Το σημείωμα του εκδότη: Μέρα Μαγιού μας μίσεψαν
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”134979″ img_size=”full”][vc_column_text]Εν αρχή ην η Καισαριανή και οι 200 που έπεσαν για την λευτεριά. Από εδώ ξεκινάμε. Το πρωινό της πρωτομαγιάς του 1944, 200 παλικάρια, με όλη την σημασία της λέξης, εκτελέστηκαν από τους Ναζί και αυτό είναι το πρώτο πράγμα που θυμάμαι κάθε φορά που το ημερολόγιο δείχνει την πρώτη του Μάη. Δεν μπορώ να ξεχάσω, αλλά δεν θέλω κιόλας, γιατί δεν πρέπει να ξεχάσω. Τους εκτελούσαν ανά εικοσάδες και ύστερα υποχρέωναν τους μελλοθάνατους να φορτώσουν τους χτυπημένους συντρόφους τους στα οχήματα, –κάποιοι ήταν ακόμη ζωντανοί. Και οι Ναπολέων Σουκατζίδης και Αντώνης Βαρθολομαίος,που αρνήθηκαν να εκτελεστούν άλλοι στη θέση τους, έσβησαν μαζί τους.
Στον αντίποδα: «Σύμφωνα με την απολογία του Χέλμουτ Φέλμυ στη Δίκη της Νυρεμβέργης, ο συνταγματάρχης Παπαδόγγονας λόγω προσωπικής συμπάθειας στον υποστράτηγο Κρεχ (σ.σ. τον οποίο κατά την Καθημερινή της εποχής είχαν φονεύσει ανάνδρως αι κομμουνιστικαίσυμμορίαι παρά τους Μολάους την 27η Απριλίου 1944), διέταξε χωρίς ανωτέρα εντολή είτε από την Γερμανική διοίκηση είτε από το Υπουργείο Εσωτερικών, την θανάτωση 100 αντιστασιακών ή ύποπτων για αντιστασιακή δράση, ενώ παρόμοια ήταν και τα συναισθήματα από ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας». Ίσως γι’ αυτό η Καισαριανή συνιστά ένα ζωντανό μνημείο της ιστορίας αυτού του τόπου, καθώς γύρω της έχει υφανθεί ο ιστός των σύγχρονων κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμώντης ενδόξου πατρίδος μας.
Ύστερα, κατά την γεωγραφία της ατομικής και εν μέρει συλλογικής συνείδησης,ο προορισμός μας είναι το Σικάγο, μέσω λεωφόρου Βουλιαγμένης και με τράνζιτ στη Θεσσαλονίκη. Ας πάρουμε τα γεγονότα από το… τέλος. Πρωτομαγιά του 1976 σκοτώνεται σε ένα πολύ περίεργο τροχαίο ο Αλέκος Παναγούλης, ο άνθρωπος ο οποίος επιχείρησε να σκοτώσει τον τύραννο Παπαδόπουλο, αφού κατά δήλωσή του, ποτέ δεν θα θεωρούσε τον εαυτό του ικανό να σκοτώσει έναν άνθρωπο, παρά μόνο έναν τύραννο.Συμπτωματικά (;) το ατύχημα συνέβη λίγες μέρες πριν την αποκάλυψη των στοιχείων αναφορικά με τα όργανα ασφαλείας της Χούντας, ο περιβόητος φάκελος ΕΣΑ, ο οποίος τελικά δεν αποκαλύφθηκε ποτέ. Έχει λεχθεί ότι περιείχε αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος ορισμένων πολιτικών που συνεργάστηκαν με την Χούντα αλλά ο ισχυρισμός παρέμεινε αναπόδεικτος. Για την ιστορία, εκείνη την περίοδο ο Παναγούλης είχε προχωρήσει σε καταγγελίες για το ίδιο ζήτημα, τη συνεργασία δηλαδή πολιτικών με το χουντικό καθεστώς, και βρισκόταν σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης, Ευάγγελο Αβέρωφ,όπως φυσικά και με τον Δημήτρη Τσάτσο, τον οποίο είχε κατηγορήσει ονομαστικά.
Πόσοι βασανισμένοι, πόσοι κατεστραμμένοι, πόσοι εξορισμένοι, πόσοι δολοφονημένοι. Ωστόσο μερικοί ξεχωρίζουν, όχι γιατί η ζωή τους είχε μεγαλύτερη αξία, αλλάεπειδή τα γεγονότα σημαδεύονται καμιά φοράαπό τραγικές φιγούρες, οι οποίες καθίστανται σύμβολα ευρύτερων αγώνων και θυσιών. Μάϊος 1936: Οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης κηρύσσουν απεργία, με αίτημα την αύξηση των ημερομισθίων. Σύντομα ενώνονται μαζί τους κι άλλα εργατικά συνδικάτα. 12 ήταν οι νεκροί της διαδήλωσης της 9ης Μάϊου. Όμως ο φωτογραφικός φακός απαθανάτισε μία μάνα να θρηνεί πάνω από το άψυχο σώμα του μονάκριβου γιού της, του Τάσου Τούση. Τη φωτογραφία βλέπει ο Γιάννης Ρίτσος και γράφει τον Επιτάφιο. Ρίτσος εποίησε, Θεοδωράκης μελοποίησε, και το «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες»,έγινε το κομβικό σημείο, όπου η ποίηση ενώθηκε με τη μουσική και έφτασε στα χείλη και την συνείδηση του λαού.
8-8-8: Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο. Αυτό ήταν το ιστορικό αίτημα την 1ηΜαΐου 1886 στο Σικάγο, το οποίο εκείνη την εποχή ήταν το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο των Η.Π.Α. Έκτοτε η εργατική πρωτομαγιά γιορτάζεται σε πάρα πολλά κράτη ως θεσπισμένη αργία, αν και πρόκειται για απεργία. 135 χρόνια μετά τα γεγονότα του Σικάγο, ο Μάης, ο μήνας των λουλουδιών της εξοχής και των στεφανωμένων νεκρών, δεν παραμένει απλά επίκαιρος, αλλά ζωτικής σημασίας για τους εργαζόμενους ολόκληρου του πλανήτη.
Στην Ελλάδα πάντως, φαίνεται ότι θα έχουμε περισσότερο χρόνο για να μαζέψουμε τις ελιές μας. Μετά από μία δεκαετία βαθιάς ύφεσης και με την πανδημία να προελαύνει απειλητικά με 135 νεκρούς προχθές, η αγορά μόλις άρχισε να ξυπνά από τον λήθαργο. Μόνο που κι αυτός, είναι ένας Μάης μισεμένος, σμπαραλιασμένος από τον αργό θάνατο της απραξίας, της γενικευμένης ανασφάλειας και της ολοκληρωτικής πια αποδόμησης του εργατικού δικαίου. Θέλουμε να χαρούμε για αυτά που θα μπορούσε να αναθαρρήσει κανείς, αλλά αδυνατούμε. Μέρα Μαγιού μας μίσεψαν. Μπορεί οι εποχές να άλλαξαν, ωστόσο για κάποιο λόγο, νιώθουμε μισεμένοι, χαμένοι στον κυκεώνα του θαυμαστού νέου κόσμου που μόλις ξημέρωσε.
Ο εκδότης[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
