Στα ίδια μέρη… “Ασε με να σε διασκεδάσω”

Όσο περνούν οι μέρες και ο πρόεδρος Ομπάμα βαδίζει πια προς το τέλος της θητείας του, τόσο πιο πολύ αναδεικνύεται η αληθινή πλευρά του εαυτού του ή αλλιώς αυτό στο οποίο είναι περισσότερο καλός. Ήδη από τον πρώτο καιρό που –στα πλαίσια της διεκδίκησης του χρίσματος των Δημοκρατικών– άρχιζε να γίνεται γνωστός στο ευρύ αμερικανικό κοινό, είχε αρχίσει να διαφαίνεται η φυσική άνεση την οποία είχε με τον φακό. Δυστυχώς αυτό ήταν ένα από τα ελάχιστα προσόντα τα οποία επιβεβαίωσε και στη συνέχεια της οχταετούς πορείας του.

    Η εκλογή ενός Αφροαμερικανού στην ηγεσία των Η.Π.Α. αποτελούσε εκ των πραγμάτων ένα γεγονός ιστορικών διαστάσεων. Στην χώρα στην οποία μέχρι πριν από περίπου μισό αιώνα οι «νέγροι» δεν επιτρεπόταν να κάθονται στην μπροστινή πλευρά του λεωφορείου,  πήγαιναν σε σχολεία χωριστά από τους λευκούς ή δεν είχαν το δικαίωμα να ψηφίζουν, ένας μαύρος καταλάμβανε το ανώτατο αξίωμα. Από αυτήν την άποψη είναι τεράστιο κρίμα που ο ιστορικός συμβολισμός όχι μόνο δεν συνοδεύτηκε από την υποχώρηση του διάχυτου ρατσισμού, αλλά κινήθηκε μάλλον ανοδικά κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης του πρώτου μαύρου προέδρου στην ιστορία  του έθνους. Ανάλογα είναι τα μεγέθη σε όλους σχεδόν τους δείκτες της αμερικανικής ζωής, οι οποίοι είτε παρέμειναν στάσιμοι, είτε έπιασαν πάτο. Ακόμα και το περίφημο Obama Care, το πολυδιαφημισμένο νομοσχέδιο για την υγεία, τορπιλίστηκε από τις σφοδρές πιέσεις των λόμπι τα οποία ελέγχουν λιγότερο ή περισσότερο τους πάντες και τα πάντα όπως και τους Αμερικανούς προέδρους.

Εν ολίγοις δηλαδή ο Ομπάμα αυτά τα χρόνια έκανε περίπου ό,τι και οι προκάτοχοί του, απλώς το έπραξε με ένα ελαφρώς πιο χαλαρό στυλ: πέρασε και δεν ακούμπησε. Αυτή η χαλαρότητα του κινηματογραφικού αστέρα είναι που βγαίνει τώρα με μία τόσο αβάσταχτη ελαφρότητα στην επιφάνεια. Εκδηλώθηκε σε όλο της το μεγαλείο όταν ο Πρόεδρος αποχαιρέτησε τους ανταποκριτές στο επίσημο καθιερωμένο δείπνο με ρεσιτάλ αστεϊσμών, αφήνοντας στο τέλος το μικρόφωνο να πέσει στο έδαφος όπως κάνουν μερικά από τα μεγαλύτερα μουσικά ονόματα.

Το ίδιο συμπέρασμα, που είναι και το μοναδικό, εξάγεται και από το χιουμοριστικό βιντεάκι το οποίο κυκλοφόρησε σε παραγωγή του Λευκού Οίκου και δείχνει τον απερχόμενο πρόεδρο να αναζητά εναγωνίως τρόπους για να απασχοληθεί μετά την αναγκαστική συνταξιοδότησή του. Είναι η εικόνα ενός ανθρώπου ο οποίος τώρα που φθάνει στο τέρμα, δεν διστάζει καθόλου να αποκαλύψει αυτό που πραγματικά είναι: ένας entertainer, διασκεδαστής δηλαδή περισσότερο παρά πολιτικό ον, το οποίο έστω και αμυδρά διαισθάνεται την τεράστια ευθύνη των επιλογών του. Οι Η.Π.Α έχουν παράδοση στους σόουμεν προέδρους αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ομπάμα τους ξεπέρασε όλους.

                                                                            Στυλοβάτης