Αν εξετάσουμε την καθαρά ποδοσφαιρική διάσταση, η νίκη της Ιταλίας στον τελικό του Εuro, έστω και στα πέναλτι, είναι και νίκη του ποδοσφαίρου. Σε αυτό το τουρνουά η Ιταλία άφησε στην άκρη την παραδοσιακή ποδοσφαιρική της ταυτότητα (κατενάτσιο, αντεπιθέσεις κλπ) και ουσιαστικά έπαιξε σαν… Ισπανία, δηλαδή ποδόσφαιρο κατοχής και πίεση ψηλά, αλλά με λιγότερη αφέλεια στην άμυνα λόγω και της κλάσης και της εμπειρίας που κουβαλάει το δίδυμο Μπονούτσι-Κελίνι. Η «Σκουάντρα Ατζούρα» άλλαξε στιλ -όχι πολύ όμως- μόνο στον ημιτελικό, όπου κυριολεκτικά υπέφερε από τους κυριαρχικούς Ισπανούς μετά το α΄ μισάωρο και μέχρι τη λήξη της παράτασης. Στον τελικό όμως, ακόμα και μετά το 1-1 η Ιταλία ήταν η ομάδα που επεδίωκε να «καθαρίσει» το ματς ώστε να αποφύγει τα πέναλτι, παρότι έπαιζε εκτός έδρας, κι όχι η γηπεδούχος Αγγλία, με εξαίρεση τα τελευταία πέντε λεπτά στην παράταση.
Ως θιασώτης του ποδοσφαίρου κατοχής και του ασφυκτικού πρέσινγκ, θεωρώ πως η κατάκτηση του Euro από τους Ιταλούς άφησε και ένα διακριτό ποδοσφαιρικό αποτύπωμα, ότι πρωταθλήτρια αναδείχθηκε η Εθνική που έπαιξε το στιλ που εφαρμόζουν όλοι οι ανταγωνιστικοί σύλλογοι σήμερα σε ευρωπαϊκό επίπεδο (Σίτι, Λίβερπουλ, Μπάγερν, κ.ά.). Πίεση ψηλά ή στα τρία τέταρτα, βγαίνουμε πρώτοι στην μπάλα και δεν αφήνουμε τον επιθετικό να γυρίσει με πλάτη (βλ.Κελίνι Vs Λουκάκου στο ματς με το Βέλγιο), δεν φοβόμαστε να αλλάξουμε με υπομονή πολλές πάσες για να σπάσουμε την άμυνα του αντιπάλου βάζοντας και τα μπακ στο παιχνίδι. Βέβαια, η Ιταλία το έπραξε αποκλειστικά από τα αριστερά με τον Ινσίνιε και τον Σπινατσόλα, προτού τραυματιστεί, και μετά με τον Έμερσον.
Η Αγγλία ήταν ίσως η «Ιταλία» του τουρνουά. Αργό και βαρετό στιλ, με επιθετικό που παίζει με πλάτη, φροντίζουμε πρώτα να μη φάμε γκολ, κοιμίζοντας ουσιαστικά τον αντίπαλο για να μη μας ξεφύγει ο ρυθμός. Το πέτυχε άψογα και με τη Γερμανία και με τη Δανία, ασχέτως του πέναλτι.
Το φινάλε της πορείας ίσως αδικεί τον Σάουθγκεϊτ, διότι και δύσκολο όμιλο είχε και τη Γερμανία απέκλεισε, όμως έκανε ξανά το ίδιο λάθος με τον ημιτελικό του Μουντιάλ το 2018 απέναντι στην Κροατία. Οι συμπτώσεις είναι διαβολικές. Βάζει γκολ πολύ νωρίς (στο 4’ τότε, στο 2΄τώρα) και μετά ταμπούρι, δίνοντας σήμα στον αντίπαλό ότι «δε μας νοιάζει να βάλουμε και δεύτερο». Από την Κροατία το έφαγε στο 68’, από την Ιταλία στο 66’. Καρμπόν, απλά το 2018 έχασε στην παράταση, ενώ τώρα στα πέναλτι.
Όταν παίζεις στην έδρα σου και το παιχνίδι ξεκινά ευνοϊκά, πιέζεις για το γρήγορο 2-0, προτού συνέλθουν οι Ιταλοί. Το να θες να κερδίσεις τελικό με «μισή» φάση και κλοτσοσκούφι, είναι ποδοσφαιρική ύβρη, όπως και το να μην κάνεις αλλαγές για να κερδίσεις στα 90’ ή στην παράταση, αλλά στο 119’ με στόχο τα πέναλτι. Με τη Δανία, ασχέτως του πέναλτι, οι Άγγλοι ήταν πολύ πιο πειστικοί και κυριαρχικοί στο παιχνίδι τους.
Ξέρω ότι θα ήταν ωραία ιστορία η κατάκτηση από την Αγγλία. Θα ζούσαμε πραγματικά μοναδικές στιγμές, με Σάουθγκεϊτ δικαιωμένο για το χαμένο πέναλτι το 1996, με Ελισάβετ και Μπόρις Τζόνσον και μια χώρα να έχει παραλύσει. Όμως στον τελικό στάθηκε «λίγη».
Η Ιταλία έγραψε Ιστορία, διότι εκτός των άλλων (αήττητη, εκτός έδρας τελικός, δύσκολα σταυρώματα) είναι η πρώτη ομάδα που σηκώνει κούπα –Euro ή Μουντιάλ- νικώντας δύο σερί αγώνες στα πέναλτι, για αυτό οφείλουμε να αποδώσουμε τα εύσημα στον Ρομπέρτο Μαντσίνι για αυτό που δημιούργησε.
