ΣΥΡΙΖΑ: Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας διάσπασης
του Δημήτρη Τερζή
Το πρωί της 30ης Ιουνίου στο Ζάππειο ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε την παραίτησή του από πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Στην ομιλία του σημείωνε μεταξύ άλλων ότι εκείνη τη μέρα έκλεινε ένας ιστορικός κύκλος για το κόμμα και άνοιγε ένας καινούργιος. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτός ο κύκλος έκλεισε χθες, μετά την αποχώρηση της ομάδας των «6 συν 6», της ομάδας των πιο στενών συνεργατών του πρώην προέδρου, με τους περισσότερους εκ των οποίων ο Αλέξης Τσίπρας είχε συνυπάρξει στην Κουμουνδούρου για χρόνια, όπως ο Δημήτρης Τζανακόπουλος (είχε διατελέσει διευθυντής του γραφείου του), ο Νάσος Ηλιόπουλος, ο Αλέξης Χαρίτσης και η Έφη Αχτσιόγλου, η αποκαλούμενη και γενιά των 40άρηδων.
Το ποτήρι στις μεταξύ τους σχέσεις ράγισε στα τέλη του καλοκαιριού, στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου για την προεδρία του κόμματος. Η ευθύνη εδώ βαραίνει τον ίδιο τον Τσίπρα, ο οποίος είδε να διαδίδονται τερατουργήματα στο διαδίκτυο για τους πρώην συνεργάτες του -η λέξη «υπονομευτές» τους συνοδεύει από τότε- και δεν αντέδρασε με πρόσχημα τη δέσμευσή του ότι δεν θα εμπλεκόταν στην εσωκομματική διαδικασία. Ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να το έχει σταματήσει έγκαιρα αυτό τότε. Είχε τον τρόπο. Δεν το έκανε. Έξι μέρες αργότερα και αφού είχε ολοκληρωθεί ο πρώτος γύρος των εσωκομματικών εκλογών, η «φωνή» του π. προέδρου στην «Αυγή», ο Θανάσης Καρτερός διέψευδε τα περί υπονομευτών.
Η αλήθεια είναι ότι και αυτοί που τα διέδωσαν αυτά (η διαβόητη υπόθεση με τα sms που υποτίθεται έστελνε η Αχτσιόγλου στον Τσίπρα) ουδέποτε απέδειξαν τα λεγόμενά τους. Επ’ αυτών έχει επιληφθεί η Δικαιοσύνη και ίσως κάποτε μάθουμε την τύχη αυτής της υπόθεσης. Λίγη σημασία έχει αυτό όμως. Αυτό που «πόνεσε» περισσότερο ήταν το άδειασμα του πρώην προέδρου στους πρώην συνεργάτες του. Κατά συνέπεια δεν είναι τυχαίο πως η προσπάθειά του την προηγούμενη εβδομάδα να προσπαθήσει να τους πείσει να μην φύγουν από το κόμμα (στη συνάντηση που είχε με τον Νάσο Ηλιόπουλο) έπεσε στο κενό. Μέσα απ’ αυτή την ανεπιτυχή προσπάθεια διαπιστώθηκε και κάτι άλλο. Ότι η πολιτική επιρροή του Αλέξη Τσίπρα στη γενιά του, είναι πλέον ανύπαρκτη κι αυτό αποτελεί αγκάθι ή αν θέλετε πλήγμα στην υστεροφημία του.
Η επόμενη μέρα
Πλέον από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχουν αποχωρήσει όλα τα «βαρίδια», οι «υπονομευτές» και τέλος πάντων όλοι εκείνοι που σύμφωνα με την άποψη της άλλης πλευράς αποτελούσαν τροχοπέδη για την πορεία προς μια νέα κυβερνητική περίοδο. Με τη διάσπαση έληξαν και οι δικαιολογίες. Για όλους. Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. του Στέφανου Κασσελάκη, του Παύλου Πολάκη, του Νίκου Παππά, του Γιώργου Τσίπρα, της Ρένας Δούρου κ.α. θα κληθεί να αναδιοργανωθεί και να ανακάμψει υλοποιώντας το όραμα του προέδρου του. Μετά την αποχώρηση και των τελευταίων δεν υπάρχουν πλέον εσωκομματικοί «εχθροί», κατά συνέπεια στέρεψαν και οι δικαιολογίες στην περίπτωση που το κόμμα δεν σημειώσει άνοδο στις δημοσκοπήσεις των μηνών που έπονται. Σχετικά σύντομα έχει και το συνέδριό του, το οποίο θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό που οδεύει ο ΣΥΡΙΖΑ και τι είδους πολιτικό στίγμα θα παρουσιάσει. Νέοι εσωκομματικοί σχηματισμοί θα δημιουργηθούν ενώ, ας μην γελιόμαστε, το μεγάλο κρας τεστ θα είναι οι ευρωεκλογές. Για το όποιο αποτέλεσμα σημειώσει εκεί, θετικό ή αρνητικό, την ευθύνη θα την έχει η νέα ηγεσία.
Μέχρι τότε βέβαια δεν αποκλείεται να υπάρξουν κι άλλοι εσωκομματικοί κραδασμοί, καθώς υπάρχουν στελέχη ακόμα και τώρα που αντιμετωπίζουν με μεγάλο σκεπτικισμό τις κινήσεις της ηγετικής ομάδας, ενώ και οι υπάρχουσες δημοσκοπήσεις δεν βοηθάνε ιδιαίτερα, καθώς σύμφωνα με τις τελευταίες μετρήσεις το κόμμα έχει βρεθεί στην τρίτη θέση, κάτω από το ΠΑΣΟΚ.
Ωστόσο και οι διαφωνούντες από την πλευρά τους, με την κοινοβουλευτική ομάδα που θα συγκροτήσουν, θα πρέπει να αποδείξουν ότι ξέρουν να κολυμπάνε στα βαθιά δίχως μπρατσάκια. Εδώ οι δυσκολίες που παρουσιάζονται είναι μεγαλύτερες, καθώς κάποια στιγμή λογικά θα πρέπει να σχηματίσουν κι έναν καινούργιο πολιτικό φορέα. Αυτό απαιτεί χρηματοδότηση, δομές, δικτύωση ανά την Επικράτεια και άλλα λειτουργικά στοιχεία που αυτή τη στιγμή δεν τα έχουν. Πάνω απ΄ όλα όμως απαιτεί πολιτικό σχέδιο και πρόταση που θα κάνει τη διαφορά.
Το παν είναι να αποφευχθεί ένας πόλεμος μεταξύ τους μιας και κανείς δεν θα κερδίσει, αντιθέτως θα μετρήσουν απώλειες. Κοινός εχθρός τους είναι η συντηρητική κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Άλλωστε, όπως είχε πει και η Όλγα Γεροβασίλη πριν από λίγους μήνες «οι διασπάσεις δεν είναι απαραίτητα πάντα κακό πράγμα». Πιο υγιές είναι να περπατάς μόνος σου εφόσον βλέπεις ότι δεν μπορείς να συμβαδίσεις με τον άλλον παρά να οδηγείσαι σε αναγκαστική συμπόρευση μαζί τους.
*Ο Δημήτρης Τερζής κατάγεται από το Κατάκολο και είναι δημοσιογράφος στην Εφημερίδα των Συντακτών.
