Τo χρονογράφημα: Γράμμα σ’ ένα νέο παιδί, που έφυγε στα ξένα

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”101799″ img_size=”full”][vc_column_text]Μη γυρίσεις. Το λέω έτσι, ψυχρά, κι ας γνωρίζω ότι τα πράγματα εκεί έξω – όπως μου έχεις γράψει – έχουν δυσκολέψει. Το λέω παρότι γνωρίζω ότι η ξενιτιά είναι δύσκολη και  στην καρδιά του μετανάστη υποβόσκει πάντοτε η φλόγα του τόπου του και η λαχτάρα των δικών του. Ένας Έλληνας είναι ικανός να θριαμβεύσει στα πέρατα της γης, να κατακτήσει την κορυφή του κόσμου, αλλά γεννιέται και πεθαίνει ως άνθρωπος της Μεσογείου. Το λέω ακόμη, γιατί έτσι και γυρίσεις, πέραν του ότι θα αποκαρδιωθείς από την κατάσταση που θα συναντήσεις, δεν θα είναι καθόλου εύκολη η απόφαση να ξαναφύγεις. Ήσουν άξιος, αλλά ήσουν και τυχερός. Και επειδή η τύχη σου χαμογέλασε μία φορά, δεν σημαίνει ότι θα σου χαμογελάσει ξανά. Οι θεοί σπανίως δείχνουν την ίδια μεγαλοψυχία δύο φορές, ιδιαίτερα σε έναν κόσμο ο οποίος γίνεται ολοένα και πιο εχθρικός απέναντι στον ξένο. Ο ξένος δεν έχει δικαιώματα, μόνο υποχρεώσεις. Ο ξένος φταίει για όλα τα στραβά και τ’ ανάποδα, ενώ προσπαθεί μόνο να ορθοποδήσει, γιατί είναι το εύκολο θύμα. Γιατί είναι ο εύκολος στόχος. Γιατί είναι ο ξένος. Ο ξένος που θέλει να τα καταφέρει σε βάρος των «δικών μας». Γι’ αυτό σου λέω, μην το σκέφτεσαι. Δεν έχω το δικαίωμα να στο πω αλλά στο λέω. Ξέχνα την Ελλάδα. Δίνει πολύ περισσότερα απ’ όσα παίρνει. «Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά και στο Σικάγο μέσα ζει στη λευτεριά». Σοφά τα λόγια του συγχωρεμένου του Ρασούλη. Ανέκαθεν ίσχυε αυτό, αλλά πλέον τα πράγματα έχουν πάρει πολύ πιο άσχημη τροπή. Πιο άσχημη κι από τότε που βρισκόμασταν στο μάτι του κυκλώνα. Σου ζητώ συγνώμη γιατί εγώ στενοχωριέμαι διπλά για τα λεγόμενά μου, αλλά νιώθω την ηθική και κυρίως την συναισθηματική υποχρέωση να στα πω γιατί σε νοιάζομαι. Εδώ κάτω, είμαστε δυστυχώς αντιμέτωποι, για μία ακόμη φορά μετά από κάμποσα χρόνια, με τα κραυγαλέα ελλείματά μας: Το δημοκρατικό, το ηθικό, το αξιοκρατικό, θεός φυλάξει, ακόμα και το δημοσιονομικό. Άσε τους νέους. Λες και το ‘χει γραμμένο η μοίρα αυτής της πατρίδας να τρώει τα παιδιά της. Γι’ αυτό σου λέω, δεν σε χωράει αυτός ο τόπος παιδί μου. Αν πάλι θέλεις πραγματικά να γυρίσεις, τότε να ξέρεις πως εγώ θα είμαι δίπλα σου. Αλλά μάθε κι αυτό. Το μονοπάτι μας αυτή την στιγμή, δεν είναι και το καλύτερο. Εκτός αν επιθυμείς να μείνεις μακριά απ’ όλα αυτά και να απομονωθείς στο εγώ σου, που είμαι σίγουρος ότι δεν το θέλεις γιατί δεν είσαι απ’ αυτούς. Τέλος πάντων, επειδή έρχονται γιορτές και η μητέρα σου σε αποζητά κάθε μέρα έλα αν μπορέσεις τα Χριστούγεννα, και θα τα πούμε πρώτα ο θεός από κοντά.

Με αγάπη,

Σε περιμένουμε.

Οι δικοί σου[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]