Στα βυζαντινά τα χρόνια, όταν ο αυτοκράτορας άρχιζε µια εκστρατεία, δεν ήταν µόνο οι στρατηγοί και οι αµιράδες που προετοιμάζονταν µε περισσή σπουδή που γυάλιζαν τα σπιρούνια και τις λόγχες τους, που ξεσκόνιζαν τις στολές τους και έταζαν χρυσό κι ασήµι για τον γυρισµό τους.

Πίσω, στη σκόνη όλων αυτών, ακολουθούσε πλήθος παρατρεχάμενων, πεινασμένων, µε το µάτι άγριο για αποφάγια και κόκαλα, για λεηλασίες, αρπαγές, λαφυραγωγίες και κάθε λογής λωποδυσίες…  παράσιτα όλοι των μπροστάρηδων του στρατεύματος!

Από τα χρόνια τα βυζαντινά µοναχά οι τίτλοι των κρατούντων άλλαξαν. Οι αυτοκράτορες είναι πια οι αρχηγοί των κοµµάτων και οι στρατηγοί πάντα «στρατηγοί».

Τα κόµµατα, που φροντίζουν επιμελώς τις εκστρατείες τους, εκτός από τους τιτλούχους  αξιωματικούς τους, έχουν να σκεφθούν (όταν καταλάβουν τους θώκους της εξουσίας) και τον συρφετό που τους ακολουθεί·. Όλοι τους σαν πεινασμένα σκυλιά θα χιμήξουν κι ό,τι αρπάξουν… Όλους αυτούς να φοβάσαι, ω ψηφοφόρε, και τες αισιοδοξίες σου να υπερνικήσεις, αν δεν µπορείς, µε δισταγμό και προφυλάξεις να τες ακολουθείς…