Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου με κλειστές σκηνές…

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”132640″ img_size=”full”][vc_column_text]

*Του Χάρη Κότσιφα-ερασιτέχνης σκηνοθέτη της Θ.Ο ΕρασιΤΕΧΝΕΣ Αμαλιάδας

[/vc_column_text][vc_column_text]Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Σάββατο 27 Μαρτίου, με κλειστές σκηνές σε όλο τον κόσμο εδώ και ένα χρόνο . Περνάμε μια πολύ δύσκολη εποχή όχι μόνο για την σωματική , αλλά και για την ψυχική μας υγεία. Η πανδημία έχει σκεπάσει όλους εμάς που αγαπάμε και υπηρετούμε το θέατρο, είτε είμαστε επαγγελματίες, είτε ερασιτέχνες.

Το θέατρο είναι η ίδια η ζωή, κωμωδία ή δράμα, με γέλιο ή κλάμα με αίσιο ή άσχημο τέλος.

Γράφει ο Λουίτζι Πιραντέλο στο “Απόψε αυτοσχεδιάζουμε”..” Η παράσταση δεν είναι το σενάριο , δεν είναι τα φώτα, δεν είναι το σκηνικό, δεν είναι τα κουστούμια, είναι οι άνθρωποι, εσείς κι εγώ, είναι η αδιακρισία σας στη μοναξιά σας, είναι η αναπνοή σας στη σιωπή σας, τέλος είναι η αγάπη σας για μας” Κι όλα αυτά τα λέει στο κοινό μιλώντας στην αρχή του έργου στο κοινό!

Το θέατρο λοιπόν είναι ζωή, έχει παλμό, «υποχρεώνει» τον ηθοποιό, αλλά και τον θεατή ,να κοιτάξουμε μέσα μας βαθιά, να σκάψουμε , να έρθουμε αντιμέτωποι με την φύση μας στην ουσία της, να πετάξουμε τα περιττά που η καθημερινότητα μας επιβάλλει. Να έρθουμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας. Να τον αλλάξουμε ή να τον αποδεχτούμε..να τον αγαπήσουμε στη τελική». Κι αυτό το πετυχαίνουμε ανεξάρτητα του έργου που θα κληθούμε να παίξουμε ή θα επιλέξουμε να δούμε. Δεν έχει σχέση αν είναι κωμωδία η δράμα, δεν έχουν σχέση τα κουστούμια, δεν έχουν σχέση τα σκηνικά. Σημασία έχει να γεννήσουμε….. ανθρώπινη σχέση. Αν αυτή η σχέση πετύχει, θα κατεβεί από τη σκηνή και θα αγκαλιάσει το θεατή . Θα τον κάνει να νιώσει!! να γελάσει από καρδιάς η να κλάψει. Είναι μια ανάγκη για επικοινωνία με τον εαυτό μας και με τους άλλους… είναι μια διέξοδος από την πραγματικότητα, ευθύνη, αγάπη, σκληρή δουλειά, έρευνα, μελέτη, διάβασμα, πρόβες, στιγμές όμορφες, στιγμές δύσκολες, χειροκρότημα, απογοήτευση, σκέψεις… μια θάλασσα συναισθημάτων, μια μικρογραφία της ζωής..

Πολλές φορές καλούμαστε να επιλέξουμε κωμωδία ή δράμα; Η κωμωδία είτε δράμα είναι κοινωνικό έργο, γιατί έχει για πρωταγωνιστές χαρακτήρες της καθημερινότητες, εμάς..τον φίλο μας..τον διπλανό μας… αυτό που είμαστε..αυτό που θέλουμε να είμαστε….. Στην κωμωδία η το δράμα υποχρεωτικά για να σου ταιριάξει το «κουστούμι» του ρόλου που παίρνεις η ταυτίζεσαι πάνω στη σκηνή σαν θεατής, πρέπει να βρεις το «νούμερό σου». Και το νούμερο τα ρούχα το γράφουν από « μέσα» στο εσωτερικό μας!!!Να πάρεις το ξένο κουστούμι και να το κάνεις δικό σου, αλλά ταυτόχρονα να μην αρνηθείς τον εαυτό σου και να ψάξεις μέσα σου εσύ!!!!!!

Να γιατί λέμε συχνά ότι το θέατρο είναι ψυχοθεραπεία. Είναι το πώς αντιμετωπίζω το διαφορετικό; Είναι το πώς νιώθω όταν πρέπει να εκτεθώ; Είναι το να θέλω να αλλάξω εγώ και όχι να αλλάξω τον άλλο για να τον δεχτώ. Είναι το πώς θα βγω αλλιώτικος από τη σκηνή στην κουίντα όταν κλείσει η αυλαία η οι σκέψεις που θα κάνω γυρνώντας σπίτι μου;

Όλα αυτά λοιπόν σήμερα βρίσκονται πίσω από κλειστά θέατρα, πίσω από κλειστές αυλαίες, σε άδεια καμαρίνια, σε νεκρές πλατείες.

Όμως για μας η πανέμορφη κουλτούρα του θεάτρου θα ζει όσο παραμένουμε εδώ. Είναι στην ψυχή μας!! και η ψυχή μας δεν “δουλώνεται”!! Δε θα πνιγεί ποτέ και πολύ γρήγορα θα δώσουμε και πάλι ζωή στο θέατρο. Ζωή στη ζωή μας .

Χρόνια Πολλά σε όλες τις θεατρικές ομάδες. Καλές παραστάσεις αδέρφια. Καλές Θεάσεις φίλοι θεατές![/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]