Μίνως Σταμάτης: «Οι ανάπηροι αντιμετωπίζονται σαν μειονότητα…»

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”132254″ img_size=”full”][vc_column_text]

Κάθε τι που συμβαίνει στη ζωή, έρχεται να διαμορφώσει την συνέχεια της πορείας ενός ανθρώπου από το σημείο εκείνο και έπειτα, μέχρι το επόμενο εμπόδιο, το επόμενο τεστ, την επόμενη δυσκολία. Και εκεί είναι που ξεχωρίζουν οι δυνατοί, οι ξεχωριστοί και αυτοί που μπορούν να κάνουν την διαφορά. Είναι αυτοί που καταφέρνουν κάθε τι αρνητικό να το μετατρέπουν αμέσως στο ακριβώς αντίθετο. Είναι αυτοί που από την χειρότερη δυσκολία θα βρουν τον δρόμο προς μια καλύτερη διαδρομή, που θα αλλάξουν τα πάντα προς όφελος τους, όντας πιο σοφοί, πιο έμπειροι…

Ο Μίνως Σταμάτης είναι ένας αθλητής της ζωής, που παρά το ότι βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι, προσφέρει καθημερινά μαθήματα ζωής με την στάση του, την φιλοσοφία του και την δραστηριότητα του. Ένας άνθρωπος που χαίρεσαι να βλέπεις, να συναναστρέφεσαι, που θα ήθελες κάθε φορά να του πεις πόσο μεγάλα μαθήματα μπορεί να δώσει σε ανθρώπους που δεν έχουν τα ψυχικά αποθέματα να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες τους.

Αθλητής σε 3 διαφορετικά σπορ, γνωστός από την ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο της Πάτρας, τον Ήφαιστο, εν δυνάμει μέλος της εθνικής ομάδας τένις με αμαξίδιο και παρα–μπάντμιντον, ο Μίνως μίλησε στο «giornalista.gr» για τη ζωή στο καρότσι, τον αθλητισμό, τα όσα ζούμε, σε μια απολαυστική συνέντευξη…

Να ξεκινήσουμε χρονικά και να μιλήσουμε για το ατύχημα;
Μίνως Σταμάτης: «Όταν ήμουν 16 ετών με φιλοξενούσαν σε ένα σπίτι στην Αθήνα και πήγαινα σε ένα ιδιωτικό σχολείο, για να προετοιμαστώ για τις σπουδές μου στο εξωτερικό. Έκανα, λοιπόν, προπόνηση ποδοσφαίρου με μια ομάδα στα Βριλήσσια και όταν επέστρεψα σπίτι, όντας κουρασμένος, άναψα μερικά κεριά. Με πήρε ο ύπνος, το κερί έλιωσε πάνω σε ένα έπιπλο το οποίο μέσα είχε ρούχα και φούντωσε. Το έπιπλο καιγόταν και εγώ ξύπνησα από τις αναθυμιάσεις. Τότε μέσα στον ύπνο μου δεν σκέφτηκα και πήδηξα από το μπαλκόνι από τον 3ο όροφο. Η φωτιά δεν ήταν μεγάλη καθώς είχε αρπάξει μόνο το έπιπλο και λίγο το γραφείο. Ήμουν μόνος σπίτι εκείνη τη μέρα, καθώς έλειπε η κυρία που με φιλοξενούσε μαζί με τον σκύλο της, είχε πάει εκδρομή. Δε θυμάμαι τίποτα από εκείνες τις στιγμές, απλά τις υπολογίζω. Τα μόνα που θυμάμαι ήταν όταν γύρισα σπίτι και έφαγα. Ύστερα από αυτό οι μνήμες μου αρχίζουν 5 ημέρες μετά στο νοσοκομείο. Έσπασα τη μέση μου μόνο. Έπεσα στον κήπο και λογικά με “κάθισμα”, οπότε χτύπησα στην ουρά με αποτέλεσμα να σπάσουν κάποιοι σπόνδυλοι. Με την πτώση, στον πρώτο οσφυϊκό έκοψε τον νωτιαίο μυελό. Από το χτύπημα αυτό “πειράχτηκαν” τα πνευμόνια, τα πλευρά μου και η καρδιά μου. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω σωστά με αποτέλεσμα να μην έχω πλήρη συνείδηση του τι μου συνέβαινε. 20 Μαρτίου συνέβη το ατύχημα και άρχισα πλήρως να αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει γύρω μου στις 25 του ίδιου μήνα στο δρόμο από Αθήνα προς Ρίο. Έπειτα γύρισα Πύργο για να τελειώσω το σχολείο.»

Υπήρχε περίπτωση να σε επαναφέρουν;
Μ.Σ.: «Το χτύπημα ήταν πολύ μεγάλο, δεν υπήρχε περίπτωση να με επαναφέρουν και χρειάστηκα έναν χρόνο αποκατάσταση. Αυτό το τόσο κεντρικό και ευαίσθητο νεύρο δεν “φτιάχνεται”. Ακόμα και σε αυτούς που αποκαθίσταται η ζημιά, γίνεται επειδή είναι πολύ μικρή η βλάβη και η αποσυμφόρηση αυτής έγινε άμεσα. Θαύματα δεν γίνονται! Μόνο η ιατρική επέμβαση και η ιατρική αποκατάσταση μπορούν να κάνουν δουλειά. Κάποιες χώρες έχουν δουλέψει πολύ σε αυτό, όπως η Γερμανία και η Σουηδία.»

Πώς είναι η ζωή στο καρότσι;
Μ.Σ.: «Η ζωή ενός ανάπηρου θα μπορούσε να είναι μια πολύ ολοκληρωμένη ζωή, όμως υπάρχει τεράστιο πρόβλημα στην προσβασιμότητα στην Ελλάδα. Για να βγεις από το σπίτι να πας στο ψιλικατζίδικο για παράδειγμα είσαι αναγκασμένος να μην ανέβεις στο πεζοδρόμιο, να είσαι μόνιμα στον δρόμο. Νιώθεις παρείσακτος. Το οδόστρωμα είναι για τα αυτοκίνητα και έτσι άμεσα είναι σαν να σε βγάζουν έξω από την κοινωνία.”

Εσύ ως Μίνως πώς το αντιμετώπισες;
Μ.Σ.: «Εγώ επειδή ήμουν μικρός και γενικά επειδή είμαι πολύ αισιόδοξος δεν το αντιμετώπισα σαν πρόβλημα. Προφανώς υπήρξαν στιγμές που κατέρρευσα και στεναχωρήθηκα αλλά ήταν πάρα πολύ λίγες. Είμαι τυχερός γιατί η αναπηρία μου δεν είναι μεγάλο πρόβλημα καθώς έχω κίνηση στα χέρια και μπορώ να εξυπηρετούμαι μόνος μου.»

Υπήρξαν στιγμές σε αυτά τα χρόνια που να απηύδησες;
Μ.Σ.: «Με τις συμπεριφορές των ανθρώπων γύρω μου στην αρχή απηύδησα πάρα πολύ και ήμουν πολύ επιθετικός απέναντί τους. Μετά αδιαφόρησα για αυτές. Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα. Αν το δούμε και από το κομμάτι της παράδοσης από την ελληνιστική περίοδο και μετά, οι ανάπηροι είναι κάτι κακό. Υπάρχει και μια φράση η οποία λέει: “Η χαρά είναι το αντίθετο της αναπηρίας”, αν δεν κάνω λάθος του Σοφοκλή. Στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης των οποίων είμαι συχνός επισκέπτης και γι’ αυτό γνωρίζω κάποια πράγματα, αντιμετωπίζεσαι ως ίσος πολίτης. Δεν υπάρχει πιθανότητα να μην μπορεί να μπει ένα παιδί στο σχολείο. Μας παίρνουν μητέρες τηλέφωνο στην ομάδα και μας λένε ότι δεν μπορούν να πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο. Και δε μιλάμε για το 2000 που χτύπησα εγώ, αλλά για το 2018, 2019, 2020. Το τελευταίο περιστατικό ήταν με μια κοπέλα που πρέπει να αλλάξει σχολείο να πάει στην άλλη άκρη της Πάτρας για να βρει προσβάσιμο σχολείο. Οι αποστάσεις δεν είναι μεγάλες αλλά με τι Μέσο Μεταφοράς; Αν δεν είχε ο πατέρας της αμάξι; Δεν υπάρχει προσβάσιμο μέσο συγκοινωνίας. Στη ζωή ενός ανάπηρου τα δύο πιο σημαντικά πράγματα είναι πρώτον η ψυχολογία και δεύτερον η προσβασιμότητα. »

Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις σου, πως διαχειρίστηκες την όλη κατάσταση και από που πηγάζει όλη αυτή η ενέργεια που βλέπουμε;
Μ.Σ.: «Ήμουν πάρα πολύ τυχερός επειδή ο πατέρας μου είναι γιατρός και οι γιατροί όταν νοσηλεύτηκα στο νοσοκομείο, μου φέρθηκαν σαν ίσο. Ένας από τους δύο χειρούργους, μου είπε (ίσως πάνω στην άγνοιά του, ίσως ψυχολογώντας με) πώς έχει η κατάσταση ακριβώς και πως δεν υπάρχει πιθανότητα να ξαναπερπατήσω. Εγώ μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούσα ότι με το που τελειώσει το χειρουργείο θα πάω να παίξω μπάλα. Έκλαψα πάρα πολύ! Ήταν από τις στιγμές που θυμάμαι τον εαυτό μου να πνίγεται από τα δάκρυα. Αυτό ήταν τόσο απελευθερωτικό. Έχεις να αντιμετωπίσεις μια συγκεκριμένη κατάσταση να αντιμετωπίσεις χωρίς αστερίσκους, παρενθέσεις, κλπ, κλπ… Σε εμένα ως άνθρωπο αυτό ταιριάζει. Έχω έναν τοίχο και πρέπει να το ρίξω. Μπορεί να μην καταφέρω να τον ρίξω ποτέ, αλλά θα πεθάνω εκεί μέχρι να το ρίξω. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ. Από εκεί πιστεύω προκύπτει όλη αυτή η ενέργεια. Πάντα είχα μια έφεση σε όλα και ήμουν σε ένα επίπεδο άνω του μετρίου σε όλα οπότε είχα μέσα μου την πολυπραγμοσύνη. »

Με τη διαδικασία αυτή στην οποία σε υπέβαλε το ατύχημα, έφτιαξες κάποιο μότο το οποίο να ακολούθησες στη ζωή σου;
Μ.Σ.: «Έχω ένα μότο το οποίο το έχω και τατουάζ στο χέρι μου από ένα έργο του Μπέκετ: “Ever tried, ever failed, no matter. Try again, fail again, fail better”. Το οποίο λέει: “Συνέχισε να προσπαθείς κι ας αποτυγχάνεις κάθε φορά, αρκεί να το κάνεις με λίγο καλύτερο τρόπο, με λίγο καλύτερο στυλ, με λίγο καλύτερο αποτέλεσμα, αλλά μη σταματάς ποτέ να προσπαθείς.»

Ποια προβλήματα αντιμετωπίζετε στην καθημερινότητά σας στην Ελλάδα; Ποιες είναι προτάσεις σου ώστε να αλλάξει η υφιστάμενη κατάσταση;
Μ.Σ.: «Ας μην περιορίσουμε το θέμα της πρόσβασης στο αμαξίδιο και στην κινητική αναπηρία. Υπάρχουν άνθρωποι τυφλοί για παράδειγμα. Αυτοί πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να δουν όποια ταινία θέλουν. Οι μισές ταινίες-σειρές στην ελληνική τηλεόραση δεν σου δίνουν καν την επιλογή να τις ακούσεις. Κανένα θέατρο! Μόνο στην Αθήνα υπάρχει το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, αλλά είναι 1! Η πρόσβαση είναι αυτή που θα οδηγήσει στην κοινωνική ενσωμάτωση των αναπήρων. Αν μου δώσεις εμένα για παράδειγμα τη δυνατότητα να πιώ καφέ σε οποιοδήποτε σημείο της πόλης, θα πάω. Τώρα πρέπει να ανακαλύψω μόνος μου αυτή την δυνατότητα. Να φάω μόνος μου τα μούτρα μου 15 φορές για να βρω ένα μέρος το οποίο θα είναι προσβάσιμο στο οποίο αν δεν είναι κάποιος φίλος σου να σου πει ότι το έφτιαξε δεν θα το βρεις ποτέ μόνος σου. Σε μια πόλη σαν την Πάτρα και τον Πύργο θα το βρεις. Στην Αθήνα, όμως, και στη Θεσσαλονίκη με τίποτα. Αν δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις το λεωφορείο που είναι το πιο απλό πράγμα, είσαι καταδικασμένος. Όσον αφορά τις καλές πρακτικές προσβασιμότητας έχουν γραφτεί χιλιάδες βιβλία. Σίγουρα όλοι ξέρουν τι πρέπει να κάνουν και κανένας δεν το κάνει. Οι ανάπηροι αντιμετωπίζονται σα μειονότητα. Όπως ακριβώς αντιμετωπίζεται ένας άνθρωπος που περπάτησε τη μισή γη για να πάει να μαζέψει πατάτες στην Ηλεία έτσι αντιμετωπίζεται κι ένας ανάπηρος. Το ελληνικό κράτος είναι πολύ καλό στο να κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι. Δεν τα αντιμετωπίζει ποτέ και γι’ αυτό δε νομίζω ότι το πρόβλημα θα λυθεί με τοπικό σχεδιασμό. Στην Πάτρα κάνουμε αρκετές ενέργειες και υπήρχαν από τα προηγούμενα χρόνια πολύ ικανοί άνθρωποι που κατείχαν θέσεις στον δήμο, ανάπηροι, οι οποίοι προσπαθούσαν να βελτιώσουν την κατάσταση. Αν δεν υπάρχει όμως κεντρικός σχεδιασμός δεν υπάρχει αποτέλεσμα.»

«Το ελληνικό κράτος είναι πολύ καλό στο να κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι. Δεν τα αντιμετωπίζει ποτέ και γι’ αυτό δε νομίζω ότι το πρόβλημα θα λυθεί με τοπικό σχεδιασμό»

Όσο περνούν τα χρόνια βλέπω μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση από τον κόσμο. Κάνω λάθος;
Μ.Σ.: «Από το 2004 όταν έλαβαν χώρα στην Ελλάδα οι Ολυμπιακοί και Παραολυμπιακοί Αγώνες, άλλαξε η νομοθεσία του Υπουργείου Περιβάλλοντος (τότε Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων). Εκδόθηκε ένας τεράστιος τόμος που ανάγκασε κάθε τι που συνέβη από τη μέρα εκείνη και έπειτα να είναι προσβάσιμο. Θα σου πω ένα παράδειγμα οικογενειακό: ο ξαδερφός μου είναι πλακάς. Μέχρι εκείνη τη μέρα τους έφερναν τα πακέτα με τα πλακάκια που βάζουν στο πεζοδρόμιο και είχαν τη διαγράμμιση για τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες που κινούνται στο πεζοδρόμιο (τυφλούς κλπ.). Δεν τους είχε πει ο αρμόδιος ότι τα συγκεκριμένα πλακάκια είχαν τη συγκεκριμένη διαγράμμιση για να μπορούν να κινούνται με μεγαλύτερη ευκολία οι τυφλοί και αυτοί τα έβαζαν στη μέση για το σχέδιο. Ρωτούσαν τον μηχανικό και δεν ήξερε! Όταν επικοινωνείται ένα θέμα με οποιονδήποτε τρόπο, έστω και κατά τύχη, κάποιον θα ευαισθητοποιήσει. Τα παιδιά του Έσπερου για παράδειγμα στην αρχή πάρκαραν, έβαζαν ποδήλατα στη ράμπα κλπ. Μετά την τρίτη φορά δεν υπήρχε τίποτα! Τα παιδιά από μόνα τους πήραν την πρωτοβουλία. Έβλεπαν τη ράμπα και δεν ήξεραν τι είναι γιατί δεν τους είχε ενημερώσει κανείς στο σχολείο. Μόλις κατάλαβαν τη χρήση της σταμάτησαν να παρκάρουν εκεί. Δεν είναι δυνατόν σε μεγάλες και παλιές πόλεις όπως το Παρίσι, το Λονδίνο, το Βερολίνο, να έχουν καταστήσει εύκολη την πρόσβαση παντού, ενώ οι δικές μας πόλεις να μην μπορούν να αλλάξουν.»

Πιστεύεις είναι θέμα αδιαφορίας ή χρήματος;
Μ.Σ.: «Είναι σίγουρα θέμα κρατικού σχεδιασμού και προφανώς είναι δεν το έχει αντιληφθεί πλήρως ο καθένας πως η πρόσβαση είναι αναγκαία. Αυτό πρέπει να το επιβάλει το κράτος. Για παράδειγμα πολλοί έχουν σταματήσει να παρκάρουν μπλοκάροντας τις ράμπες αναπήρων γιατί τους πήραν τις πινακίδες. Αυτή η επιβολή δεν υπάρχει. Μια πολυκατοικία εφόσον έχει άδεια μετά το 2004 πρέπει να έχει πλάνο ακόμα και εκκένωσης του ανάπηρου. Προφανώς δεν υπάρχει πουθενά αυτό.»

Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με τον αθλητισμό μετά το ατύχημα;
Μ.Σ.: «Όταν χτύπησα και γύρισα στον Πύργο, ο προπονητής που μου έκανε τένις ο οποίος ήταν καθηγητής Πανεπιστημίου και αθλητής, μου είπε: “Θα παίξεις τένις!” Πριν το ατύχημα πέρα από ποδόσφαιρο, έπαιζα τένις και πήγαινα στο κολυμβητήριο (αν μπορούσα θα ήμουν εκεί όλη μέρα). Είχα λοιπόν τον κ. Κωνσταντίνου που με παρότρυνε να παίξω τένις. Εγώ το απέφευγα. Μια μέρα, το 2006, ήρθε ο Γιώργος ο Λαζαρίδης, ένας από τους καλύτερους τενίστες με αμαξίδιο στην Ευρώπη και ο κ. Αγαμέμνονας με παίρνει τηλέφωνο και μου ζητά να τον συναντήσω για να δω την προετοιμασία του για το παγκόσμιο με την Εθνική ομάδα. Πήγα στο γήπεδο και με το που έπιασα τη ρακέτα ένιωσα μια πρωτόγνωρη ανάταση. Τότε είπα: “Αυτό πρέπει να το κάνω!”. Σιγά σιγά μπήκαν και οι Τιτάνες στη ζωή μου. Από τύχη γνώρισα τον Σπύρο (σ.σ. Κρίθη) που αποτέλεσε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι εκείνη την εποχή. Πήρα το πρώτο μου αμαξίδιο με δικές μου οικονομίες, έτρεξα και λίγο μόνος μου το θέμα των χορηγών, αλλά δεν είμαι πολύ καλός σε αυτό. Το τένις είναι πολύ ακριβό σπορ. Ακόμα και προπονητή να μην πληρώνεις, το γήπεδο από μόνο του είναι αρκετά χρήματα κάθε φορά, αλλά και τα ταξίδια στην Τσεχία για παράδειγμα στοιχίζουν τουλάχιστον 800 ευρώ. Επίσης δεν είναι σίγουρο ότι θα κερδίσεις κάποιο χρηματικό έπαθλο ώστε να πάρεις κάποια χρήματα πίσω. Κρατική επιχορήγηση δεν υπάρχει. Η Εθνική ομάδα το μόνο που μας πλήρωνε ήταν μια προετοιμασία και το Παγκόσμιο Κύπελλο, αν είχαμε προκριθεί. Εγώ ήμουν τυχερός, την πρώτη χρονιά που έπαιξα τένις έπαιξα στο Παγκόσμιο, του Νότιγχαμ. Εκεί είδα έναν άλλον κόσμο. Το πόσο υψηλού επιπέδου παίκτης μπορούσε να είναι ένας ανάπηρος δεν το ‘χα φανταστεί. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Το τένις με αμαξίδιο είναι το πιο δύσκολο άθλημα. Ήταν ένας Γάλλος αθλητής του οποίου το αμαξίδιο έφτιαχνε η Διαστημική Υπηρεσία της Γαλλίας! Κατάλαβα πως για να φτάσεις σε σημείο να ανταγωνιστείς τέτοιους αθλητές πρέπει να έχεις ή τεράστιο ταλέντο ή πάρα πολλά χρήματα. Εγώ δεν είχα τίποτα από τα δύο. Τότε είπα ότι θα παίζω όσο με πάει, όπου με πάει. Ο Σπύρος ήταν αυτός με ώθησε στην ενασχόλησή μου με τους Τιτάνες, που έτρεξε το χορηγικό κομμάτι, με πολλές και καινοτόμες ιδέες. Έπαιξα σε πάρα πολύ καλά τουρνουά. Πήγαινα σε 8 τουρνουά το χρόνο, για να φτάσω στην 125η θέση της Παγκόσμιας κατάταξης. Το 2013 πήραμε το χρυσό μετάλλιο στην ευρωπαϊκή ζώνη και το 2014 έπαιξα στο τελευταίο μου Παγκόσμιο Κύπελλο στην Αττάλεια της Τουρκίας, όπου πήραμε το ασημένιο μετάλλιο καθώς χάσαμε από τους Αυστραλούς στον τελικό. Είχα δύο εξαιρετικούς συμπαίκτες, τον Γιώργο τον Λαζαρίδη, που είναι ο μέντορας και τον Στέφανο τον Διαμαντή, ο οποίος είναι ένας υπερταλαντούχος άνθρωπος, που εάν ήταν στην Αμερική θα ήταν νούμερο 1 για πολλά χρόνια.»

Όλα αυτά τα χρόνια που ασχολήθηκες με το τένις και έπαιρνες μέρος σε τουρνουά, ήταν το μόνο άθλημα που έκανες;
Μ.Σ.: «Όχι, κάνω και μπάσκετ από τότε που ξεκίνησαν οι Τιτάνες. Με προσέγγισαν οι άνθρωποι και το μπάσκετ μου άρεσε έτσι κι αλλιώς, οπότε μπήκα στην ομάδα. Εκεί γνώρισα μερικούς ανθρώπους που ακόμα και σήμερα είναι συμπαραστάτες μου σε πολλά πράγματα, όπως είναι ο Σπύρος, ο Χρήστος και ο Παναγιώτης ο Κοντογιάννης. Το μπάσκετ και η συνύπαρξη με αυτούς τους ανθρώπους αποτέλεσαν σταθμό στη ζωή μου. Κατάλαβα ότι υπάρχουν απολαύσεις που μπορείς να τις μοιραστείς με τους συνανθρώπους σου, εγώ μέχρι τότε ήμουν μοναχικός. Όχι πως δεν ήμουν κοινωνικός, απλώς είχα απομονωθεί. Βρήκα ανθρώπους που τα χνώτα μου ταίριαζαν με τα δικά τους και αυτό το έζησα από τότε στο έπακρο. Αυτό είναι πολύ σημαντικό!»

«Το παρα-μπάντμιντον θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα ονειρικό ταξίδι, αλλά οι “Πατρινές” συνθήκες δεν το επέτρεψαν»

Ποιο άλλο άθλημα μπαίνει μετά από το τένις στη ζωή σου;
Μ.Σ.: «Μπαίνει το παρα-μπάντμιντον, το οποίο θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα ονειρικό ταξίδι, αλλά οι “Πατρινές” συνθήκες δεν το επέτρεψαν. Οι άνθρωποι που ασχολούνται με το παρα-μπάντμιντον στην Πάτρα ενώ είναι πάρα πολύ δραστήριοι και αγαπούν το άθλημα, οι συνθήκες (οι γηπεδικές) δεν βοήθησαν, παρότι πήγαμε στο Πανελλήνιο και πήραμε και χρυσό μετάλλιο, να το απολαύσουμε και να το συνεχίσουμε. Το μπάντμιντον είναι ένα πανέμορφο άθλημα, πολύ απολαυστικό που μπορείς να διασκεδάσεις με τους φίλους σου και μπορείς να παίξεις παντού. Βέβαια ομολογώ πως είχα κουραστεί κι εγώ από τα χρόνια μέσα στα γήπεδα, αλλά δεν ήταν αυτό… Θα ξεκουραζόμουν λίγο καιρό και θα το συνέχιζα, ειδικά με την προοπτική του Τόκιο, όπου πρώτη φορά το παρα-μπάντμιντον θα μπει πρώτη φορά στους Παραολυμπιακούς, αλλά αφού δεν είμαστε σε θέση ούτε προπονήσεις να κάνουμε αυτή η ευκαιρία χάνεται. Η Ελλάδα δε θα στείλει αθλητή γιατί δεν έχει κάποιον υψηλού επιπέδου. Μόνο μια κοπέλα παίζει παρα-μπάντμιντον και είναι η μοναδική Ελληνίδα, η οποία είναι ήδη Παραολυμπιονίκης στη σφαίρα και στον δίσκο αν δεν κάνω λάθος, ελπίζω να πάει και να τα καταφέρει. Η ομοσπονδία του μπάντμιντον μέχρι πριν λίγα χρόνια με κάποιες συγχωνεύσεις που έγιναν, ήταν κάπου αλλού. Ήταν μια κυρία πολύ καλή και δραστήρια που την “έφαγαν”, όπως “τρώνε” συνήθως τέτοιους ανθρώπους. Διεκδίκησε να πάρει το παρα-μπάντμιντον υπό την αιγίδα της, είχε τις επαφές με Γάλλους αρμόδιους του αθλήματος, που έχουν το άθλημα πολύ ψηλά, αλλά η κεντρική ομοσπονδία που έχει όλα τα αθλήματα υπό τον έλεγχο της εκτός από το μπάσκετ ήθελε να επιβληθεί και σε αυτό.»

Μιας και αναφέρθηκες σε παρα-Ολυμπιακούς, τι μετάλλια έχεις πάρει μέχρι τώρα;
Μ.Σ.: «Στο τένις έχω πολλές συμμετοχές σε τελικούς διεθνών τουρνουά, αλλά τα πιο σημαντικά είναι ένα χρυσό που κερδίσαμε στην Τουρκία, στην ευρωπαϊκή ζώνη για τη πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 2013, το ασημένιο στην Αττάλεια την ίδια χρονιά στο Παγκόσμιο Κύπελλο, ένα ασημένιο στο Αλγκάρβε της Πορτογαλίας στην ευρωπαϊκή ζώνη. Ακόμη θυμάμαι μια νίκη σε έναν τελικό σε διπλά σε μια μικρή πόλη της Τσεχίας ή της Σλοβακίας δε θυμάμαι, με συμπαίκτη τον Γιώργο τον Λαζαρίδη. Πολλές συμμετοχές σε τελικούς σε διπλά και αρκετές σε μονά. Στο μπάντμιντον έχω συμμετάσχει σε δύο Πανελλήνια όπου πήρα το χρυσό δις. Στο μπάσκετ έχουμε μια πάρα πολύ σημαντική συμμετοχή με τους Τιτάνες στο Φάιναλ Φορ του Κυπέλλου και με τον Ήφαιστο μια συμμετοχή στα μπαράζ για να μπούμε στο Φάιναλ Φορ του πρωταθλήματος με την ομάδα της Ρόδου, το οποίο ήταν φοβερή ευκαιρία, αλλά πληρώσαμε την απειρία μας.»

«Για να μη σταματήσει λοιπόν ο διαιτητής το χρόνο και να τελειώνουμε κάνω έρπινγκ δεμένος με το αμαξίδιο για να πιαστώ από την εξέδρα για να σηκωθώ, Θυμάμαι πως «ξεσκιζόταν» η πλάτη μου από την δύναμη που έβαζα»

Υπάρχει στην αθλητική σου καριέρα κάποια κορυφαία στιγμή;
Μ.Σ.: «Θυμάμαι είχαμε πάει στην Καβάλα για να παίξουμε με την τοπική ομάδα. Εγώ είχα 40 πυρετό, δεν μίλαγα και δεν μου μίλαγε κανένας. Είχαμε προπονητή τον Δημήτρη τον Αναγνωστόπουλο τότε και μου λέει: “Μήπως δεν είσαι καλά;”. Εν τέλει παίζω, κάνω τρελό ματς, να σώζω κάτι μπάλες που δεν σώζονται, να βάζω μπάζερ μπίτερ κ.ο.κ. Έβαλα 16 πόντους σε εκείνο τον αγώνα και θυμάμαι κάνει κάποιος τη βολή, χτυπάει η μπάλα στη στεφάνη και βγαίνει και ο χρόνος δεν τρέχει. Πάω μπροστά στη γραμματεία και φωνάζω: “Μου κλέβεις το παιχνίδι, μου κλέβεις το παιχνίδι!”. Στο ίδιο παιχνίδι και ενώ ήμασταν έναν πόντο μπροστά, σώζω μια μπάλα και πέφτω. Για να μη σταματήσει λοιπόν ο διαιτητής το χρόνο και να τελειώνουμε κάνω έρπινγκ δεμένος με το αμαξίδιο για να πιαστώ από την εξέδρα για να σηκωθώ, Θυμάμαι πως «ξεσκιζόταν» η πλάτη μου από την δύναμη που έβαζα. Ως χειρότερη εμπειρία ήταν το ματς που ανέφερα πριν με τη Ρόδο γιατί είχαμε κάνει πολύ προπόνηση και τρομερή ψυχολογική προετοιμασία. Είμαι σίγουρος ότι το ‘χαμε. Εγώ θεωρώ ότι σε εκείνο το ματς έπαιξα χάλια.»

«Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός πρέπει να είναι υποχρεωτικός στο σχολείο. Είναι ένα μέσο κοινωνικοποίησης»

Πόσο έχει γεμίσει τη ζωή σου ο αθλητισμός; Πόσο μεγάλο ρόλο παίζει στη ζωή ενός ανθρώπου, άσχετα αν κάνει πρωταθλητισμό ή όχι;
Μ.Σ.: «Πρώτα από όλα θεωρώ τον ερασιτεχνικό το Α και το Ω του ευ ζην της κοινωνίας. Γιατί όλοι όσοι ασχολούνται με αυτόν το κάνουν καθαρά από αγάπη για το εκάστοτε άθλημα. Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός πρέπει να είναι υποχρεωτικός στο σχολείο. Είναι ένα μέσο κοινωνικοποίησης.
Χωρίς τον αθλητισμό ο άνθρωπος θα ήταν κενός. Πιστεύω πως η κυβέρνηση έχει βάλει στόχο να καταστρέψει τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Ακολουθεί την συγκεκριμένη τακτική που ακολούθησε η Νότια Αμερική για την ατομικοποίηση των ανθρώπων. Οι επόμενες γενιές θα το βιώσουν πολύ αυτό. Γιατί ο αθλητισμός γεννάει μικρούς πυρήνες, μικρές κοινωνικές ομάδες.»

«Χωρίς τον αθλητισμό ο άνθρωπος θα ήταν κενός. Πιστεύω πως η κυβέρνηση έχει βάλει στόχο να καταστρέψει τον ερασιτεχνικό αθλητισμό»

Μπάσκετ, τένις, μπάντμιντον. Είσαι γεμάτος και από τα 3 αθλήματα;
Μ. Σ.: «Από το τένις ναι. Και από χαρά και από ανθρώπους που γνώρισα. Από το μπάσκετ έχω παράπονο από τον εαυτό μου. Όταν φτιάχναμε τον Ήφαιστο για έναν χρόνο έπρεπε να πάω να παίξω σε ομάδα στην Αθήνα. Ήταν λάθος μου. Το μπάντμιντον δεν πρόλαβα να το χαρώ και πιστεύω ότι μπορούσα να δώσω πολλά στο άθλημα, για να το αναπτύξουμε.»

Όταν, με το καλό, περάσουμε αυτό το σκόπελο, θα το επιχειρούσες;
Μ.Σ.: «Εννοείται. Πρώτα από όλα είναι πεδίο για ανάπτυξη με την προσέλκυση νέων αθλητών. Θα μου άρεσε πάρα πολύ να ασχοληθώ με το παρα-μπάντμιντον.»

«Θα ήθελα πολύ να βρούμε έναν τρόπο να επανδρώνουμε την ομάδα του Ηφαίστου με παιδιά από την Πάτρα»

Υπάρχει κάτι που να βλέπεις στο μέλλον μετά από όλο αυτό το κομμάτι;
Μ.Σ.: «Η αλήθεια είναι ότι το έχω σκεφτεί πολλές φορές, όμως δεν έχω κάποιο πλάνο. Θα ήθελα πολύ να βρούμε έναν τρόπο να επανδρώνουμε την ομάδα με παιδιά από την Πάτρα. Εγώ δεν μπορώ να τα προσεγγίσω όμως. Αν τα προσέγγιζε ένας καθηγητής Φυσικής Αγωγής υπό την αιγίδα της Ομοσπονδίας, ή κάποιος πιστοποιημένος, θα ήταν το ιδανικό! Θα ήθελα να ήμουν πολύ πιο διαφορετικός χαρακτήρας και να ασχοληθώ με την προπονητική, αλλά εγώ δεν μπορώ να τους έχω όλους σαν παιδιά μου. Αν ήξερα ότι μπορώ να συμπεριφερθώ διαφορετικά, θα ήθελα να βγάλω μια σχολή προπονητικής. Βέβαια πάντα θα είμαι δίπλα στον Ήφαιστο αν μου το ζητήσουν από οποιαδήποτε θέση. Σκεφτόμουν να πάρω πιστοποίηση ως Εκπαιδευτής Χρήσης Αναπηρικού Αμαξιδίου, αλλά στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Στο εξωτερικό πλέον δεν έχω πρόσβαση επειδή τα έμπλεξα.»

Πριν λίγους μήνες, με αφορμή τον θάνατο του Κώστας Μπάτραλης, μου είχες αναφέρει για μια προσπάθεια με προσωπικούς βοηθούς (κ.λπ.). Πες μας περισσότερα…
Μ.Σ.: «Προσωπικός βοηθός είναι τα μάτια ενός τυφλού, τα χέρια ενός τετραπληγικού, τα πόδια ενός ανάπηρου. Το μέσο δηλαδή για να αποκτήσει άποψη ένας άνθρωπος, να διαλέξει τι ταινία θα δει, για το πως θα κάνει το οτιδήποτε. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ανάγκη τα πάντα. Στο εξωτερικό είναι ένας άνθρωπος που τον πληρώνει η κρατική ασφάλεια και είναι δίπλα σε ένα άτομο συγκεκριμένες ώρες τη μέρα. Και μιας και πιάσαμε κουβέντα για τον Κώστα, ήταν ένας άνθρωπος με αστείρευτη ενέργεια και ένα φωτεινό χαμόγελο πάντα! Αν είχε τη κατάλληλη βοήθεια θα είχε προσφέρει στους γύρω του πολλά και δε θα πέθαινε μόνος του. Αυτό έχει προταθεί από το 2000 και παίρνουμε πίσω μόνο δικαιολογίες. Από ανθρώπους τραγικούς που δεν ξέρουν τι είναι ανθρωπισμός. Τους βολεύει να μείνεις μέσα. Ένας βοηθός θα ήταν πολύ σημαντικός και θα έλυνε τα χέρια πολλών οικογενειών.»

«Προσωπικός βοηθός είναι τα μάτια ενός τυφλού, τα χέρια ενός τετραπληγικού, τα πόδια ενός ανάπηρου. Το μέσο δηλαδή για να αποκτήσει άποψη ένας άνθρωπος»

Πως έχει επηρεάσει την καθημερινότητα σου ο κορονοϊός;
Μ.Σ.: «Την έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό γιατί εγώ είμαι ένας άνθρωπος που είμαι συνέχεια με τους φίλους μου. Με έχει επηρεάσει πάρα πολύ. Εντάξει στην δουλειά εγώ φοβάμαι πολύ. Οι περισσότεροι ανάπηροι έχουν θέμα με το κυκλοφορικό τους, μέσα σε αυτούς και εγώ. Έτσι αν κολλήσω θα πεθάνω. Θα ήθελα να επιλέξω εγώ πότε θα πεθάνω και όχι να κολλήσω κατά τύχη! Έχουμε βέβαια όλα τα απαραίτητα μέτρα, αλλά η μεταδοτικότητα αυτού του πράγματος με έχει τρομοκρατήσει. Φοβάμαι πολύ για αυτό που θα γίνει με το που τελειώσει αυτό το πράγμα. Θα έχουμε αποξενωθεί. Όχι εμείς που είμαστε 40 αλλά τα νέα παιδιά θα έχουν μεγάλο πρόβλημα με την κοινωνικοποίηση τους. Μεγάλο πρόβλημα θα έχουν οι εργαζόμενοι με τα εκτρώματα αυτά που ψηφίζονται εν αγνοία τους.»

«Φοβάμαι πολύ για αυτό που θα γίνει με το που τελειώσει αυτό το πράγμα. Θα έχουμε αποξενωθεί. Όχι εμείς που είμαστε 40 αλλά τα νέα παιδιά θα έχουν μεγάλο πρόβλημα με την κοινωνικοποίηση τους»

Επειδή εσύ γενικά είσαι πολύ δραστήριο άτομο και ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος τι άποψη έχεις για όσα ακούγονται σχετικά με την αμφισβήτηση ύπαρξης του ιού και τις θεωρίες συνομοσίας;
Μ.Σ.: «Με τις βλάβες που προκαλεί ο ιός δεν νομίζω ότι είναι ψεύτικος. Απλά θα προσπαθήσουν να το εκμεταλλευτούν. Να σε τρομάξουν, να σε υποτάξουν, να σου πουλήσουν. Τώρα πλέον σε αναγκάζουν να τα παίρνεις όλα take away. Σταματά η επαφή με τον καταστηματάρχη. Οι μικρές επιχειρήσεις θα πεθάνουν. Μόνο τα μεγάλα πολυκαταστήματα θα επιβιώσουν. Το να αγνοήσουμε τον ιό είναι αρκετά επικίνδυνο. Εγώ μη όντας άνθρωπος της πίστης είμαι άνθρωπος της γνώσης και εμπιστεύομαι τους επιστήμονες. Προφανώς ο ιός είναι υπαρκτός και προφανώς το εμβόλιο θα μας λύσει τα χέρια. Οι ισχυροί όμως είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται αυτό με το χειρότερο δυνατό τρόπο για να υποτάξουν την κοινωνία. Θεωρώ ότι η ασυμφωνία που υπάρχει μεταξύ των λεγομένων των μελών της κυβέρνησης είναι στημένη, ώστε να προκαλέσει σύγχυση στον κόσμο.»

«Θεωρώ ότι η ασυμφωνία που υπάρχει μεταξύ των λεγομένων των μελών της κυβέρνησης είναι στημένη, ώστε να προκαλέσει σύγχυση στον κόσμο»

Πιστεύεις πως ο κόσμος θα αλλάξει και δε θα επιστρέψει στην προηγούμενή του μορφή;
Μ.Σ.: «Πιστεύω πως ο ερασιτεχνικός αθλητισμός θα αλλάξει ριζικά και θα υπάρξει μεγάλο πρόβλημα. Ο καθένας από τη μεριά του πρέπει να την παλέψει και δεν ξέρω τον τρόπο. Η ανθρωπότητα στο παρελθόν έχει ανταποκριθεί σε τέτοιες δυσκολίες. Υπάρχουν άνθρωποι φωτισμένοι που θα βοηθήσουν.»

Υπάρχουν θετικά από αυτόν τον εγκλεισμό (π.χ. το να γεμίζεις τον χρόνο με ποιοτικότερες ενασχολήσεις);
Μ.Σ.: «Για εμένα ήταν πιο εύκολο και να μείνω μόνος και να μείνω στο σπίτι. Συνηθίζοντας όμως στην ασφάλεια εμείς θα επανέλθουμε σε ρυθμό. Για τους μικρότερους φοβάμαι. Οι άνθρωποι που ασχολούνται με την τέχνη κάποια στιγμή θα εξωτερικεύσουν το έργο που δημιούργησαν μέσα σε αυτή την κρίση και ελπίζω αυτή η σπίθα να γίνει πυρκαγιά.»

Πηγή: giornalista.gr[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]