Δ. Κούτρας: «Δε θα αφήσω το όραμά μου να γίνει αρένα…»
Επιστολή για την ματαίωση της Olympic port market
Κάθομαι πίσω από κλειστά παράθυρα με κατεβασμένα στόρια. Ένα παράξενο ξενόφερτο φως, εμποδίζει τις σκέψεις μου να σκοτεινιάσουν κι άλλο. Άλλωστε, ο άνθρωπος οφείλει να βιώνει το συναισθηματικό αποτέλεσμα των εμπειριών του, να το φιλτράρει στη λογική και στην υπάρχουσα πείρα του, για να παράγει το μέλανα ζωμό του στρατιώτη, είτε γλυκύς, είτε πικρός, αυτός είναι η τροφή του. Και τούτο το φως, παίζει με τη συνηθισμένη γεύση της αποτυχίας, παράγοντας ένα περίεργο ηδύ αποτέλεσμα. Ίσως, γιατί η σκέψη μου γυρίζει στην Ολυμπία, εκεί που είχα να βρεθώ από παιδί, και βρέθηκα πάλι, λόγω της έκθεσης. Ίσως από εκεί να έρχεται αυτό το φως, ίσως να ρίζωσε μέσα μου σαν μικρόβιο και να μη με αφήνει να δω άλλο σκοτάδι.
10.000 χιλιόμετρα, 8.000 λεπτά εξερχόμενες κλήσεις, εκατοντάδες e-mail, δεκάδες προσωπικές συναντήσεις, 72 περίπτερα, σημαντικές οικονομικές απώλειες, αποζημιώσεις…και τούτο το φως, τα γλυκαίνει όλα; Είχα πει στον δήμαρχο της Αρχαίας Ολυμπίας, όταν τον επισκέφτηκα, για αυτό το «μαγικό» που ένιωσα στο χώρο…μάλλον αυτό είναι, «άρπαξα» Ολυμπιακό Φως. Το φως που έρχεται κατευθείαν από τον Ήλιο, και σε μια τελετή γίνεται φλόγα. Η φλόγα που δεν καίει, όμως, αλλά καίγεται για να ενώσει, το δώρο του Ήλιου στους ανθρώπους, για να σταματάει ο πόλεμος κι εκείνοι να αναμετρούνται στα ίσια, στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Όλοι περιμένετε, μία επαγγελματική ανακοίνωση, όπως άλλωστε το επιβάλλει η περίπτωση. Τα τεχνικά, οικονομικά, νομικά θέματα, νομίζω ότι δεν ανήκουν εδώ. Δεν θα αφήσω το όραμά μου να γίνει αρένα, που θα βγάλει ένα νικητή κι ένα χαμένο. Αυτή είναι δουλειά άλλων, πιο αρμοδίων…άλλωστε, αν διαβάσει κανείς τον Τύπο, ηλεκτρονικό ή έντυπο, καταλαβαίνει…ότι τούτη η φλόγα που πάει από την Ολυμπία σε όλον τον κόσμο, έκαψε την πατρώα της Γη…και κράτησε ζωντανό τον πόλεμο, μόνο εκεί…οι εκθέτες έρχονταν να συναγωνιστούν…πρωτόπειροι, άλλοι γυμνασμένοι, κι άλλοι αγύμναστοι στην «σκληρή έδρα»…αλλά, έρχονταν για ένα τίμιο παιχνίδι: «Πάμε, ρε Δημήτρη, ακούγεται ωραίο», «Μακάρι να καθιερωθεί», κι επένδυσαν σε παρουσία, φυλλάδια, προϊόντα, ξενοδοχεία, προσωπικό, προσδοκίες…Είχα εξηγήσει σε όλους τους τοπικούς παράγοντες, είμαστε φιλοξενούμενοι, δική σας είναι η έδρα…όμως, φαίνεται, δεν έπεισα. Κι ο αγωνιστικός χώρος, έγινε επικίνδυνος για ανθρώπους του μόχθου, ντόπιους ή ξένους…Ηλεία, Αχαΐα, Κρήτη, Αίγινα, Κόρινθος, Αθήνα, κι από άλλα μέρη. Η απόφαση, ήταν σκληρή, αλλά δίκαιη…δεν θα κινδυνέψει κανένας, ούτε θα ρεζιλευτούμε σε 20.000 επισκέπτες κρουαζιέρας, εκθέτοντας ανεπανόρθωτα, ίσως, την Ηλεία…ελπίζω, όμως, να υπάρξει κι η ίδια δικαιοσύνη προς κι εκείνους που ζημιώθηκαν κι εκτέθηκαν, ίσως καίρια, προσωπικά κι επαγγελματικά.
Σας ευχαριστώ όλους για την ευκαιρία που μου δώσατε να «κολλήσω» το Ολυμπιακό Φως, είναι σπάνια κι επιλεκτική ασθένεια, που σε κάνει να βλέπεις φως μέσα από κλειστά παντζούρια…και παράξενα έκανε το μέλανα ζωμό στο στόμα να μοιάζει με καρπούζι, νόστιμο, αλλά με πολλά πικρά κουκούτσια…
Δημήτρης Κούτρας
Olympic Port Market
