Ποια Ιθάκη;

Του Γεωργίου Θ. Ντοά, Δικηγόρου

Η Ιθάκη έχει καταγραφεί αυθεντικά στην ιστορία και συμβολικά στην τέχνη, ως ο τόπος της ελπίδας ενός ανθρώπου, ενός λαού, ενός κράτους.
Οι κυβερνητικοί βομβαρδίζουν καθημερινά τους πολίτες, ότι το ταξίδι για την Ιθάκη έχει ήδη αρχίσει και το καράβι της Χώρας είναι έτοιμο να ελλιμενιστεί στο νησί.
Κοροϊδεύουν.
Δεν υπάρχει Ιθάκη, όταν οι εξουσιαστές βαπτίζουν τον αυταρχισμό τους αρετή, την απρέπεια ευπρέπεια, την αδικία δίκαιο, την ανισότητα ισότητα.
Όταν έχουν αποτεφρώσει την αλήθεια στα δημόσια αποτεφρωτήρια του νοήματος των λέξεων, έτσι ώστε άλλα λόγια να λένε τώρα, άλλα να λένε μετά για το ίδιο πράγμα, άλλα να λένε ότι πιστεύουν και άλλα να πράττουν.
Όταν χάριν των ιδιοτελειών τους, λοβοτομούν το μυαλό των πολιτών για να πορεύονται στο πάντα ίδιο, κοινότυποι στην κοινοτυπία, μέτριοι στη μετριότητα, ασήμαντοι στην ασημαντότητα, σιωπηλοί ή αδιάφοροι για ό,τι συμβαίνει σε βάρος τους.
Όταν σκότωσαν τα ιδανικά, σύλησαν τις αξίες, σκούριασαν τον τροχό του χρόνου για να γυρίζει μονάχος χωρίς προοπτική, χωρίς αγωνία, χωρίς αγώνα, σαν μια μηχανή ανεξέλεγκτη που ροκανίζει τα πάντα.
Δεν υπάρχει Ιθάκη, όταν οι τόποι γέμισαν φτώχεια, γκρίνια, μιζέρια, όταν η πραγματικότητα φυλακίζει τους πολλούς, με τον πόνο και το θυμό να ζωγραφίζονται στα πρόσωπά τους.
Δεν υπάρχει Ιθάκη, όταν οι πληττόμενοι έχουν εισέλθει στις γκρίζες ζώνες της πείνας, ενώ θα λιώνουν από τους καύσωνες και τα λιοπύρια του καλοκαιριού και θα παγώνουν από τους βοριάδες και τους χιονιάδες του χειμώνα.
Δεν υπάρχει Ιθάκη, όταν ο απόπλους του πλοίου είναι ανέφικτος γιατί το λιμάνι της αφετηρίας του ρημάχτηκε, μπαζωμένο από σκουπίδια και άχρηστα φερτά υλικά του κυβερνώντος νεοφεουδαρχισμού, ενώ αναμένονται μεγαλύτερες βρώμικες ροές από τη στεριά.
Δεν υπάρχει Ιθάκη όταν με ευθύνη των κυβερνητικών χαρτογραφείται σαν μια μαύρη κηλίδα χαμένη στην απέραντη θάλασσα των στεναγμών, όταν το ταξίδι θα γίνει, αν γίνει ποτέ, για το πουθενά και το τίποτα.
Ποια Ιθάκη, αφού οι ημέρες που έρχονται θα είναι σκληρότερες, οι οιωνοί και τα σημεία του φοβερού παρόντος, αυτό φανερώνουν.
Υπάρχει ελπίδα;
Υπάρχει μόνο εφόσον ο λαός υψωθεί στην ουσία του και τον ρόλο του ως κυρίαρχος στη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, κάνοντας παρελθόν τους νεομεσαιωνικούς υπευθύνους των δεινών του.