Ημερολόγιο καραντίνας β΄: Το «πέταγμα» είναι ο προορισμός μας…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”131779″ img_size=”full”][vc_column_text]
Γράφει μια πρώην και νυν έγκλειστη
[/vc_column_text][vc_column_text]“…νὰ γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸ χαρταετὸ καὶ χαρταετὸς γιὰ τὸν ἄνεμο, ἀκόμη καὶ ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει”
Οδ. Ελύτης (Ο µικρός Ναυτίλος)
Αναρωτιόμουν χθες βλέποντας τους ελάχιστους χαρταετούς να πλανιούνται στους ουρανούς, όπως κάνουν εδώ και χιλιετίες στο ταξίδι τους από την μακρινή Ανατολή, τότε που ακόμα αποτελούσαν μέρος μαγικών τελετών και θρησκευτικών εκδηλώσεων σε τελετουργίες, αν ακόμα το πέταγμά τους μπορεί να ξορκίσει του κακό και να μας κάνει να νοιώσουμε ότι όσο ψηλότερα ανέβει ο αετός, τόσο πιο τυχεροι θα είμαστε! Και ναι, βλέπω τον πιτσιρικά να παλεύει με τα μικρά μαλακά χεράκια του να σηκώσει το χαρταετό του με τα ζωηρά σχέδια και με τη βοήθεια του ανέμου να ανεβαίνει όλο και ψηλότερα, να χάνεται στον ουρανό, με όλες τις αισθήσεις του σε εγρήγορση, να νοιώθει ένα αίσθημα ελευθερίας, να μπορεί να ελπίσει στο θαύμα, να αισθανθεί σαν ένας μικρός ναυτίλος! Αμόλα καλούμπα, γιατί τα όνειρα θέλουν να πετάξουν ελεύθερα και γιατί πάντα το πέταγμα του χαρταετού θα συμβολίζει αυτήν την ανάγκη του ανθρώπου για πνευματική και ψυχική εξύψωση…
Κι εμείς όταν ήμασταν παιδιά, ή και αργότερα όταν γίναμε γονείς και “πιλότοι” στην όλη διαδικασία συνδράμοντας τα δικά μας παιδιά στο πέταγμα του χαρταετού που ήταν και παραμένει το αγαπημένο άθυρμα της Καθαράς Δευτέρας, πάντα είχαμε την κρυφή ελπίδα ότι ο δικός μας αετός θα είναι εκείνος που θα φτάσει ψηλότερα! Κι όταν αυτό συνέβαινε, άνοιγε η ψυχή μας, η χαρά μας ήταν απερίγραπτη, φωνές, κακό, χειροκροτήματα, αλλά αν ο αετός έπεφτε και δεν τα κατάφερνε, η απογοήτευση σκιάζε το πρόσωπό μας! Και δώστου πάλι από την αρχή! Το “ψηλότερα” ήταν το ζητούμενο και το στοίχημα που βάζαμε με τον εαυτό μας! Να γίνεσαι ένα με τον αετό! Και αυτήν την αίσθηση νομίζω πως δεν την χάσαμε ποτέ, ακόμα και στη σκιά της πανδημίας, σε πείσμα του καιρού που «συμμάχησε» με τα μέτρα και τις απαγορεύσεις, κάποιοι λίγοι χαρταετοί πέταξαν στα διαλλείματα της βροχής και στα χθεσινά Κούλουμα κι όλοι ελπίσαμε σε ένα θαύμα!
Σε ένα θαύμα που όμως όλο ξεμακραίνει ανά… δεκαπενθήμερο και εμείς παραμένουν εκεί, έξω από την πόρτα της εξόδου αναζητώντας τα κλειδιά να πετάξουμε ψηλά! Κι ακούγοντας το περασμένο τριήμερο όλες εκείνες τις “οδηγίες” δια στόματος Χαρδαλιά ότι “ το πέταγμα του χαρταετού την Καθαρά Δευτέρα μπορεί να γίνει κοντά στις οικίες των πολιτών και συγκεκριμένα εντός του οικείου δήμου ή σε απόσταση έως 2 χιλιόμετρα από τον τόπο κατοικίας” κι ότι καταλάβατε, καταλάβατε, αναρωτιόμουνα πώς μπορεί το «πέταγμα” να μπει σε περιορισμούς μέσα από λίγες μόνο λέξεις και να ορίζεται με μια μεζούρα! Κι έναν ολόκληρο χρόνο τώρα αυτό γίνεται, η ζωή μας ορίζεται με τη μεζούρα και τις χιλιομετρικές αποστάσεις! Και το αποτέλεσμα, μηδέν εις το πηλίκον!
Και μπορεί κυβερνητικοί και λοιμωξιολόγοι να είχαν το κεφάλι τους ήσυχο για την αποφυγή συνωστισμού σε πάρκα και παραλίες ποντάροντας στoν κακό καιρό που εμπόδιζε σε πολλές περιοχές το πέταγμα του χαρταετού σκορπίζοντας την απογοήτευση κυρίως των πιτσιρικάδων που τόσα σχέδια έκαναν για τα χθεσινά Κούλουμα, όμως οι καιρικές συνθήκες δεν μπορεί να είναι ο οδηγός τους! Γιατί τα πράγματα αρχίζουν τώρα να ζορίζουν με την φυσική κόπωση του κόσμου και οι ειδικοί πλέον καλούν την κυβέρνηση να πάρει πολιτικές αποφάσεις!
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο καθηγητής Μικροβιολογίας, Αλκιβιάδης Βατόπουλος που παραδέχθηκε όπως και τόσοι άλλοι πλέον συνάδελφοί του ότι «το oριζόντιο lockdown δεν λειτουργεί και η ζημιά στην κοινωνία είναι τέτοια που πρέπει να βρούμε πώς θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Πολλές φορές στην επιστήμη ανακαλύπτεις εκ των υστέρων ότι δεν ήταν σωστή μια απόφαση. Τώρα όμως χρειάζονται πολιτικές αποφάσεις. Εμείς, η επιτροπή επιστημόνων, δεν μπορούμε να πάρουμε υπεύθυνες αποφάσεις, προτείνουμε. Η κατάσταση είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και χρειάζεται να πάρει πολιτικές αποφάσεις η Πολιτεία…»
Και δυστυχώς αυτές τις αποφάσεις δεν τις βλέπουμε, με την κυβερνητική επίδειξη ισχύος, τον αυταρχισμό, την αστυνομοκρατία και τη βία, τα κατάπτυστα διαγγέλματα και την “συντριβή” της Ντόρας για τον “αόρατο” Ιάσονα, θα έχουν απέναντί τους όλη την κοινωνία!! Και η κοινωνία είναι ήδη στους δρόμους! Ένα λαϊκό ποτάμι οργής! Για να μην βάλει κανείς φρένο στο δικό της «πέταγμα»!!
Το έργο είναι του Γιάννη Μαγγανάρη[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
