«Το σύνολο σημαντικών αλλαγών σε έναν τομέα, που αποσκοπούν στη λύση προβλημάτων, την εύρυθμη λειτουργία του, την προσαρμογή του σε νέα δεδομένα κλπ».

Αυτόν τον ορισμό θα βρει οποιοσδήποτε προστρέξει σε φυσικό ή ηλεκτρονικό λεξικό, στο λήμμα «μεταρρύθμιση». Παρότι αισθανόμουν υπερβολικά σίγουρος για το ουσιώδες νόημα του όρου, σκέφτηκα ότι λόγω των συνθηκών ήταν επιβεβλημένο να επιβεβαιώσω για μία ακόμη φορά την τυπική σημασιολογία, αφήνοντας ένα ελάχιστο, έστω, περιθώριο σφάλματος. Ευτυχώς παρά τα χρόνια στην πλάτη, το μνημονικό και το λογικό, εξακολουθούν να μην με διαψεύδουν. Αλλού είναι το πρόβλημα και συγκεκριμένα στην παράτυπη ή καταχρηστική χρήση των όρων.

Βλέπετε, σε τούτη τη χώρα, εννιά στις δέκα φορές στις οποίες θα επιστρατευθεί το ταλαίπωρο επιχείρημα της μεταρρύθμισης, θα πρόκειται επί της ουσίας για αντιμεταρρύθμιση. Ένα εξαιρετικά επίκαιρο και απτό παράδειγμα, εν αναμονή και των αποτελεσμάτων των πανελλήνιων εξετάσεων, είναι η αντιμεταρρύθμιση στο σύστημα εισαγωγής στις σχολές. Και είναι ξεκάθαρα μία ακόμη αντιμεταρρύθμιση, παρά τις επισταμένες προσπάθειες του επικοινωνιακού επιτελείου τη κυβέρνησης να σκιαγραφήσουν ένα ιδανικό τοπίο, σε σχέση με τα αποτελέσματα αυτού του θεσμικού εκτρώματος. Το πόσο βαθιά αντικοινωνικός και δογματικά ταξικός είναι ο χαρακτήρας αυτής της αντιμεταρρύθμισης, θα έχουν την ευκαιρία να το διαπιστώσουν πολύ σύντομα τα δεκάδες χιλιάδες παιδιά που θα βρεθούν εκτός ΑΕΙ.

Επιπροσθέτως, έχει καταστεί πλέον σαφές πως τα θέματα των φετινών πανελλαδικών ήταν έτσι κλιμακωμένα ώστε να δώσουν βαθμούς γύρω στο 10, γεγονός το οποίο αυξάνει υπέρμετρα τον ανταγωνισμό. Ως αποτέλεσμα, η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, θα αποδειχθεί πρακτικά πολύ αυστηρότερη από τη βάση του 10, η οποία είχε θεσπιστεί κατά το παρελθόν. Χώρια που η αφαίρεση περίπου 1.200 θέσεων από τις σχολές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και η αντικατάστασή τους από χιλιάδες θέσεις αμφίβολης κάλυψης στην επαρχία, αναμένεται να εκτοξεύσει τις βάσεις στα κεντρικά Ιδρύματα. Αλήθεια, πόσες οικογένειες σήμερα έχουν την δυνατότητα να καλύψουν έξοδα φοίτησης για τέσσερα ή πέντε χρόνια μακριά από τον τόπο κατοικίας τους;

Δεν πειράζει όμως, εφόσον όπως επεσήμανε ο ίδιος ο κύριος πρωθυπουργός, υφίσταται η δυνατότητα των «εναλλακτικών εκπαιδευτικών λύσεων», όπως χαρακτηριστικά αποκάλεσε τα ΙΕΚ και τα κολέγια, τα οποία έχουν πλέον τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα με τα ελληνικά ΑΕΙ. Αρκεί αντίστοιχα να διαθέτει και μία οικογένεια το απαιτούμενο εισόδημα ώστε να «αγοράσει» την εκπαίδευση του παιδιού της. Κατά συνέπεια, η ελληνική πολιτεία εγκαινιάζει με κάθε επισημότητα την μόρφωση για τους έχοντες, για τους λίγους, και το μέχρι πρότινος δημόσιο αγαθό της εκπαίδευσης μετατρέπεται σε εμπορικό προϊόν των ιδιωτών.

Κι όλα αυτά σε μία χώρα, η οποία σύμφωνα με την έκθεση της Eurostat, κατέχει τα πρωτεία στην ανεργία των νέων. Η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη θέση της σχετικής λίστας μεταξύ των 27 χωρών, φτάνοντας το 38,2% τον Μάιο του 2021, ενώ ο μέσος όρος στην Ευρώπη διαμορφώνεται στο 17,3%.

Εύλογα αναρωτιέται κανείς που οδεύει αυτή η χώρα; Με ποιες προοπτικές θα συνεχίσει ένα παιδί, που μόλις τελείωσε το σχολείο; Με τι εχέγγυα θα χτίσει το μέλλον του; Τι θα μπορούσες να πεις σε ένα παιδί σήμερα; Τι συμβουλή θα μπορούσες να του δώσεις, και με τι μούτρα; Διότι μην έχετε καμία αμφιβολία, αυτήν την γενικευμένη αποτυχία, είτε ως αίσθηση, είτε ως πρακτική συνέπεια, την οποία πρόκειται να βιώσουν χιλιάδες νέοι άνθρωποι αυτού του τόπου, δεν την χρεώνονται οι ίδιοι, αλλά εμείς. Το βάρος της ιστορικής ευθύνης πέφτει αναπόφευκτα στους ώμους μας. Αυτό ήταν το καλύτερο που μπορέσαμε να τους προσφέρουμε.

Ο εκδότης