ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Απόψε ας κοιμηθούμε αγκαλιά

Πάλι μέτρησα τ’αστέρια κι όμως κάποια λείπουνε

μόνο τα δικά σου χέρια δε μ’ εγκαταλείπουνε

πώς μ’αρέσουν τα μαλλιά σου στη βροχή να βρέχονται

τα φεγγάρια στο κορμί σου να πηγαινοέρχονται

Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας

για μια ολόκληρη ζωή να είναι η βραδιά δικιά μας

Η Virginia Satir, μια σπουδαία οικογενειακή ψυχολόγος, έχει υποστηρίξει ότι χρειαζόμαστε 4 αγκαλιές την ημέρα για να επιβιώσουμε, 8 για να διατηρηθούμε και 12 για να εξελιχθούμε. Είναι απ’ αυτά τα συνήθως χαριτωμένα που κατακλύζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάθε φορά που γιορτάζουν τα ζώα, το περιβάλλον, ο ύπνος κλπ. Ωστόσο, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα αγκαλιάς, την οποία μέχρι πρότινος μάλλον πολλοί αγνοούσαμε, η κατακλείδα της Satir, συνοψίζει αυτό το οποίο αισθανόμαστε όλοι και το αισθάνονται αδιαμφισβήτητα ακόμα και τα ζώα: Την αξία και την πολύτιμη συμβολή της αγκαλιάς.

Ίσως το συνειδητοποιήσαμε με τον πλέον δραματικό τρόπο την εποχή της πανδημίας. Τότε που η αγκαλιά είχε απαγορευτεί για λόγους δημόσιας υγείας. Κι έτσι γράφτηκαν μερικές από τις μεγαλύτερες καθημερινές τραγωδίες σε καιρό ειρήνης. Άνθρωποι που έφευγαν μονάχοι, χωρίς κάποιον δικό τους να τους κρατά το χέρι στο νοσοκομείο. Άνθρωποι που έσβησαν από την αφόρητη μοναξιά και την απομόνωση στο σπίτι. Άνθρωποι που δεν μπορούσαν να δουν τους φίλους τους και για πρώτη φορά εμφάνισαν συμπτώματα κατάθλιψης. Μία κατάσταση που θα αφήσει για καιρό ακόμα έντονα σημάδια στις καρδιές μας, και που όσο περισσότερο αυτός ο καιρός περνά, τόσο περισσότερο αδιανόητο και απερίγραπτο μοιάζει αυτό το οποίο έχει συμβεί.

Η πλέον επίκαιρη υπενθύμιση ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο, όπως και τίποτε δεν κρατά για πάντα. Ακούγεται συνήθη κοινοτοπία αλλά ειδικά σήμερα, μετά τα όσα βιώσαμε ως κοινωνία και ως άτομα, δεν είναι. Πλησιάσαμε πολύ το θάνατο. Ακουμπήσαμε υπερβολικά συχνά πάνω στην απώλεια, πάνω στην απουσία. Τώρα πια που η ανθρώπινη επαφή έχει αποκατασταθεί σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις της, αρκεί να μη ξεχάσουμε. Να μη λησμονήσουμε το σημαντικό, αυτό που ήταν σημαντικό και πριν την πανδημία, αυτό που παραμένει σημαντικό και μετά από αυτήν. Να μην παραλείπουμε να κοιμόμαστε αγκαλιά, να μπερδεύονται τα όνειρά μας, να γίνεται η ζωή μας πιο όμορφη και τα βάσανά μας πιο υποφερτά.

Κι αν όπως πίστευε η Satir χρειάζονται 4 αγκαλιές για να επιβιώσουμε, ας τις κάνουμε 6 κι ας μην εξελιχθούμε. Ας διδαχθούμε και κάτι από τα παιδιά αντί να τα διδάσκουμε μόνο, τα οποία μέχρι αρκετά μεγάλη ηλικία αποζητούν με κάθε ευκαιρία το χάδι και την αγκαλιά. Είναι τόσο γι’ αυτά όσο και για εμάς ζήτημα επιβίωσης. Η αγάπη, ο έρωτας, το χαμόγελο, η παρέα… Όλα τα πλούτη του κόσμου δεν φτουράνε μία, μπροστά σε μια ζεστή αγκαλιά. Στην ψυχή που θα μεριμνήσει να σε σκεπάσει στη μέση της νύχτας για να μην κρυώσεις. Για να μείνει η αγάπη ζεστή σαν τζάκι που πυρώνει μαλακά, αθόρυβα σχεδόν τα ξύλα. Για να μείνουν τα σώματα ζεστά. Για να χτυπούν οι καρδιές με ένταση, απόψε ας κοιμηθούμε αγκαλιά…