Στη Χαριλάου Τρικούπη η ανάσα ανακούφισης για την αυτοδυναμία της ΝΔ το βράδυ της Κυριακής μπορεί και να ήταν πιο βαθιά από εκείνη της Πειραιώς.
Στα τηλεοπτικά πάνελ, οι 0,4 παραπάνω μονάδες που «έγραψε» το ΚΙΝΑΛ στο κοντέρ των εθνικών εκλογών (ποσοστό 8,1%) σε σχέση με το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, έγιναν το σωσίβιο πάνω στο οποίο οι βουλευτές του κόμματος δήλωναν – σε τόνους δυσεξήγητα υψηλούς – ότι «οι Κασσάνδρες της ήττας» διαψεύστηκαν. Την ίδια ώρα, η πρόεδρος του κόμματος Φώφη Γεννηματά μιλούσε για «θετικό αποτέλεσμα που δημιουργεί δυναμική προοπτική» και τόνιζε ότι μόνον το ΚΙΝΑΛ μπορεί να αποτελέσει το «προοδευτικό αντίβαρο για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων». Παραπλεύρως και παρεμπιπτόντως, μάλλον εύγλωττα και σκωπτικά, ο Γιώργος Μαυρωτάς έγραφε στο twitter ότι το ΚΙΝΑΛ πανηγυρίζει γιατί «πήρε ισοπαλία εντός έδρας».
Ενδεχομένως αυτό το σχόλιο να ήταν και ο πιο ευγενής δυνατός τρόπος για να συμπυκνωθεί το στρατηγικό βέρτιγκο του ΚΙΝΑΛ μετά το αποτέλεσμα της Κυριακής – ένα αποτέλεσμα που βρήκε την, πάλαι ποτέ κραταιά, σοσιαλιστική παράταξη του Ανδρέα Παπανδρέου να αντιπολιτεύεται την αριστερή… αξιωματική αντιπολίτευση, να υπόσχεται στήριξη στην δεξιά κυβέρνηση για την κατάργηση της απλής αναλογικής και, ταυτόχρονα, να διακηρύσσει, δια στόματος Φώφης Γεννηματά, πως «ο κ.Τσίπρας έφερε τον κ.Μητσοτάκη αυτοδύναμο, άνοιξε τον δρόμο για την επιστροφή της συντηρητικής παράταξης».
Σ’ όλα αυτά ήρθε να προστεθεί το βαρύ πολιτικό αποτύπωμα του παλαιού ΠΑΣΟΚ στην νέα κυβέρνηση που ανακοίνωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, το οποίο εκφράστηκε με την τοποθέτηση του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη στην θέση του υπουργού Δημόσιας Τάξης και της Λίνας Μενδώνη στην θέση του υπουργού Πολιτισμού. Η ακαριαία διαγραφή τους από την… Επιτροπή Δεοντολογίας, Εφαρμογής Καταστατικού και Πιστοποίησης (Ε.Δ.Ε.ΚΑ.Π.) του Κινήματος Αλλαγής απλώς επέτεινε το υπαρξιακό αδιέξοδο ενός κόμματος που επιμένει να αυτοαποκαλείται κεντροαριστερά αλλά έχει προ πολλού εκχωρήσει την πολιτική του ταυτότητα στην δεξιά.
Στην πραγματικότητα, αυτό το πολιτικό βέρτιγκο δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την οριστική, στρατηγική ήττα του ΚΙΝΑΛ – μια ήττα, όπως εκείνη που επιζητούσε εμμονικά και μανιωδώς η ηγεσία του κόμματος για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν ήρθε ποτέ.
Κι είναι μια στρατηγική ήττα που, πέραν του προφανούς αποπροσανατολισμού των στελεχών του ΚΙΝΑΛ, αποτυπώνεται πλήρως και πρωτίστως στην απτή πραγματικότητα των αριθμών και της πολιτικής συγκυρίας: Ήταν η έβδομη συνεχόμενη εκλογική μάχη μετά το 2012 που το ΚΙΝΑΛ δεν κατάφερε να ξεφύγει από τα μονοψήφια ποσοστά και από το πλαίσιο του μικρού κόμματος. Ήταν επίσης η ώρα στην οποία η ηγεσία του κόμματος είχε επιλέξει την (μισή και προσχηματική) σύγκρουση με ένα από τα «βαρίδια» του παρελθόντος της – είχε επιλέξει να διώξει τον Ευάγγελο Βενιζέλο για να… κρατήσει την πολιτική ατζέντα του και να μην χάσει ή να κερδίσει, εν τέλει, τίποτα σε όρους εκλογικής επιρροής.Η λογικήεπιστρέφειδιατυμπάνιζεπριν ανοίξουν οι κάλπες η αρχηγός του ΚΙΝΑΛ. Ίσως γι’ αυτό ακριβώς λίγες ώρες αργότερα το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα κατέγραφε ποσοστό τετραπλάσιο από εκείνο της Φώφης Γεννηματά.
Η απόσταση από το 8,1% έως το 31,5% είναι συντριπτική όχι μόνον αριθμητικά αλλά κυρίως πολιτικά και ιδεολογικά, για ένα κόμμα που επιμένει να αυτοπροσδιορίζεται ως ο γνήσιος πόλος της δημοκρατικής, προοδευτικής παράταξης και συνεχιστής της κληρονομιάς του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά σχεδιάζε συνεργασία με τη ΝΔ σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας και είχε ως μόνο στόχο “να θέσει εκτός παιχνιδιού” τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε “να μην έχει λόγο την επόμενη ημέρα και να μην κινητοποιεί τον κόσμο”, όπως κυνικά ομολογούσαν τα στελέχη του.
