ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Έστω για λίγο μόνο…
Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Υπάρχουν φορές που τόσα δα μικρά πράγματα, μπορούν να σε κάνουν να νοιώσεις ξανά ένας φυσιολογικός, “κανονικός” άνθρωπος, , να αδειάσεις το μυαλό σου για λίγη ώρα από τα προβλήματα και τις μαύρες σκέψεις. Όπως ένας καφές στη λιακάδα, με κόσμο, ναι με κόσμο, να απολαύσεις κάθε του γουλιά σαν την ιεροτελεστία του τσαγιού στη μακρινή Ιαπωνία… Ακόμα και τα χαχανητά της διπλανής παρέας που σε άλλη περίπτωση μπορεί να σε ενοχλούσαν τώρα να περνάνε απαρατήρητα, για να μη πω ότι μπορεί και να τα έχεις αποζητήσει μετά από τόση κλεισούρα στους τέσσερις τοίχους.
Και αυτό το συναίσθημα της πρόσκαιρης ευφορίας, το είδα στα μάτια πολλών ανθρώπων στον καφέ του Σαββάτου. Κόσμος και λαός σκαρίσαμε στις πλατείες σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, αναζητώντας μια στιγμή ξενοιασιάς χωρίς δεύτερες σκέψεις. Και δεν έχει σημασία ούτε τι συζητάς, ούτε καν αν συζητάς ή απλά περιορίζεσαι στη σιωπή σου και ονειρεύεσαι τα καλοκαίρια που έρχονται, ή τις στιγμές που έχασες και θες να αναπληρώσεις. Γιατί πολλές φορές και τα λόγια είναι περιττά, αν και καλό είναι να βγαίνεις λίγο από το καβούκι σου, αφού οι διαδοχικοί εγκλεισμοί, η απομόνωση και τα προβλήματα μας έχουν κάνει να χάσουμε την κοινωνικότητά μας.
Και όσο παράλογο και να φαίνεται το ότι μπορεί να δίνεις υπερβάλλουσα σημασία σε έναν καφέ που διαρκεί μια- δυο ώρες το πολύ, εν τούτοις το συναίσθημα της ξενοιασιάς, ειδικά αν δεν πατήσεις στη συνέχεια καθόλου το κουμπί του “πλυντηρίου” της τηλεόρασης, μπορεί η καλή σου διάθεση να διαρκέσει όλη την ημέρα. Τόσο μικρά κι απλά πράγματα που χρωστάμε στον εαυτό μας, μέχρι κάτι να μας ταρακουνήσει και να μας προσγειώσει ξανά στην πραγματικότητα. Γι αυτό και το πρόσκαιρο που μας δημιουργεί μια στάλα ευφορίας, έστω και επίπλαστης, πρέπει να το απολαμβάνουμε.
Δεν σας κρύβω ότι νοστάλγησα δυο χρόνια τώρα στο Ημερολόγιο μου, να γράψω κάτι θετικό, κάτι καλό! Αλλά σε τούτον τον κόσμο που ζούμε που δεν είναι καθόλου “όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος”, είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να προσπαθήσεις να ωραιοποιήσεις την ασχήμια και να δεις τη ζωή χωρίς πόνο. Όμως ακόμα και για μια στιγμή να το καταφέρεις, είναι άθλος έστω κι αν κινδυνεύεις να θεωρηθείς τρελός, ή ονειροπαρμένος! Δες τε όμως σαν μια τακτική αυτοάμυνας με ολίγα χαρακτηριστικά ψυχοθεραπείας, αξίζει η ψευδαίσθηση “όλα καλά”, έστω για λίγο μόνο, έστω και με τα μάτια κλειστά… Σαν μια πρωτότυπη διαμαρτυρία…
Θα ‘ θελα να βγω μια μέρα στους δρόμους μαζί με μερικούς άλλους τρελούς κι αλλοπαρμένους και να φωνάξω “όχι άλλη ασχήμια στη ζωή μας”, “όχι άλλο πόνο”, “όχι άλλα προβλήματα”! Μπορεί αυτή η πρωτότυπη διαμαρτυρία να μην έχει κανένα αποτέλεσμα, να μην είναι καν λυτρωτική, όμως είδατε τελικά πόσο αποτιμάται σήμερα η ζωή μας και η αξιοπρέπεια μας. Τριάντα ευρώ για ένα κιλό κρέας που νοστάλγησες, πενήντα ευρώ για τη δόση του δανειου ή εκατό ευρώ για το ρεύμα που δεν θα έχεις να πληρώσεις…
