Μπορεί να έχουν εδώ και δεκαετίες κονιορτοποιήσει έστω και την υποψία ότι είναι το «ασθενές φύλο», ωστόσο η αντιπροσώπευση των γυναικών στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ελλάδας είναι μάλλον χλομή. Έτσι, για άλλη μια φορά ελάχιστες θα βρεθούν στα βουλευτικά έδρανα κι ακόμα λιγότερες στο «μικρό κι ευέλικτο» (των… 50 μελών ωστόσο) υπουργικό συμβούλιο, αλλά αυτό ίσως δεν είναι είδηση για ένα κόμμα που μόλις το 14,5% των βουλευτών του είναι γυναίκες.

Σαφέστατα το κριτήριο για να κρίνει κανείς τις πολιτικές που υλοποιεί μια κυβέρνηση δεν είναι έμφυτό (άλλωστε έχουμε δει γυναίκες πρωθιέριες του νεοφιλελευθερισμού, όπως η Μάργκαρετ Θάτσερ ή γεράκια του πολέμου όπως η Μαντλίν Ολμπράιτ ή η Κοντολίζα Ράις), ωστόσο το κυβερνητικό σχήμα που ο κάθε πρωθυπουργός φτιάχνει και η θέση που επιφυλάσσει στις γυναίκες πολιτικούς σε αυτό είναι ένας δείκτης για το πώς ένας πολιτικός χώρος αντιλαμβάνεται τη θέση, τα όρια και τη δράση των γυναικών. Έτσι, δεν εκπλήσσει καθόλου πια στην Ελλάδα το να δούμε μια γυναίκα στο τιμόνι του υπουργείου Πολιτισμού, αλλά είναι έκπληξη να αναλαμβάνει θεωρούμενα ως ανδρικά πόστα, όπως το υπουργείο Δημόσιας Τάξης ή το Εργασίας.