«Σταμάτησαν η μια την άλλη οι καρδιές…»
«ΕΠΤΑ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ» στο Φλόκα- Αριστοτεχνική παράσταση, αριστουργηματική η ερμηνεία του Γιάννη Στάνκογλου
Μια πραγματικά αριστοτεχνική παράσταση του Κ.Θ.Β.Ε στηριγμένη σε ένα πολύ δύσκολο κείμενο αρχαίου δράματος που σπάνια βλέπουμε θεατροποιημένο, την τραγωδία «Επτά Επί Θήβας» του Αισχύλου σε μετάφραση του ποιητή Γιώργου Μπλάνα και σκηνοθεσία του Ληθουανού σκηνοθέτη Τσέζαρις Γκραουζίνις και μια αριστουργηματική ερμηνεία από τον Γιάννη Στάνκογλου σε διπλή διανομή, είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε στο θέατρο Φλόκα το βράδυ του Σαββάτου. Το κοινό σχεδόν άφωνο, παρακολούθησε την παράσταση σε μια σύγχρονη και μοντέρνα οπτική, που δόθηκε στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Αρχαίας Ολυμπίας, χειροκροτώντας για αρκετή ώρα με τα «μπράβο» να πέφτουν βροχή στο φινάλε και την υπόκλιση των ηθοποιών.
Ο Πολυνείκης, γιος του Οιδίποδα και της Ιοκάστης, αφού έχει εγκαταλείψει τη Θήβα μετά την άρνηση του αδελφού του, Ετεοκλή, να του παραδώσει την εξουσία, τηρώντας τη συμφωνία ότι θα τη μοιραζόντουσαν εναλλάξ, επιστρέφει να τη διεκδικήσει με όρους μάχης, έχοντας συμμαχήσει με τον βασιλιά του Άργους, Άδραστο, δηλαδή έχοντας οργανώσει εκστρατεία εναντίον της Θήβας. Επτά αρχηγοί από καθένα από τα δύο αντίπαλα στρατεύματα παρατάσσονται εκατέρωθεν των επτά πυλών της πόλης. Στην έβδομη, όμως, πύλη, τα δυο αδέρφια σκοτώνουν το ένα το άλλο.. Η έκβαση της πολιορκίας είναι καλή για την πόλη, η Θήβα σώζεται από τους εχθρούς της, αλλά τα δύο αδέλφια αλληλοεξοντώνονται.. Αυτή ήταν εν ολίγοις η υπόθεση του έργου.
«Σταμάτησαν η μια την άλλη οι καρδιές, που φύτρωσαν στα ίδια σπλάχνα»: αυτό ήταν το επιμύθιο της εμφύλιας διαμάχης των δίδυμων γιων του Οιδίποδα στους «Επτά επί Θήβας», Ετεοκλή και Πολυνείκη, στην αδελφοκτόνο σύγκρουση, όπου οι δυο τους έπεσαν νεκροί ο ένας από το χέρι του άλλου, αγκαλιασμένοι, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης στους θεατές. Η στιγμή της σύγκρουσης των δύο αδελφών στην 7η πύλη, ήταν η κορυφαία της παράστασης. Η έξοχη σκηνή την ώρα της αδελφοκτονίας σκηνές υψηλής συγκινησιακής φορτισης, ξεκινάνε από μια αγκαλιά που προδίδει τον αδελφικό δεσμό και καταλήγει με το θάνατο και μια αγκαλιά. Η μάχη σκληρή, μέχρι τέλους, γίνεται σώμα με σώμα τα όπλα των δύο αδελφών Ετεοκλή και Πολυνείκη, Γιάννη Στάνκογλου και Χρήστου Στυλιανού, ένα μπρούτζινο κρουστό που χτυπάνε με οργή απογειώνοντας το συναίσθημα που είναι σχεδόν να ανατριχιαστικό! Από τα πολύ δυνατά στοιχεία της παράστασης ο χορός, γυναικών και ανδρών, στον οποίο ο σκηνοθέτης έδωσε μεγάλη έμφαση, παραμένει στην σκηνή και συμμετέχει ενεργά σε όλη την διάρκειά της. Οι γυναίκες της Θήβας, προσπαθούν να αποτρέψουν με ικεσίες και δραματικό τρόπο την σύγκρουση των δύο αδελφών, προμηνύουν το κακό, αλλά ο Ετεοκλής δεν κάνει πίσω! Είναι αποφασισμένος! Το σκηνικό λιτό, με κυρίαρχο στοιχείο δύο πανύψηλες σκάλες, προφανώς σύμβολο εξουσίας, στην μια ανεβαίνει ο Ετεοκλής, στην άλλη ο Πολυνείκης, με τους δύο ηθοποιούς να παίζουν εναλλάξ τους ρόλους, η μουσική υποβλητική, πριν από την τελική σύγκρουση όλοι οι ηθοποιοί χορεύουν πυρρίχιο χορό και η καρδιά μας κοντεύει να σπάσει!
Μαζί τους, η Νάντια Κοντογεώργη ως Αντιγόνη δοκιμάζεται σε ένα ρόλο-κόντρα στο κωμικό της ταμπεραμέντο, ενώ εκπληκτική ήταν και η ερμηνεία του Γιώργου Καύκα στον Άγγελο που ενημέρωνε τον Ετεοκλή για την πολεμική προετοιμασία στις εφτά πύλες και προφήτευσε με τον δικό του τρόπο τη δραματική συνέχεια. «Συ έχεις το τιμόνι, σε οδηγείς και το πλοίο» του λέει, θέλοντας να δείξει ότι η δική απόφαση καθορίζει το τέλος και ότι ο ίδιος ο ήρωας είναι εκείνος που συγκρούεται με την μοίρα του.
Γιάννης Στάνκογλου «Εμείς δεν κάνουμε φιλοσοφία, εδώ, θέατρο κάνουμε»
Παρ΄ όλη την κούρασή του, γιατί ο ρόλος ήταν εξοντωτικός, ο Γιάννης Στάνκογλου μετά το τέλος της παράστασης, δέχθηκε στα παρασκήνια δεκάδες θεατές που θέλησαν να τον συγχαρούν και φωτογραφήθηκε μαζί τους και μάλιστα είπε και δυο λόγια με τους δημοσιογράφους για την παράσταση.
“Το έργο άρεσε και σε μένα και στον Τσέζαρις Γκραουζίνις, έπειτα αυτή η ιδέα άρεσε και στον Γιάννη Αναστασάκη, τον καλλιτεχνικό διευθυντή του ΚΘΒΕ, οπότε το δουλέψαμε όσο μπορέσαμε καλύτερα και νομίζω ότι κάναμε μια μεγάλη δουλειά, σύγχρονη, άμεση και αληθινή.
Δεν νομίζω ότι υπάρχουν εμπορικές τραγωδίες πια, αλλά είναι ένα έργο που κάθε του πρόταση και ειδικά στη μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα, μιλάει για το σήμερα, πολύ άμεσα. Υπάρχουν λέξεις και πράγματα που λέγονται που μπορεί να σε συγκινήσουν γι αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη χώρα μας. Εμείς δεν κάνουμε φιλοσοφία εδώ πέρα, θέατρο κάνουμε, προσπαθούμε να είμαστε λίγο ποιητικοί και να περνάμε μηνύματα και όσο γίνεται την αλήθεια, σε αυτό μας βοηθάει, η σκηνοθεσία, η μετάφραση και η μουσική, καθώς και όλα τα παιδιά που δούλεψαν για αυτή την παράσταση.”
