ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Πού ‘ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια…

Αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου
Ίδρυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας

Κατάργηση της Ελληνικής Χωροφυλακής και της Αστυνομίας Πόλεων και συγχώνευσή τους σε ένα ενιαίο σώμα, την Ελληνική Αστυνομία

Αποστρατικοποίηση της ΥΕΝΕΔ και μετονομασία της σε ΕΡΤ2

Σύσταση του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων

Θέσπιση ποικίλων επιδομάτων, αναγνώριση και αποζημίωση του εργατικού ατυχήματος

Επέκταση της πενθήμερης εργασίας, μείωση των ωρών εργασίας σε 40 και επέκταση της δυνατότητας άδειας με αποδοχές

Καθιέρωση της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής (Α.Τ.Α.) του μισθού

Καθιέρωση του πολιτικού γάμου, κατάργηση του αναχρονιστικού θεσμού της προίκας, θέσπιση του συναινετικού διαζυγίου και εξίσωση των δύο φύλων σύμφωνα με το νέο οικογενειακό δίκαιο

Εισαγωγή του μονοτονικού, κατάργηση της σχολικής ενδυμασίας και της ακαδημαϊκής έδρας και νομοθετική κατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου

Επέκταση του δικαιώματος ψήφου και στους 18χρονους

Τα παραπάνω συνιστούν σύνοψη ενός μέρους μόνο του νομοθετικού έργου της πρώτης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, υπό την πρωθυπουργία του Ανδρέα Παπανδρέου. Η λίστα είναι ατελείωτη, εφόσον, για παράδειγμα, δε γίνεται λόγος για την εξωτερική πολιτική, όπου άπαντες σεβόντουσαν ή και φοβούνταν το ηγετικό ανάστημα της προσωπικότητας του Αντρέα, ο οποίος άστραφτε και βροντούσε στις συνόδους κορυφής, έπαιρνε πρωτοβουλίες, όπως η πρόταση και καθιέρωση των «Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων», των λεγόμενων «ΜΟΠ», το άνοιγμα στον αραβικό κόσμο –έφερε τον Αραφάτ να μιλήσει στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ!–, ή η πρώτη επίσκεψη Έλληνα πρωθυπουργού στην Κύπρο. Η ίδια η Θάτσερ, η κατά τα άλλα σιδηρά κυρία του Ηνωμένου Βασιλείου, έχει δηλώσει ότι δεν τον συμπάθησε ποτέ, ωστόσο όφειλε να ομολογήσει ότι δεν έφυγε ποτέ από μία Σύνοδο Κορυφής δίχως να εξασφαλίσει κάτι για τη χώρα του.

Αυτά, τα σκληρά δεδομένα, για να θυμηθούμε, οι παλαιότεροι, οι οποίοι είτε συμφωνούσαν, είτε όχι, τα έχουν ζήσει, αλλά και για αντιληφθούν οι νέοι τι ήταν εκείνο το ΠΑΣΟΚ και για ποιον λόγο τέλος πάντων γίνεται τόσος ντόρος τα τελευταία χρόνια για τα «ωραία χρόνια». Έχουν τόση απήχηση, που ο Νίκος Ανδρουλάκης τα επικαλείται συστηματικά πλέον στις προεκλογικές του ομιλίες. Είναι ο ίδιος άνθρωπος, ο οποίος αποδεδειγμένα έχει πέσει θύμα παρακολούθησης. Δε χρειάζεται να αναφερθούμε σε κάτι παραπάνω από αυτό, εκτός από το ότι ο Αντρέας Παπανδρέου σε αντίστοιχη περίπτωση θα είχε βγάλει το παπούτσι του και θα το βάραγε στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου. Αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας, μετά το αίτημα για καθολική Δικαιοσύνη, έφερε πρόσφατα στο προσκήνιο του πολιτικού του λόγου, την αλλαγή. Το πρόβλημα είναι ότι η «Αλλαγή», η «Δικαιοσύνη», τα «ωραία χρόνια», δε συνιστούν απλοϊκά συνθήματα, κενά γράμματα στον καμβά των προεκλογικών εξαγγελιών και των εύκολων λόγων.

Η «Δικαιοσύνη», αναφέρεται ευθέως στον άξονα της «Κοινωνικής Απελευθέρωσης – Δημοκρατίας» και του Κράτους Δικαίου, τον οποίο το ΠΑΣΟΚ πέτυχε σε μεγάλο βαθμό να πραγματοποιήσει με έργα, ήδη από την πρώτη τετραετία διακυβέρνησης, μία περίοδος αδιαμφισβήτητων κοινωνικών-προοδευτικών τομών, όχι απλά ένα «Τσοβόλα δώστα όλα». Το βέβαιο είναι ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, και αυτή τη φορά όχι σα φάρσα, αλλά σαν τραγωδία, καθώς πλέον έχουμε επιστρέψει περίπου στην περίοδο η οποία μεσολάβησε πριν το 1981, κι ας είναι πρωθυπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης και όχι ο Γεώργιος Ράλλης. Ο κόσμος προχώρησε πολύ από τότε αλλά η Ελλάς, παρά τα πολλά βήματα εμπρός, έχει κάνει πολύ περισσότερα προς τα πίσω. Και παρότι η «Δικαιοσύνη», η «Αλλαγή», τα «ωραία χρόνια», εξακολουθούν να προσδιορίζουν ουσιωδώς και όχι απλώς συνθηματικά το επιτακτικό ζητούμενο της εποχής μας, η παρούσα αποδόμησή τους, όσο και η επικείμενη διάψευσή τους, διαμορφώνουν το σκηνικό μιας προαναγγελθείσας εθνικής τραγωδίας. Στ’ αλήθεια, τα ωραία χρόνια, ηχούν πια στα αυτιά μας πειστικά μόνο ως τραγούδι: Πού ‘ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια…

Ο εκδότης