ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Από το Αλμπαθέτε στην Ηλεία

«Οι ροδακινιές του Αλκαράς»

Διαβάζω αδηφάγα τη συνέντευξή της και νομίζω πως μιλά για μένα. Για το χωριό μου, για την πόλη μου, για τη χώρα μου, για τη γειτονιά μου, για τα παιδιά μου, για τη ζωή μου και την καθημερινότητά μου, για κάποιες από τις πιο μύχιες σκέψεις μου… Σα να είναι συντοπίτισσα. Σα να είναι συμφοιτήτρια, συνεργάτης ή σύζυγος. Σα να μην έρχεται από τη μακρινή Καταλονία, με την οποία το μόνο πρόδηλο κοινό σημείο αναφοράς είναι η Μεσόγειος. Κι όμως κάτι μας συνδέει, όχι όλους, αλλά πάντως πολλούς με αυτήν την εκπληκτική γυναίκα, τη σκηνοθέτη Κάρλα Σιμόν.
«Τα παιδιά δεν έχουν σχεδόν ποτέ μπροστά τους ολόκληρη την εικόνα όσον αφορά τις υποθέσεις των “μεγάλων”, οπότε αναπτύσσουν μια διαφορετική ματιά στη ζωή. Για εμένα αυτό είναι πολύ κινηματογραφικό. Επιπλέον έχει ενδιαφέρον ότι εμείς μπορεί να βλέπουμε από την οπτική των παιδιών στην ταινία, όμως παραμένουμε και σκεφτόμαστε ως ενήλικοι». Η διαδικτυακή συνέντευξή της στην «Καθημερινή» και τον Αιμίλιο Χαρμπή επιβεβαιώνει όσα εύκολα διαπιστώνει όποιος παρακολουθήσει το «Ένα αξέχαστο καλοκαίρι», με το οποίο συστήθηκε στο κινηματογραφόφιλο κοινό αλλά και την αξιέπαινη συνέχεια με το «Ροδακινιές του Αλκαράς», όπου τα παιδιά είναι και πάλι σε πρώτο πλάνο.
Αναπόφευκτα όταν μιλάς για παιδιά, μιλάς και για μία κάποια «διαδοχή», όχι με την έννοια της υποχρεωτικότητας ή λόγω παράδοσης αλλά λόγω επιλογής. Μιλάς για έναν τρόπο ζωής που χάνεται, επειδή ορθώνονται τείχη γύρω. Κι αν στο Αλκαράς του Αλμπαθέτε η υπόθεση της ταινίας συσχετίζει αυτά τα τείχη με την ανάπτυξη –μια ολόκληρη οικογένεια ροδακινοπαραγωγών πιέζεται να πουλήσει τα χωράφια της για την ανέγερση φωτοβολταϊκών– στην Ηλεία φαίνεται ότι η ερήμωση έχει να κάνει πρωτίστως με την οικολογική καταστροφή του 2007 αλλά και των επόμενων πολλών πυρκαγιών. Η ζωή δεν περιμένει, ούτε οι περιουσίες οι οποίες χρειάστηκαν κόπους δεκαετιών για να γίνουν μπορούν να ξαναγίνουν μέσα σε μία μέρα. Και πράγματι δεν ξανάγιναν ποτέ. Γι’ αυτό εγκατέλειψαν οι νέοι τον τόπο και γι’ αυτό η φυγή τους συνεπάγεται έναν τρόπο ζωής που είναι καταδικασμένος να χαθεί.

Στο Αλμπαθέτε πάλι, οι νέοι, όπως εξηγεί η Σιμόν, αποχωρούν οικειοθελώς: «Η πλοκή της ταινίας είναι μυθοπλαστική, ωστόσο έχω όντως θείους ροδακινοπαραγωγούς στο Αλκαράς. Στην περιοχή είναι πολλοί πια οι αγρότες που έχουν εγκαταλείψει τη γη τους, επειδή αυτό που έκαναν επί αιώνες θεωρείται πια μη βιώσιμο. Δεν είναι όμως απλώς η αγροτική παραγωγή, η οποία περνάει πλέον στα χέρια μεγάλων εταιρειών, αλλά ένας ολόκληρος τρόπος ζωής, ο οποίος εξαφανίζεται. Οι γονείς δεν θέλουν πια τα παιδιά τους να συνεχίσουν την οικογενειακή επιχείρηση –και παράδοση–, αλλά να ασχοληθούν με κάτι άλλο και τελικά να φύγουν από τον τόπο τους». Το αποτέλεσμα δηλαδή είναι ίδιο: ερήμωση. Είτε από οικολογική καταστροφή, είτε από ανεξέλεγκτη ανάπτυξη, ο παλιός κόσμος των γονιών μας και των παππούδων μας, μας αποχαιρετά.
Ανατέλλει ένας άλλος. Για παράδειγμα, μέσα στο επόμενο εξάμηνο αναμένεται να χαθεί το 60% του ζωικού κεφαλαίου της χώρας. Δεν το πιστεύεις; Ρώτησε στο Σιδηρόκαστρο Σερρών και θα σου εξηγήσουν γιατί σφάζουν ακόμα και τα ζώα σε κύηση, επειδή δεν μπορούν να τα ταΐσουν. Οι αλλαγές είναι ραγδαίες, έτσι ώστε ακόμη και οι πιο σοφοί διστάζουν να προβλέψουν την επόμενη μέρα. Ψάχνουν για σημάδια στην τέχνη, στο καλλιτεχνικό όραμα εκείνων οι οποίοι διαθέτουν ένα κάποιο βλέμμα για τον κόσμο. Η Κάρλα Σιμόν είναι σίγουρα μία απ’ αυτούς. Δεν γνωρίζω αν παρακολούθησα τις ταινίες της όπως θα επιθυμούσε αλλά πάντως μετά από αυτήν το Αλμπαθέτε δεν μοιάζει να είναι τόσο μακριά από την Ηλεία, εφόσον μάλιστα όλοι στο τέλος θα μοιραστούμε την ίδια μοίρα.
Ο εκδότης