ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Μοντέρνοι καιροί…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”155424″ img_size=”full”][vc_column_text]Προχωράει ο κόσμος; Η ενστικτώδης απάντηση σε όποιον θέσεις το ερώτημα είναι «ναι». Απαραίτητα, αναγκαία και αυταπόδεικτα ακόμη, «ναι». Καμιά φορά όμως αμφιβάλλεις για το κατά πόσον προχωράει ή για το πως προχωράει. Ξαφνικά, υπό το φως γεγονότων, απόψεων, ιδεών, αυτή η σιγουριά κλονίζεται και αμέσως δείχνει να στέκεται σε πήλινα ποδάρια. Και τελικά, πως μπορείς να είσαι σίγουρος ότι ο κόσμος, η Ευρώπη, η χώρα, η πόλη σου, προχωρούν, αν δεν έχεις προσδιορίσει με μια στοιχειώδη σωκρατική μέθοδο το μέτρο της προόδου; Κάπου εκεί φαίνεται ότι οι μόνοι οι οποίοι κάθε φορά εκφράζουν την αδιαπραγμάτευτη πεποίθησή τους για το προχώρημα των πραγμάτων, είναι οι εκάστοτε κρατούντες την εξουσία, την όποια εξουσία διαφυλάσσουν και εκμεταλλεύονται ανερυθρίαστα ως πολύφερνη νύφη, ενώ φυσικά, εφόσον κυβερνούν οι ίδιοι, η πρόοδος είναι αυτονόητη.
Πρόοδος… Και μόνο η λέξη, ενταγμένη στο συντηρητικό τους σχήμα, το οποίο βρωμάει φορμόλη από χιλιόμετρα, προκαλεί. Διότι η πραγματική έννοια της προόδου είναι συνυφασμένη με τις γυναίκες και τους άνδρες που ποτέ δεν την επικαλούνται, μα πάντοτε την δρομολογούν με τις πράξεις και τα λεγόμενά τους. Μικρά αλλά ουσιαστικά βήματα γίνονται από πολλούς. Κάποιοι όμως θα ξεχωρίσουν. Κάποιοι δεν θα προχωρήσουν μόνο με βήματα, αλλά και με άλματα, για λογαριασμό της ανθρωπότητας. Πάντα έτσι συνέβαινε, πάντα έτσι θα συμβαίνει. Και πάντα θα υπάρχουν αντίστοιχα αυτοί που θα θέλουν να μας πάνε πίσω.
Σκέφτομαι δηλαδή, με αφορμή την επέτειο γέννησης της Σιμόν Λισί Ερνεστίν Μαρί Μπερτράν ντε Μποβουάρ (όπως είναι το πλήρες όνομά της») στις 9 Ιανουαρίου, πόσο προχώρησε τον κόσμο αυτή η σπουδαία γυναίκα, και ευθύς καταλήγω στο συμπέρασμα ότι κάπου αυτός ο ίδιος κόσμος μοιάζει να έχει γυρίσει πίσω˙ εκεί, στο μακρινό 1949, όταν εξέδωσε το ριζοσπαστικό φιλοσοφικό δοκίμιο με τίτλο «Το Δεύτερο Φύλο», προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων σχεδόν σε κάθε μήκος και πλάτος της κοινωνικής, πολιτικής και θρησκευτικής διάρθρωσης. Πολεμήθηκε λυσσαλέα αυτό το εξαιρετικό σύγγραμμα και εντάχθηκε σε αμέτρητες λίστες με απαγορευμένα βιβλία, όπως εξάλλου και στο περιβόητο Index Librorum Prohibitorum του Βατικανού, αλλά η Μποβουάρ δεν καταλάβαινε από τέτοια και σύντομα γύρω της αναπτύχθηκε ένα περήφανο και πανίσχυρο φεμινιστικό κίνημα.
Σχεδόν τρία τέταρτα του αιώνα αργότερα, ποιος θα το έλεγε ότι μετά από τόσες και τόσες επιτυχίες και κατακτήσεις αυτού του κινήματος, θα είχαμε τόσες γυναικοκτονίες, Λιγνάδηδες, Φιλιππίδηδες, Παναγιωτόπουλους, αλλά και Λοβέρδους (εδώ πρόκειται πράγματι για δύο διαφορετικά πρόσωπα) και Κωστόπουλους, και Λιάγκες, και Τζούμες, να συντηρούν με απύθμενο θράσος και χυδαιότητα τα πατριαρχικά, σεξιστικά, σωβινιστικά ένστικτα και εντέλει τα γυναικοκτονικά χαρακτηριστικά μιας παρηκμασμένης κοινωνίας. Αυτή είναι η «πρόοδος» την οποία πρεσβεύουν όλοι αυτοί και πολλοί περισσότεροι, φανεροί και αφανείς, ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί. Αυτοί επιθυμούν μια γυναίκα θύμα, μια γυναίκα σκυμμένη, μια γυναίκα κακοποιημένη, μια γυναίκα βιασμένη, μια γυναίκα σκοτωμένη…
Προτού η Μποβουάρ εκδώσει το «magnum opus» της, είχε κυκλοφορήσει μαζί με τον Σαρτρ το μηνιαίο περιοδικό λογοτεχνικής και πολιτικής κριτικής «Temps Modernes» («Μοντέρνοι Καιροί»), με τίτλο δανεισμένο από την ομώνυμη ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν. Μοντέρνοι καιροί… Και εμείς σε μοντέρνους καιρούς ζούμε, κι όμως, το μόνο που μαρτυρούν τα μάτια μας είναι σαπισμένους τύπους, παρωχημένες ιδέες, τοξικές απόψεις, εγκληματικές πράξεις, σε έναν κόσμο που ενώ λαχταρά τη ζωή, παρέχει πληθώρα ελαφρυντικών στον πολυσχιδή γυναικείο θάνατο.
Ο εκδότης[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
