Του Σπύρου Δανέλλη *
Επί ενάμιση χρόνο το θέμα της αναγνώρισης των Σκοπίων κυριάρχησε στην εθνική μας ζωή. Στο ίδιο διάστημα στα Βαλκάνια συντελούνταν βαθιές αλλαγές και η Ελλάδα διέθετε όλες τις προϋποθέσεις για να διαδραματίσει εξέχοντα ρόλο. Επρόκειτο για μια ιστορική ευκαιρία, που αν την «άρπαζε» η χώρα μας θα μπορούσε να αναβαθμίσει τη διεθνή της θέση για δεκαετίες.
Αντί γι’ αυτό, οι προσπάθειες που καταβλήθηκαν έμειναν σε ένα και μόνο: Να μην αναγνωριστεί η γειτονική Δημοκρατία με το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ή οποιοδήποτε παράγωγό του. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. βαδίζοντας από «θρίαμβο» σε «θρίαμβο» οδήγησε τη χώρα σε ασφυκτική απομόνωση και επέτρεψε στην Άγκυρα να εγκαταστήσει το βόρειο βραχίονα του Ισλαμικού τόξου κατά μήκος των συνόρων μας από την Αλβανία ως τη Βουλγαρία.
Στην εθνικιστική έξαψη που κατηύθυνε τα βήματα αυτά μετείχε και το ΠΑΣΟΚ, με την ασυλλόγιστη πλειοδοσία στην απολυτοποίηση του ονόματος. Καμιά ανθελληνική προσπάθεια δεν θα μπορούσε να κάνει τόση ζημιά όσο η παρορμητική και λαθεμένη πολιτική που εφαρμόστηκε. Μέσα σε συνθήκες γενικής κρίσης και γενικευμένης αναξιοπιστίας, ο Λαός έδωσε στην υπόθεση την ψυχή του και συμμετείχε ευτυχής στις μεγάλες κινητοποιήσεις, για να πειστούν οι ξένοι, «όσοι δεν είχαν επαρκώς ενημερωθεί».
Στην πραγματικότητα ο μόνος μη ενημερωμένος και παραπληροφορημένος, ήταν εκείνος, γιατί η ηγεσία του αποδείχτηκε απίστευτα κατώτερη από την Αλήθεια της στιγμής. Αυτός ο Λαός δεν πρέπει να βγει από τη δοκιμασία με το αίσθημα της ήττας.
Δε θα πρόκειται για ήττα του Έθνους αλλά για ήττα μιας συγκεκριμένης αδιέξοδης πολιτικής, που θυσίασε πάρα πολλά στο βωμό κομματικών ανταγωνισμών, εύκολης δημαγωγίας και εκλογικών υπολογισμών. Όταν περάσει η σημερινή παραζάλη αυτό δε θα πρέπει να το ξεχάσει κανείς!
Αυτά έγραφε το 1993 στο βιβλίο του με τίτλο «Το αδιέξοδο βήμα του εθνικισμού – σκέψεις για το Μακεδονικό» ο αείμνηστος Λεωνίδας Κύρκος.
Θέλω να σταθώ όμως στην εθνική στάση του τότε – σε αυτόν τον απίστευτο μαξιμαλισμό – όπου η συντριπτική πλειοψηφία ζητούσε να μην αναγνωριστεί η γειτονική Δημοκρατία με το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ή οποιοδήποτε παράγωγό του. Τι πετύχαμε συλλογικά ως κοινωνία, ως πολιτικό σύστημα, ως χώρα εμμένοντας σε αυτήν την αρχή;
Η «χώρα χωρίς όνομα» που της κάνουμε τη χάρη να αποκαλούμε το «κρατίδιο των Σκοπίων», κι ας είναι 3 φορές σαν την Κύπρο, αναγνωρίστηκε από όλον τον κόσμο, ως σκέτο «Μακεδονία». Οι χάρτες κι οι υδρόγειοι όλου του κόσμου, οι εγκυκλοπαίδειες κι άτλαντες, οι μαθητές όλου του πλανήτη, Δημοκρατία της Μακεδονίας την αποκαλούν.
Άσε που ο στρουθοκαμηλισμός μας θέλει να αγνοεί πως είτε πΓΔΜ, είτε FYROM, αυτό το «Μ», μας αρέσει δε μας αρέσει, σημαίνει Μακεδονία. Όπως τότε, έτσι και σήμερα οι πολίτες έχουν κατεβάσει ρολά στη λογική.
Κανείς δεν επιζητεί την γνώση, δεν ακούει επιχειρήματα, δεν αναστοχάζεται με ψυχραιμία «τι κερδίσαμε, τι χάσαμε;». Η πατρίδα μας έχει πληρώσει πολλές φορές την άρνηση της κοινωνίας να αντιμετωπίσει την αλήθεια. Αυτή ακριβώς η διαχρονική άρνηση αυτοπαρατήρησής μας, μας οδηγεί στο να βλέπουμε μονίμως ως εχθρούς τους ξένους, να βλέπουμε με ισχυρούς παραμορφωτικούς φακούς την ίδια μας την ιστορία, την ιστορία του τόπου στον οποίο ζούμε.
Μια κοινωνία κουρασμένη. Που νιώθει πως πηγαίνει από ήττα σε ήττα, που νιώθει ότι της φταίνε όλοι. Μια κοινωνία στερημένη οραμάτων, διψασμένη για στιγμές ανάτασης, διψασμένη για πρόχειρα ερεθίσματα, ικανά να την εμπνέουν, αλλά και να τη βγάζουν από την καθημερινή μιζέρια, είναι μια κοινωνία που προσφέρεται εξαιρετικά για τη διάδοση και την εδραίωση μεγαλοϊδεατικού τύπου προτάσεων.
Είναι όμως και μια κοινωνία που αποκαλύπτει έλλειμμα εαυτού και ταυτότητας. Μια κοινωνία που χρειάζεται επειγόντως «μετάγγιση» αυτοπεποίθησης. Μια κοινωνία χαμένη…
Υπάρχουν όμως και οι κερδισμένοι.
Οι πατριδοκάπηλοι δημαγωγοί της πολιτικής και της δημοσιογραφίας, για άλλη μια φορά, εκμεταλλευόμενοι τα αγνά πατριωτικά συναισθήματα του ελληνικού λαού και τις αυξημένες ευαισθησίες των Ελλήνων Μακεδόνων, με τις μνήμες της προσφυγιάς και των χαμένων πατρίδων ακόμη νωπές, διαστρέφοντας συστηματικά την αλήθεια και παραποιώντας βάναυσα την πραγματικότητα, τοκίζουν στο μικροπολιτικό και προσωπικό τους συμφέρον, σε βάρος του εθνικού.
Και μην ξεχνάμε κι εκείνους που έκαναν περιουσίες, ιδιαίτερα στα χρόνια του εμπάργκο.
«Μοιραίο» πρόσωπο του αδιεξόδου είναι βεβαίως ο Αντώνης Σαμαράς. Και σήμερα η δική του γραμμή υιοθετείται με τραγικό τρόπο από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Σαν να παρακολουθούμε αρχαία τραγωδία. Ο γιος υποτάσσεται στον «πολιτικό φονέα» του πατέρα του, στο ίδιο το σκηνικό του φόνου.
Για το ΠΑΣΟΚ απλώς θλίβομαι κι εξακολουθώ να περιμένω, ελπίζοντας όχι ματαίως, να ακούσω τις άλλοτε σώφρονες φωνές, που σήμερα βολικά κρύβονται στα «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» λαγούμια.
Το κόμμα μου, Το Ποτάμι δεν δίστασε να αναλάβει φορτία μεγαλύτερα από ό,τι του αναλογούσαν. Το δραματικό καλοκαίρι του 2015, πρώτο εκείνο φώναξε «φέρτε Συμφωνία». Υπερψήφισε την Συμφωνία παραμονής μας στην Ευρωζώνη και την Ευρώπη. Τα δικαιωματικά νομοσχέδια έγιναν νόμοι του κράτους εξαιτίας της στάσης του Ποταμιού.
Στον ΣΥΡΙΖΑ πιστώνεται, σε κάθε περίπτωση, η ιστορική επιτυχία της Συμφωνίας των Πρεσπών. Με απαράμιλλη πολιτική αυταπάρνηση, παρά το σημαντικό κόστος δεν δείλιασε, ανταποκρινόμενος στο εθνικό καθήκον.
Και επειδή τα πρόσωπα γράφουν την Ιστορία, ο Τσίπρας με τον Ζάεφ και ο Κοτζιάς με τον Ντιμιτρόφ γράφονται στην Ιστορία.
Μας αρέσει, δεν μας αρέσει.
Παράλληλα όμως, σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει τα επίχειρα μιας αταίριαστης σχέσης, από την οποία απουσίαζε κάθε εκλεκτική συγγένεια. Γιατί οι αρχές και η ιδεολογία του κάθε κόμματος ορίζουν και τις στρατηγικές επιλογές του για τη χώρα.
Τώρα, η σειρά μας. Αν η εθνικιστική αδιαλλαξία και η μικροπολιτική επικρατήσουν της λογικής και των αρχών, η διεθνής απαξίωση και απόλυτη απομόνωση μας περιμένουν.
Κι αυτό, δεν έχουμε την πολυτέλεια να μην το αντιλαμβανόμαστε εμείς, όλες ανεξαιρέτως, οι προοδευτικές δυνάμεις – δηλαδή οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, του ευρωπαϊκού προοδευτικού μεταρρυθμισμού, της ριζοσπαστικής ευρωπαϊστικήςαριστεράς και των πρασίνων – πως η μη συνεννόηση μας σε αυτή την κρίσιμη καμπή της ευρωπαϊκής εποποιίας θα είναι καταστροφική.
Και σε αυτή την πραγματικότητα δε χωράει μια ελληνική εξαίρεση.
* Ο Σπ. Δανέλλης είναι βουλευτής του Ποταμιού. Το παραπάνω κείμενο είναι η ομιλία του από την εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το απόγευμα της Κυριακής, με θέμα: «Το ‘στοίχημα’ της Συμφωνίας των Πρεσπών»
