Μες την υπόγεια την ταβέρνα…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”91572″ img_size=”full”][vc_column_text]Μεσημέρι στο έμπα ενός καυτού (πολιτικά) καλοκαιριού. Το «άνευ γλυκάνισου» τσιπουράκι γεμίζει τα ποτήρια της παρέας, που έχει βαλθεί να φτάσει στους τελευταίους μεζέδες, έτοιμη να στροβιλιστεί σαν τους δερβίσηδες στον στενό ανήλιαγο χώρο του μικρού μεζεδοπωλείου .
Κι ανάμεσά τους ο Ρωμιός της εποχής, που μιλάει βραχνά, σιγανά, στρίβοντας το ‘να τσιγάρο πίσω απ’ τ’ άλλο κι όλοι της παρέας τον ακούνε σαν τον γιατρό που κρατάει τις εξετάσεις κι είναι έτοιμος να πει τι «έδειξαν»…
«Στην αρχή παθιάστηκα με το ΚΚΕ. Ο πατέρας μου είχε βγει στο βουνό. Εγώ βγήκα στις πλατείες φωνάζοντας για τον Φλωράκη. Καραμανλής τότε, ο μέγας, όχι ο μικρός… Μετά ήρθε ο Αντρέας. Κάτι μου είπε, κάτι άλλο άκουσα εγώ και να “καλημέρα ήλιε, καλημέρα”… Εκεί να δεις φανατισμό. Ο Μητσοτάκης; Εχθρός και Αποστάτης! Έφαγα τα νιάτα μου τρέχοντας για το ΠΑΣΟΚ. Κάποια στιγμή κατάλαβα πως άλλοι τρώνε κι άλλοι τρέχουν. Άλλοι ιδρώνουν κι άλλοι απολαμβάνουν. Κι άφησα και τους πράσινους. Ο Αντρέας είχε φύγει αγκαλιά με την Ιστορία. Κι εγώ έφυγα αγκαλιά με μια απορία: για ποιους έδινα τη ζωή μου, ρε γαμώτο; Τώρα λοιπόν με ρωτάτε τι θα κάνουμε. Τι να σας πω. Εγώ πάντως πάλι Τσίπρα θα το ρίξω »….[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
