανθίζουν, εντελώς ανέλπιστα κι απροσδόκητα, τα ομορφότερα λουλούδια. Ο Αντρέ Μπρετόν έχει πει ότι ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση. Και τότε, πίσω στο μαρτυρικό για εμάς 2007, οι άνθρωποι μας είχαν βοηθήσει να αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας και σιγά σιγά να ορθοποδήσουμε. Αυτή τη φορά, ωστόσο, το κύμα αλληλεγγύης το οποίο εκδηλώνεται, είναι ακόμη πιο συγκινητικό καθώς έρχεται σε μία ασύγκριτα πιο δύσκολη συγκυρία.
Παρόλες όμως τις δυσκολίες και παρόλα τα εμπόδια, οι άνθρωποι επιμένουν. Επιμένουν να νοιάζονται. Επιμένουν να μοιράζονται. Επιμένουν να βοηθούν. Επιμένουν να προσφέρουν από το υστέρημά τους. Επιμένουν, τελικά, να παραμένουν άνθρωποι. Να την πω την αμαρτία μου: Αυτή τη φορά, δεν το περίμενα. Δεν περίμενα ότι θα κατέφθανε βοήθεια από κοντά και από μακριά, τόσο γρήγορα. Ότι την επόμενη κιόλας μέρα, με τη φωτιά ακόμη δίπλα μας και με τον κίνδυνο να μας ξανακάψει ορατό, θα εμφανίζονταν άνθρωποι να βοηθήσουν, να προσφέρουν, να συνδράμουν τέλος πάντων όσο και όπως μπορούν, προκειμένου να συνεχίσει η ζωή. Σα μύλος που γυρνάει πάντα είναι η ανθρωπιά, που δεν στερεύει ποτέ από της αγάπης το νερό.
Δεν μπορούμε να σταματήσουμε τη φωτιά. Δεν έχουμε αυτή τη δυνατότητα παρότι τους είδαμε να παλεύουν απέναντι στις φοβερές φλόγες με κλαδιά ή μ’ ένα λάστιχο. Άλλοι την έχουν αλλά ούτε τώρα μας «έκαναν τη χάρη»…
