-Όταν υπάρχουν παιδιά που κοιμούνται με βάρδιες κάτι πάει πολύ λάθος
Περισσότερα από 12.900 παιδιά – πρόσφυγες έφτασαν φέτος στην Ελλάδα μέσω θαλάσσης. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται περίπου 2.100 ασυνόδευτα ή χωρισμένα από την οικογένειά τους. Προέρχονται από το Αφγανιστάν, τη Συρία και άλλες χώρες που ταλαιπωρούνται από τις συγκρούσεις και τη βία.
«Τα παιδιά αυτά μπορεί να έχουν τραπεί σε φυγή λόγω των συγκρούσεων, να έχουν χάσει μέλη της οικογένειάς τους, να είναι μακριά από τα σπίτια τους για μήνες, ακόμα και χρόνια, με μερικά από αυτά να υπομένουν πολύ άσχημη κακοποίηση κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους. Όμως η ταλαιπωρία τους δεν σταματά στα σύνορα», δηλώνει η ΠασκάλΜορώ, διευθύντρια του Γραφείου Ευρώπης της Ύπατης Αρμοστείας για τους πρόσφυγες. «Κατά μήκος της Ευρώπης, ιδίως τα ασυνόδευτα παιδιά στεγάζονται συχνά σε μεγάλες δομές με ελάχιστη επίβλεψη, μένοντας έτσι εκτεθειμένα σε περαιτέρω κακοποίηση, βία και ψυχολογικό άγχος, με αυξημένο τον κίνδυνο να μετακινηθούν περαιτέρω ή να εξαφανιστούν».
8.300 ζούνε στα camps
Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας για τους πρόσφυγες με τίτλο «Ταξίδια Απελπισίας», έως την 30η Σεπτεμβρίου του τρέχοντος έτους, 8.300 παιδιά, εκ των οποίων 1.600 ασυνόδευτα ή χωρισμένα από την οικογένειά τους, στεγάζονταν σε υπερπλήρη κέντρα υποδοχής στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου.
Όπως είπε πρόσφατα ο διευθυντής προγραμμάτων των Γιατρών χωρίς Σύνορα, Απόστολος Βεΐζης στοtvxs.gr, «τον Ιούλιο και τον Αύγουστο 73 παιδιά παραπέμφθηκαν στις δικές μας ομάδες για θέματα ψυχικής υγείας. Τα τρία είχαν κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, 17 είχαν αυτοτραυματιστεί. Δέκα από τα 73 ήταν κάτω των 6 ετών ενώ το μικρότερο ήταν μόλις 2 ετών. Μιλάμε για παιδιά που έχουν σταματήσει να παίζουν. Παιδιά που βλέπουν εφιάλτες, παιδιά που φοβούνται να βγουν από τη σκηνή, παιδιά που αρχίζουν να αποσύρονται από την καθημερινότητα και έχουν σταματήσει να μιλάνε».
Κοιμούνται εναλλάξ – Μένουν έξω από τα κέντρα
Η κατάσταση των παιδιών στα ελληνικά νησιά παραμένει από τις πλέον ανησυχητικές. Στη Σάμο, εξαιτίας του σοβαρού υπερσυνωστισμού τα παιδιά αναγκάζονται να κοιμούνται εναλλάξ στον περιορισμένο χώρο που τους παρέχεται. Οι ανησυχίες για την ασφάλεια είναι τέτοιες ώστε η αστυνομία συνοδεύει τα κορίτσια στο μπάνιο, ενώ μερικά παιδιά αναγκάζονται να διαμένουν σε αυτοσχέδια καταλύματα εκτός του επίσημου κέντρου υποδοχής, όπου παραμένουν συχνά επί μήνες χωρίς πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες και ασφάλεια.
Υπερ βωμών και εστιών
Μιλάμε συχνά για εθνικά έπη σε τούτη τη χώρα. Τόσο συχνά που μάλλον καταλήγουμε να υποβαθμίζουμε την αξία του ηρωισμού και της αυτοθυσίας των ανθρώπων. Αν επιθυμούμε να θυμηθούμε αυτές τις χαμένες έννοιες, αν επιθυμούμε πραγματικά να διδάξουμε στα παιδιά μας τι σημαίνει «ηρωισμός», τι σημαίνει «αγάπη για την πατρίδα», τι σημαίνει «αγώνας για την λευτεριά», δεν έχουμε παρά να στρέψουμε το βλέμμα μας στην Συρία.
«Θα πολεμήσουμε μέχρι να πεθάνουμε», διακηρύσσει η Κούρδισσα μαχήτρια, μία από τις χιλιάδες που επί χρόνια δίνουν πρόθυμα τη ζωή τους, στο όνομα της ελευθερίας. Με άλλα λόγια, περισσότερο «ελληνικά», πολεμούν μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματός τους… Χιλιάδες Κούρδοι και Κούρδισσες έχουν πεθάνει τα τελευταία χρόνια, στη μάχη με τους βαρβάρους του ISIS. Βαρύς, πολύ βαρύς ο απολογισμός, αν και αυτοί δεν μετρούν τις ζωές όπως οι άλλοι λαοί.
Όχι βεβαίως επειδή αποδέχονται ότι η κουρδική ζωή έχει μικρότερη αξία από τις υπόλοιπες, αλλά επειδή πράττουν αυτό το οποίο θεωρούν ως το υπέρτατο καθήκον τους. Ωστόσο υπερασπιζόμενοι τις οικογένειες και το σπίτι τους, υπερασπίζονται την ίδια την ανθρωπότητα, εφόσον δεν υπάρχει ίσως τίποτε εφιαλτικότερο σε τούτη τη ζωή, από το Ισλαμικό κράτος. Και ποιο το ευχαριστώ της Δύσης; Ο Τραμπ, αυτή η βάναυση ακροδεξιά καρικατούρα, δίνει το ελεύθερο στον Ερντογάν, να προχωρήσει σε εθνοκάθαρση των Κούρδων, την ώρα που δεν σταματά να χυδαιολογεί στο twitter.
Υπό μία έννοια, ο ίδιος ο Τραμπ συμβολίζει την δύση του άλλοτε γενναίου κι ελεύθερου νέου κόσμου, την ώρα που στην άλλη μεριά του πλανήτη, ανατέλλουν μέσα από τις στάχτες ενός ατέρμονου πολέμου οι χαμένες από καιρό αξίες της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και του ανυπέρβλητου αγώνα για ζωή.
Το μοιρολόι της Κούρδισσας μάνας που ταξίδεψε μέσα σε λίγες ώρες σε κάθε γωνιά του πλανήτη συνιστά τρανή απόδειξη. Καθώς θρηνεί, κραδαίνει στα χέρια της σαν ματωμένο λάβαρο το άψυχο κορμάκι του μωρού της. Αλλά δεν θρηνεί μόνο για το σπλάχνο της. Θρηνεί γιατί μαζί με το παιδί της, οι Τούρκοι εισβολείς σκοτώνουν και το δικαίωμα ενός λαού να υπάρχει.
Ο εκδότης
