ΣΥΡΙΖΑ και Προοδευτική Συμμαχία: Αν χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά…

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”91515″ img_size=”full”][vc_column_text]

Του Χρήστου Μαχαίρα

Είναι η Προοδευτική Συµµαχία το όχηµα για την επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στο παιχνίδι, ή µήπως είναι η λάθος κίνηση σε µια συγκυρία υψηλών απαιτήσεων; Στην πολιτική αγορά υποστηρίζονται µε την ίδια θέρµη και τα δύο: άλλοι επιµένουν πως η πολιτική γραµµή των συγκλίσεων διευρύνει τον κύκλο επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ και ανασυνθέτει το πολιτικό τοπίο κι άλλοι εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι τα «ανοίγµατα» που επιχειρήθηκαν δεν εκφράζουν τίποτα άλλο πέρα από την πρόθεση να λεηλατηθεί ο χώρος του ΚΙΝΑΛ.

Οι δίαυλοι 

Για να βάλουµε τα πράγµατα σε µια σειρά, η επιλογή της διεκδίκησης των ακροατηρίων της Κεντροαριστεράς και η πολιτική της σύγκλισης των προοδευτικών δυνάµεων δεν προέκυψαν ως η φαεινή ιδέα κάποιας στιγµής, όπως επιχειρήθηκε να εµφανισθούν, προκειµένου να πιεστεί το Κίνηµα Αλλαγής. Αποτέλεσαν, αντίθετα, το επιστέγασµα της σταδιακής µετατόπισης του ΣΥΡΙΖΑ προς τον ρεαλισµό, στο πλαίσιο των πολιτικών προσαρµογών που επέβαλε η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας.

Καρπός αυτής της µετατόπισης υπήρξε, άλλωστε, και η δηµιουργία του ανοιχτού διαύλου µε τις δυνάµεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδηµοκρατίας, που άλλαξε σε σηµαντικόβαθµό τη διεθνή εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ και αύξησε το πολιτικό κεφάλαιο του Αλέξη Τσίπρα. Ολα αυτά, σε συνδυασµό µε το γεγονός ότι το Κίνηµα Αλλαγής άφησε ανυποστήρικτες πάγιες θέσεις της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, όπως ήταν η συναινετική διαχείριση των εθνικών θεµάτων και η ανάγκη εξορθολογισµού των σχέσεων Πολιτείας – Εκκλησίας, έφεραν πιο κοντά τον ΣΥΡΙΖΑ σε ευρύτερα κοινά και έδωσαν υλική υπόσταση στο αφήγηµα των δύο πόλων.

Σε όλη αυτήν τη διαδροµή, καταλυτική στιγµή υπήρξε η Συµφωνία των Πρεσπών, που έκαµψε τις συσσωρευµένες επιφυλάξεις µεγάλης µερίδας της Κεντροαριστεράς και έδωσε τη δυνατότητα στον ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικήσει τον ρόλο του κόµµατος-κορµού της προοδευτικής παράταξης.

Το μέτωπο 

Προφανώς, δεν έγιναν όλα και σε όλες τις στιγµές µε τον πιο ενδεδειγµένο τρόπο. Την ίδια στιγµή που ο πρωθυπουργός εξωθούσε τους Ανεξάρτητους Ελληνες εκτός κυβέρνησης και επιχειρούσε να επαναφέρει µέσω του Μακεδονικού τη διαιρετική τοµή συντήρησης-προόδου, υπήρξαν επιλογές που προκάλεσαν και παραγοντισµοί που θάµπωσαν το µήνυµα των ευρύτερων συγκλίσεων.

Παρ’ όλα αυτά, η γραµµή της Προοδευτικής Συµµαχίαςσυµπύκνωσε και εξακολουθεί να συµπυκνώνει την ανάγκη συγκρότησης ενός αντίπαλου πόλου στις συντηρητικές πολιτικές, που, όπως έδειξαν και οι πρόσφατες ευρωεκλογές, κερδίζουν έδαφος πανευρωπαϊκά. Στην Ελλάδα, µάλιστα, όπου οι ιστορικοί εκπρόσωποι της σοσιαλδηµοκρατίας εγκλωβίστηκαν σε πολιτικές σύµπλευσης µε τη Νέα ∆ηµοκρατία και σε στρατηγικές δαιµονοποίησης του Τσίπρα και του επιτελείου του, η ανάγκη της διαµόρφωσης ενός προοδευτικού µετώπου που θα σταθεί απέναντι στη συντηρητική αναδίπλωση συνιστά προτεραιότητα που δεν µπορεί να παρακαµφθεί.

Φυσικό είναι την ευθύνη και τον συντονισµό αυτής της συµπαράταξης να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, ως το κόµµα που -έστω και λαβωµένο- βγαίνει από τις πρόσφατες εκλογές µε ένα ισχυρό ποσοστό, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι «κοµήτης», αλλά πολιτική δύναµη που ήρθε για να µείνει. Η κατοχύρωσή του, µάλιστα, ως του κόµµατος που, διατηρώντας την αριστερή του ταυτότητα, εκπροσωπεί τον προοδευτικό πόλο και ενώνει δυνάµεις ακυρώνει το σενάριο της «στρατηγικής ήττας» και παγιώνει τoκλίµα του διπολισµού.

Οι ευθύνες 

Όποιο κι αν είναι το εκλογικό αποτέλεσµα της 7ης Ιουλίου, η πολιτική της διεύρυνσης «δένει» το αφήγηµα του προοδευτικού πόλου, γεγονός που φυσικά αντιλαµβάνονται οι πολιτικοί αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ. Ισως γι’ αυτό -και ασχέτως των επιµέρους, υπαρκτών ή διογκωµένων ευθυνών τους για την πρόσφατη εκλογική ήττα- τα πρόσωπα που κυρίως στοχοποιήθηκαν ήταν αυτά που συνέβαλαν στη διαµόρφωση της γραµµής της Προοδευτικής Συµµαχίας και εκφράζουν δηµόσια την ανάγκη συγκλίσεων και πολιτικών συµµαχιών.

Έγιναν λάθη µε την Προοδευτική Συµµαχία; Φυσικά και έγιναν. Το µεγαλύτερο όλων ήταν, ίσως, όχι ότι η Προοδευτική Συµµαχία έγινε, όπως ορισµένοι διατείνονται, αλλά ότι µάλλον άργησε να γίνει… Και, εν πάση περιπτώσει, αν χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]