Η μοναξιά του Π. Αναγνωστόπουλου
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”98549″ img_size=”full”][vc_column_text]Στο κέντρο της πρωτεύουσας και συγκεκριμένα στην Πλατεία Κολωνακίου, γνωστή και ως «Πλατεία Φιλικής Εταιρείας», λίγα μόλις εκατοντάδες μέτρα από την Βουλή των Ελλήνων, βρίσκεται η προτομή του Παναγιώτη Αναγνωστόπουλου. Εκείαναπαύεται (αν και όχι εν ειρήνη), κάτω από τα διάσημα βρακιά του «Αεράκη» και το διαβόητο «DaCapo», που ως γνωστόν αποτελεί διαχρονική αδυναμία των συμπατριωτών μου, οι οποίοι δεν χάνουν την ευκαιρία να απολαύσουν τον καφέ τους όποτε ανεβαίνουν στην Αθήνα. Αναρωτιέμαι πόσοι απ’ αυτούς γνωρίζουν ότι λίγο πιο κάτω στέκει η βλοσυρή μορφή ενός Ηλείου, ο οποίος αποδεδειγμένα διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στον σχεδιασμό της εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης των Ελλήνων, εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1821.
Η πρώτη εντύπωση αφορά το σαφέστατα σοβαρό ύφος. Σα να επιπλήττει την έκπληξη του διαβάτη που πιθανότατα δεν γνώριζε ούτε τον ίδιο, και κυρίως ούτε ότι πρόκειται για έναν από τους αυθεντικούς ιδρυτές της θρυλικής Φιλικής Εταιρείας. Έναν από τους ελάχιστους δηλαδή, οι οποίοι οραματίστηκαν και τελικά έπραξαν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για την αποτίναξη του ζυγού. Εντύπωση επίσης προκαλεί και η ακατέργαστη μορφή της μαρμάρινης βάσης, κάτω από το άρτια σμιλευμένο ορειχάλκινο παρουσιαστικό, ενός συνοφρυωμένου και επίσημα ενδεδυμένου ανδρός, ο οποίος μοιάζει να ετοιμάστηκε για πολύ σημαντική περίσταση, μόνο που κανείς τελικά δεν τον κάλεσε.
Νικόλαος Σκουφάς, εξ’ Άρτης, Αθανάσιος Τσακάλωφ, εξ Ιωαννίνων, Εμμανουήλ Ξανθός, εκ Πάτμου, και… Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος εξ’ Ανδριτσαίνης. Πάντα τελευταίος και καταϊδρωμένος, θαρρείς σε μία αδικία που ούτε οι ιστορικές επανορθώσειςστα σχολικά βιβλία μπορούν να αποκαταστήσουν. Ακόμη και η προτομή του στέκει χώρια από εκείνες των υπόλοιπων Φιλικών, σα να θέλουν να μας υπενθυμίζουν στους αιώνες των αιώνων, πως στην πραγματικότητα δεν συγκαταλεγόταν σε αυτό εξαιρετικά μικρό «κλαμπ» των αξιότιμων κυρίων. Ευτυχώς εμείς γνωρίζουμε καλύτερα και ακριβώς γι’ αυτό θα φροντίζουμε να συντροφεύουμε με σεβασμό και αναγνώριση τις αναφορές στο πρόσωπό του˙ παρηγοριά, στην ατέρμονη μοναξιά του.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
