ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Χριστούγεννα της προσμονής
Μακάρι να μπορούσαμε
να φυλακίσουμε το πνεύμα των Χριστουγέννων σε ένα βάζο
και να το ανοίγαμε κάθε μήνα
Harlan Miller
Το είπε και το έκανε. Είχε ξεκαθαρίσει από μέρες στους γονείς του αλλά και στη μικρή αδερφή του ότι θα παραμόνευε όλο το βράδυ της παραμονής για να δει από κοντά τον Άγιο Βασίλη. Μάταια προσπαθούσε πότε ο μπαμπάς και πότε η μαμά να τον πείσουν με διάφορες προφάσεις ότι τον πραγματικό Άγιο Βασίλη είναι πρακτικά αδύνατον να τον δει κανείς την ώρα που μπαίνει στο σπίτι και αφήνει τα δώρα, και ότι αυτό είναι μέρος της μαγείας. Έτσι, όταν ήρθε η ώρα του ύπνου, πήρε το μαξιλάρι του, το πάπλωμα και φυσικά το αγαπημένο του αρκουδάκι, και ξάπλωσε φαρδύς πλατύς στο χαλί, κρυμμένος, όπως πίστευε, πίσω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Το ίδιο έκανε και η μικρή που τον ακολουθούσε σε όλα, αν και σύντομα κουράστηκε και του είπε ότι θέλει να πάει στο κρεβάτι της.
Εκείνος όμως έμεινε εκεί. Το τελευταίο πράγμα που θυμόταν από εκείνο το βράδυ, προτού τα βλέφαρά του πέσουν, ήταν το φως από τα φωτάκια δέντρου, που αναβόσβηναν ρυθμικά. Το επόμενο πρωί, τα δώρα ήταν εκεί, οι κουραμπιέδες φαγωμένοι, το ποτήρι με το γάλα αδειανό, αλλά ο Άγιος Βασίλης άφαντος. Αυτή τη φορά, ωστόσο, υπήρχε και ένα κατάλευκο χαρτί, με μία μόνο φράση, γραμμένη με μαύρο μελάνι, και την υπογραφή του Άγιου Βασίλη: «Τα Χριστούγεννα είναι μέσα σου». Το παιδί μεγάλωσε και ύστερα από λίγα χρόνια λησμόνησε εκείνο το μήνυμα. Το θυμήθηκε μόνο μετά από αρκετές δεκαετίες, όταν ψάχνοντας στο συρτάρι ενός παλιού γραφείου, βρήκε το κιτρινισμένο πια χαρτί με τη μυστηριώδη επιγραφή.
Από τότε, φρόντιζε να θυμάται, τουλάχιστον κάθε φορά που πλησίαζαν τα Χριστούγεννα. Το παιδικό βίωμα επανερχόταν πλέον κάθε χρόνο σαν εποχιακή υπενθύμιση. Γι’ αυτό και μόνο, ένιωθε ευλογημένος, καθώς αν δεν υπήρχε αυτή η πολύτιμη ανάμνηση, πιθανότατα δε θα μπορούσε να ανακαλέσει ούτε εκείνο το συναίσθημα. Αυτήν την προσμονή. Αυτήν την ανεκτίμητη προσμονή. Μπορεί όλο τον υπόλοιπο χρόνο το συναίσθημα να πήγαινε περίπατο. Μπορεί οι αγωνίες και τα προβλήματα να κατέκλυζαν τον ψυχισμό του, όπως λίγο πολύ συνέβαινε με όλους. Μπορεί να χανόταν μέσα στην καθημερινότητα και τον αδιάκοπο μόχθο για την επιβίωση, αλλά έστω για αυτές τις λιγοστές εβδομάδες, ήταν εφικτό και ήταν και αναγκαίο να επέτρεπε στον εαυτό του να προσμένει τα Χριστούγεννα και συνάμα να επέτρεπε στο πνεύμα τους να διαποτίσουν το άνυδρο χωράφι των ελπίδων.
Ακόμα κι έτσι δεν είναι εύκολο, ούτε το ίδιο απλό για τον καθένα. Η ακρίβεια, η φτώχεια, η αδικία, μας περιβάλλει, μας επηρεάζει, μας καθορίζει. Το βλέπεις στον εαυτό σου, όπως το βλέπεις και στους γύρω σου. Στα κάθε λογής μαγαζιά και στους επιχειρηματίες που πασχίζουν να μείνουν ανοιχτοί. Στους μισθωτούς που πασχίζουν να ζήσουν την οικογένειά τους. Στα νέα παιδιά που πασχίζουν να σπουδάσουν και να βρουν μία αξιοπρεπή εργασία. Όλοι τους συνεχίζουν να παλεύουν προσμένοντας κάτι καλύτερο, κι ακόμα και όσοι δεν είναι ιδιαίτερα θρήσκοι, πιάνουν ίσως τον εαυτό τους να θέλει να πιστέψει ότι η γέννηση του Χριστού, θα σημάνει και τη γέννηση ενός καλύτερου αύριο. Αυτό είναι τα Χριστούγεννα για εμάς. Χριστούγεννα της προσμονής. Μακάρι να μπορούσαμε να φυλακίσουμε το πνεύμα τους σε ένα βαζάκι, και να το ανοίγαμε κάθε μήνα.
Ο εκδότης
