Μικροϊστορίες… της στιγμής: Τελευταίες μέρες του θέρους

Γράφει η Αστάθεια

Ο δρ, Παγκράτιος Ιγνατίου- σπουδαγμένος στο Μόναχο, όταν ένιωσε τον ζόφο του εθνικοσοσιαλισμού να αναδύεται, αποφάσισε να επιστρέψει στον τόπο του. Με την εξειδίκευση του στην παιδιατρική θα μπορούσε να προσφέρει πολλά στην περιοχή.Πριν ξεκινήσει την επαγγελματική του δραστηριότητα, απολάμβανε μέρες ανάπαυλας στο οικογενειακό χτήμα- παραδίπλα από τη λίμνα, σχεδιάζοντας παράλληλα το άνοιγμα του ιατρείου του.

Τα πρωινά- κάτω από την περγουλιά – απολάμβανε το καφεδάκι του, ψημένο υπομονετικά στο καμινέτο από τα γέρικα χέρια της μάνας μαζί με μια φέτα ζυμωτό ψωμί με μαρμελάδα από τα φρούτα της εποχής. Μετά έκοβε ένα τσαμπί σταφύλι, το ξέπλενε στον τσίγκινο κουβά με νερό από το πηγάδι και το έτρωγε με λίγες μπουκιές ψωμί. Μετά έκανε τη βόλτα του στα χτήματα κι όποτε χρειαζόταν βοηθούσε στο μάζεμα της σταφίδας.

Εκείνο το πρωινό, το μπακαλόπαιδο, μαζί με κάποια χρειώδη του σπιτιού έφερε και την αλληλογραφία του, που ο ταχυδρόμος είχε αφήσει στο μπακάλικο. Ανάμεσα στις επιστολές των παλιών του συνεργατών ήταν και το επιστημονικό περιοδικό, που ήταν συνδρομητής. Μέρες το περίμενε και αδημονούσε να μελετήσει τις ιατρικές εξελίξεις. Σκέφτηκε να πάει στην γειτονική ακροθαλασσιά και με την θαλασσινή αύρα να εμπεδώσει καλύτερα την ανάγνωση. Φόρεσε τα ψάθινα ανοιχτά παπούτσια του και το καπελάκι και ακολούθησε την παραλίμνια διαδρομή- το μονοπάτι ανάμεσα στους καλαμιώνες. Οι ψαράδες τον χαιρετούσαν με σεβασμό -τον γιατρό- και τους υποσχέθηκε να αγοράσει κεφάλους στην επιστροφή.

Στην παραλία είχαν φτιάξει ένα κιόσκι με λίγες καρέκλες και τραπεζάκια- σαν υπαίθριο καφενείο, όπου του άρεσε να κάθεται και να απολαμβάνει ένα υποβρύχιο με δροσερό νεράκι από το ψυγείο του πάγου. Εκεί που άραξε κι άρχισε να ξεφυλλίζει το περιοδικό άκουσε χαρούμενες παιδικές φωνές και ένα τσούρμο παιδιά- φορώντας υποτυπώδη μπανιερά- να καταφθάνει συνοδευόμενα από μια δεσποινίδα με το ομπρελίνο της.

Αναγνώρισε την παιδική του φίλη Κυνθία, που είχαν μεγαλώσει στην ίδια γειτονιά στην πόλη. Την φώναξε να καθίσει μαζί του να μάθει τα νέα της. Εκείνη- αφού έβαλε τα παιδιά στη σειρά να κάτσουν στον άμμο και ανέθεσε στο μεγαλύτερο κορίτσι να τους αφηγηθεί ένα διήγημα από το βιβλίο, τον πλησίασε και χαιρετήθηκαν με τον ευπρεπή τρόπο της εποχής αν και ήθελαν να αγκαλιαστούν στην μνήμη των παιδικών τους βιωμάτων.

Η Κυνθία είχε σπουδάσει δασκάλα και μετά πήρε και δίπλωμα στην Αγγλική γλώσσα. Ξεκίνησε να δουλεύει στο καινούργιο και μοντέρνο σχολικό συγκρότημα και ήταν πολύ ευχαριστημένη ειδικά με την σχέση της με τα παιδιά. Επίσης- στην «υψηλή κοινωνία» της πόλης επικρατούσε η τάση να μαθαίνουν οι κυρίες Αγγλικά ώστε να έχουν σχετική επάρκεια στην γλώσσα, όταν συνόδευαν τους συζύγους στα ταξίδια τους στο εξωτερικό. Έτσι δίδασκε και Αγγλικά με την προϋπόθεση κάθε κυρία να αναλάμβανε υπό την προστασία της ένα παιδάκι- κατόπιν κληρώσεως- και να καλύπτει τα έξοδα των μαθημάτων και των εξετάσεων. Είχε κι άλλα όνειρα στο μυαλό της- ειδικά για τα κορίτσια- να ξεφύγουν από τις χειρωνακτικές εργασίες και την υποταγή στον σύζυγο. Ήταν όμως μεγάλη κουβέντα και θα τα έλεγαν εκτενέστερα κάποια στιγμή, γιατί πλέον τα παιδιά ήθελαν να κολυμπήσουν.

Ο Παγκράτιος θαύμασε τα οράματα της Κυνθίας και θα της πρότεινε να συνεργαστούν- ειδικά με την εμπειρία που είχε από την Ευρώπη. Συγκεντρώθηκε τότε στο περιοδικό του και την επιστήμη μέχρις που διάβασε για μια μελέτη κάποιου Πανεπιστημίου όπου έλεγε ότι για να γίνει η αφομοίωση του ιωδίου από τα θαλασσινά λουτρά έπρεπε τα παιδιά να μείνουν λίγες μέρες σε υψόμετρο με καθαρό αέρα. Το επεξεργάστηκε στο μυαλό του και μέχρι να βγουν τα παιδιά από τη θάλασσα είχε έτοιμη την πρόταση του. Τα παιδιά να πάνε μια βδομάδα διακοπές στο βουνό.

Η Κυνθία συμφώνησε και θα ξεκινούσαν με τηλεγραφήματα στον πρόεδρο και το δάσκαλο του κοντινότερου ορεινού χωριού- μια μέρα δρόμος- αν μπορούσαν να τους παραχωρήσουν τις αίθουσες του σχολείου για διανυκτέρευση.

Συνεχίζεται…