Το πολύ και το λίγο

Το λίγο λίγο είναι επικίνδυνο. Το λίγο λίγο πρέπει να το φοβάσαι. Το πρόβλημα είναι ότι δεν το καταλαβαίνεις και μέχρι να το καταλάβεις είναι πλέον αργά. Τρία διαφορετικά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν την ίδια αρχή: Λίγο λίγο πέφτουν στους ώμους μας οι ψιχάλες της βροχής, μέχρι που γίνεσαι μούσκεμα. Λίγο λίγο χάνεται η νιότη κάθε μέρα, μέχρι που γίνεσαι γέρος. Λίγο λίγο έφευγαν οι άνθρωποι από το τοπο, μέχρι που μείναμε εμείς κι εμείς. Γενικώς λιγοστέψαμε. Και λίγο πολύ, μας φαίνονται όλοι πολύ λίγοι. Θα αλλάξει κάτι;

Αλίμονο, τίποτα δε θα γίνει όπως τίποτα δεν έγινε μέχρι σήμερα.  Η ελπίδα άλλωστε εδώ δεν έφτασε ποτέ.  Γιατί στον αντίποδα αυτού του διαρκούς λιγοστέματος, υπάρχει ένα διαρκές «πολύ». Πολλή αδικία, πολλές ανισότητες, πολλοί αποκλεισμοί, πολλή αναξιοκρατία, πολλή διαφθορά, πολλή υποκρισία, πολύ ψέμα, πολλά βάσανα, πολλή φτώχεια. Αυτό το «πολύ» και οι φορείς του, κατέστρεψαν τη χώρα. Σε αυτόν τον τόπο, οι τελευταίοι, οι πιο άχρηστοι, οι πλέον φαύλοι, είναι πάντα στον αφρό, ενώ θα έπρεπε να βρίσκονται στον πάτο.