Zizanio News: Raymond Tan: «Να σταματήσουμε τον εκφοβισμό σε άτομα που συμπεριφέρονται με διαφορετικό τρόπο»
Συνέντευξη στις Αλεξάνδρα Μπερτσάτου, Μαρία Ασμή & Κωνσταντίνα Βαλκανά
Ποια ήταν η έμπνευση της ταινίας σας «The Wayang Kids»;
Πρόκειται για μια ιστορία που διαδραματίζεται στην Σιγκαπούρη, όπου υπάρχουν πολλά παιδιά με ειδικές ανάγκες στα σχολεία. Δημιούργησα αυτήν την ταινία για τα παιδιά που θέλουν να καταλάβουν σε μεγαλύτερο βαθμό τους συνομήλικούς τους που μπορεί να δείχνουν ή να συμπεριφέρονται διαφορετικά από αυτά. Έτσι μπορούν να μοιράζονται το σχολικό περιβάλλον για να παίζουν, να μαθαίνουν, να κάνουν διάφορα πράγματα μαζί. Επομένως η έμπνευση της ταινίας και ο λόγος που φτιάχτηκε η ταινία είναι τα παιδιά.
Η ταινία σας είναι σχετική με ένα κοινωνικό ζήτημα. Τι σας ελκύει το ενδιαφέρον στα ζητήματα αυτά;
Ως παραγωγοί ταινιών έχουμε την ευθύνη να κάνουμε ταινίες σχετικές με διάφορα θέματα που προκύπτουν στην κοινωνία μας. Ωστόσο, δεν έχω την πρόθεση να κάνω το ζήτημα τόσο σοβαρό. Αν παρακολουθήσατε το «The Wayang Kids» θα διαπιστώσατε πως ήταν αρκετά αστείο, καθώς υπήρχαν μερικά κωμικά αστεία στην ιστορία. Επομένως θέλω οι θεατές αφενός να συνειδητοποιήσουν το κοινωνικό ζήτημα της ταινίας, αφετέρου να απολαύσουν την ταινία, δηλαδή να μάθουν και ταυτόχρονα να διασκεδάσουν.
Γιατί αποφασίσατε να εργαστείτε με παιδιά;
Πάντα αισθάνομαι άνετα όταν δουλεύω με παιδιά, θεωρώ πως μπορούν να αποδώσουν πολύ καλύτερα από ότι θα ανέμενες από αυτά. Μου αρέσει να εργάζομαι με παιδιά που δεν έχουν καμία προηγούμενη εμπειρία, για παράδειγμα τα παιδιά στο «The Wayang Kids» δεν είχαν συμμετάσχει ξανά σε ταινία. Επίσης μου αρέσει να τα καθοδηγώ και να τα μαθαίνω πώς να υποδύονται μπροστά στη μεγάλη οθόνη. Έτσι τους παρέχω την ευκαιρία να μάθουν να εκθέτουν τον εαυτό τους στον κόσμο του κινηματογράφου. Πιστεύω πως είναι καλό για την μελλοντική τους πορεία, είτε ακολουθήσουν την υποκριτική είτε κάτι διαφορετικό, να έχουν μια τέτοια εμπειρία. Εν τέλει αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η διαδρομή και όχι το αποτέλεσμα και είμαι ευγνώμων που τα παιδιά έδωσαν το εκατό τοις εκατό του εαυτούς τους στην ταινία.
Ο νεαρός πρωταγωνιστής έπασχε στην πραγματικότητα από αυτισμό ή υποδυόταν;
Όχι, δεν ήταν αυτιστικός. Μάλιστα κατά τη διάρκεια του κάστινγκ ο μικρός αυτός δεν ήξερε τίποτα περί αυτισμού. Όταν μοιραστήκαμε μαζί του την πλοκή το μόνο που ανέφερε είναι πως έχει δει περαστικούς με αυτισμό σε κάποιο λεωφορείο ή τρένο. Τον συμβούλευσα κι εγώ με τη σειρά μου να μην κοιτάζει επίμονα τυχόν άτομα που συμπεριφέρονται διαφορετικά, αλλά αντίθετα να χαμογελάει και να είναι φιλικός μαζί τους, ώστε να μην νιώθουν άβολα και να αισθάνονται πως είναι κι εκείνα μέρος της κοινωνίας.
Ήταν δύσκολο να ενσαρκώσει το ρόλο;
Ναι, δεν ήταν εύκολο, καθώς δεν είχε γνώσεις για τον αυτισμό και παρακολούθησε πολλά ντοκιμαντέρ για να ενημερωθεί σχετικά με αυτόν. Όπως είδατε στην ταινία, ο μικρός έκανε κάποιες ιδιαίτερες χειρονομίες, όπως το ξύσιμο του κεφαλιού ή δεν κοιτούσε τους άλλους στα μάτια, πράγματα που ο ίδιος ανακάλυψε παρακολουθώντας τα ντοκιμαντέρ. Προσπάθησε πολύ να καταλάβει την ιδιαιτερότητα του ρόλου, προκειμένου να αισθανθεί τον εσωτερικό κόσμο ενός αυτιστικού. Στην ταινία δεν μιλάει πολύ, δεν κοιτάζει στα μάτια άλλα άτομα και προσπαθεί να ανακαλύψει τον τρόπο σκέψης των αυτιστικών, κάτι που καταφέρνει πολύ σωστά.
Οι ηθοποιοί και εσείς ο ίδιος είχατε κάποια ειδική εκπαίδευση σχετικά με το σύνδρομο πριν δημιουργήσετε την ταινία;
Ναι, είχαμε, διότι είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα και δεν είμαστε ειδικοί. Οπότε κάναμε πολλές έρευνες, μιλήσαμε με πολλούς γονείς, ειδικούς και ψυχολόγους πριν υλοποιήσουμε αυτό το project. Πολλά στοιχεία της ταινίας βασίζονταν σε πραγματικές καταστάσεις της καθημερινότητας. Εντούτοις δεν θέλαμε να κάνουμε μια ταινία για τον αυτισμό αυτό καθαυτό, αλλά για την φιλία και την οικογένεια, καθώς η στήριξη της οικογένειας, των φίλων και των δασκάλων είναι πολύ σημαντική για τα άτομα αυτά. Έτσι δημιουργήσαμε μια ιστορία για τον Όπεν, ένα αυτιστικό παιδί, αλλά και για την οικογένειά του και τους φίλους του. Μέσα από την ταινία θέλουμε να δείξουμε πως δεν πρέπει να παραμελούμε ένα παιδί που συμπεριφέρεται ελαφρώς διαφορετικά.
Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχετε σε κάποιο φεστιβάλ;
Αυτή είναι η δεύτερη ταινία μου, αλλά στην πραγματικότητα έχω επισκεφτεί αρκετά φεστιβάλ. Ιδιαίτερα με την ταινία «The Wayang Kids» έχουμε πάει σε περίπου 16 φεστιβάλ. Θα θέλαμε πολύ να ταξιδέψουμε και πάλι στην Ευρώπη, καθώς η ταινία αυτή έχει προβληθεί κυρίως σε ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Νιώθουμε πολύ τυχεροί που έχουμε τη δυνατότητα να ταξιδεύουμε σε διάφορες χώρες με την ταινία μας και να γνωρίζουμε ανθρώπους με τους οποίους ανταλλάσσουμε πληροφορίες για την ταινία και συζητάμε τα ζητήματα που προβάλλονται σε αυτή.
Πώς μάθατε για το φεστιβάλ μας;
Συνάντησα έναν από τους προγραμματιστές του φεστιβάλ αυτού σε κάποιο άλλο φεστιβάλ, ο οποίος αφού είδε την ταινία μου, ζήτησε να προβληθεί στο φεστιβάλ εδώ στην Ελλάδα, καθώς οι παραγωγές από την Σιγκαπούρη δεν είναι συνηθισμένες και ήθελε το κοινό να παρακολουθήσει μια τέτοια ταινία.
Ποιο είναι το μήνυμα που θα θέλατε να μεταδώσατε στους νέους μέσω της ταινίας σας;
Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι να «αγκαλιάσουμε» όλα τα άτομα ασχέτως της κουλτούρας τους, του χρώματος του δέρματος, της συμπεριφοράς τους ή της προέλευσής τους. Ένα ηχηρό μήνυμα που θα ήθελα να περάσω είναι να σταματήσουμε τον εκφοβισμό σε άτομα που φαίνονται και συμπεριφέρονται με τρόπο διαφορετικό, καθώς δεν έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε αυτό και δεν αξίζουν τα άτομα αυτά τέτοια μεταχείριση. Όλοι είμαστε μέλη της κοινωνίας και πρέπει να φερόμαστε με αλληλοσεβασμό.
