ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Υπάρχει διέξοδος εδώ;
Τον Δεκέμβρη του 1967, λίγο πριν την επικείμενη πρωτοχρονιά, ο Bob Dylan κυκλοφορεί έναν ακόμη εμβληματικό δίσκο, το «John Wesley Harding». Το άλμπουμ περιείχε μια σειρά από εξαιρετικές συνθέσεις, ωστόσο το τέταρτο κομμάτι της πρώτης πλευράς του δίσκου ήταν εκείνο το οποίο έμελλε να επηρεάσει βαθύτερα από κάθε άλλο τη μουσική κοινότητα και τον κόσμο. Tο «All Along the Watchtower», το οποίο μεταφράζεται «Κατά Μήκος τoυ Πύργου», αποτελεί ένα από τα πλέον διασκευασμένα κομμάτια στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής. Το διασκεύασε ακόμα και ο Σαββόπουλος το 1971 («Μπάλος») με τίτλο «Ο Παλιάτσος και ο Ληστής», αλλά και οι Κατσιμιχαίοι.
Όχι τυχαία. Πέρα από τη μουσική, το κομμάτι διαθέτει αξιοζήλευτο στιχουργικό βάθος και πρωτότυπη για την εποχή του αφηγηματική δομή. Είναι βέβαια δύσκολο να πει κανείς τι ακριβώς πραγματεύεται ο Dylan. Το μόνο αδιαμφισβήτητο είναι η ίδια η στιχομυθία μεταξύ του «παλιάτσου» και του «ληστή», οι οποίοι αναρωτιούνται τάχα αν υπάρχει διέξοδος από τη σκληρή καθημερινότητά τους. Αν μπορούν να ξεφύγουν από την κακή μοίρα την οποία τους έχουν επιφυλάξει οι ηγεμόνες και οι ισχυροί, οι οποίοι παρακολουθούν ατάραχοι τα δεινά των πληβείων, από την ασφάλεια των περίοπτων πύργων τους. Αν μη τι άλλο, οι αναφορές στο σήμερα, στο δικό μας σήμερα, είναι ευθείες.
Σάμπως δεν έχουμε business men της «υγειούς» επιχειρηματικότητας αλλά και της «αριστεύουσας» πολιτικής, που μας κλέβουν ασύστολα και πίνουν το κρασί μας; Που σκάβουν τη γη μας; Που απομυζούν το δημόσιο ταμείο; Που τρώνε και πίνουν χάρη στον ιδρώτα μας; Λες και έτσι έπρεπε να είναι. Λες και αυτή είναι η φυσική τάξη πραγμάτων. Λες και είναι οι νόμιμοι ιδιοκτήτες του κράτους. Το μόνο το οποίο τους ενδιαφέρει δυστυχώς, είναι να μαζέψουν όσο χρήμα καταφέρουν στερώντας και το τελευταίο ευρώ από τα λαϊκά νοικοκυριά. Κι ας καίγεται ο κόσμος… Κυριολεκτικά. Κι ας βυθίζεται καθημερινά όλο και περισσότερο μία ολόκληρη κοινωνία στην ανέχεια και στη δυστυχία.
Δε δίνουν δεκάρα. Τώρα περισσότερο από ποτέ. Οι, κατά τον Dylan πάντα, πρίγκηπες άραξαν στα κάστρα τους κι απολαμβάνουν τη θέα. Ο κόσμος από κάτω τρέχει αλλόφρων για να σωθεί. Κάποιοι το κάνουν υπηρετώντας τους αφέντες, τρέχοντας ξυπόλητοι από εδώ κι από εκεί. Ακόμα όμως κι αυτοί ζουν στην επισφάλεια. Ακόμα κι αυτοί ή έστω αρκετοί από δαύτους αγνοούν στην πραγματικότητα πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Και κανένας δε φαίνεται να νοιάζεται. Και κανένας δε φαίνεται να αγωνιά, που μία χώρα οδεύει πρόσω ολοταχώς στον γκρεμό. Αρκεί να μην υπάρχουν κακές ειδήσεις. Ούτε πανδημία, ούτε οικονομική κρίση, ούτε στεγαστική κρίση, ούτε φωτιές.
Όλα καλά δηλαδή. Κι από Σεπτέμβρη θα λέμε, «ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα!». Κάναμε τα μπάνια μας, όσα τέλος πάντων θα έχουμε καταφέρει να κάνουμε, και βουρ για την κάλπη, που θα στηθεί και πάλι προκλητικά ενώπιόν μας. Μέχρι τότε, αδίκως βασανίζονται με την εύρεση κάποιας διεξόδου, όσοι βασανίζονται. Δεν υπάρχει διέξοδος εδώ. Γι’ αυτό, και πάλι κατά την προτροπή του τραγουδοποιού, ίσως είναι σοφότερο να το δουν αλλιώς:
«Υπάρχουν πολλοί εδώ ανάμεσά μας
Που νιώθουν ότι η ζωή δεν είναι παρά ένα αστείο».
Αν το καλοσκεφτούν θα διαπιστώσουν ότι αυτή η φιλοσοφία είναι ιδανική για να τα βγάλουν πέρα σε τούτη τη χώρα. Να τα δουν όλα σαν αστείο. Σαν ένα μεγάλο και κακόγουστο αστείο.
Ο εκδότης
