«Γιατί παραιτήθηκα από το ΕΣΥ»
Γιατροί που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους σε δομές υγείας της Ηλεία, εξηγούν γιατί οδηγήθηκαν στην «έξοδο» επιλέγοντας τον ιδιωτικό τομέα
Γράφουν οι: Κική Κολοβέρου & Παναγιώτης Φωτεινόπουλος
Η χώρα μας λένε, διαθέτει τους καλύτερους γιατρούς, καθημερινά όμως αποδεικνύεται ότι δεν μπορεί να τους κρατήσει. Και αν στα χρόνια της κρίσης, «έφευγαν» για το εξωτερικό αναζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίες και μεγαλύτερες απολαβές, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται το φαινόμενο των παραιτήσεων, συνέπεια της υποστελέχωσης, των εξαντλητικών ωραρίων αλλά και των ιδιαίτερα χαμηλών για τα όσα προσφέρουν, μισθών.
Γιατροί της Ηλείας, που προσέφεραν για χρόνια τις υπηρεσίες τους, στο δημόσιο σύστημα υγείας και τους Ηλείους ασθενείς, μιλούν σήμερα στην «Πρωινή» για τους λόγους που οδηγήθηκαν εκτός ΕΣΥ, επιλέγοντας τον ιδιωτικό τομέα. Άνθρωποι, που στήριξαν για χρόνια και κυρίως την περίοδο της πανδημίας το ΕΣΥ. Που εργάστηκαν κάτω από πραγματικά δύσκολες συνθήκες και εξαντλητικά ωράρια, καλύπτοντας τα τεράστια ιατρικά κενά που εξακολουθούν και σήμερα να αντιμετωπίζουν το Νοσοκομείο Πύργου και τα Κέντρα Υγείας του Νομού και που παρέμειναν πιστοί στον όρκο του Ιπποκράτη.
Γιατροί, που αφιέρωσαν για χρόνια, σημαντικό χρόνο της προσωπικής και οικογενειακής τους ζωής και κινδύνεψαν να χάσουν ακόμα και την ψυχική τους υγεία σε έναν αέναο καθημερινό αγώνα, να μπορέσουν να στηρίξουν τους ασθενείς. Ένα φορτίο δυσβάσταχτο απέναντι σε ένα σύστημα που οι ιθύνοντες όχι απλά δεν στήριξαν αλλά το άφησαν- όπως μας λένε- να καταρρεύσει. Η απόφαση εξόδου, λοιπόν από το ΕΣΥ όσο δύσκολη και αν ήταν, αποτέλεσε για αυτούς, μονόδρομο…
Δώρα Δημήτρουλα, Καρδιολόγος
«Η άσκηση της ιατρικής στα επαρχιακά Νοσοκομεία είναι δύσκολη και ενίοτε επικίνδυνη”
«Τα Δημόσια Νοσοκομεία λειτουργούν σύμφωνα με τον Ιδρυτικό Νόμο τού ΕΣΥ, ο οποίος επί 38 χρόνια δεν έχει υποστεί ουσιαστικές βελτιώσεις. Αποτέλεσμα: ο τρόπος λειτουργίας τους να μην ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις τής εποχής. Το εργασιακό περιβάλλον είναι πολύ απαιτητικό, ιδιαίτερα στα Νοσοκομεία τής επαρχίας. Υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις σε ιατρικό προσωπικό, και σε ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό πού καθιστούν την άσκηση της ιατρικής δύσκολη και ενίοτε επικίνδυνη τόσο για τους ίδιους όσο και για τους νοσηλευόμενους ασθενείς.
Στα επαρχιακά Νοσοκομεία (εφημερεύουν 365 ημέρες τον χρόνο), ο μέσος όρος ωρών εργασίας για τούς Επιμελητές Α και Β υπερβαίνει τίς 68 ανά εβδομάδα.
Εύκολα μπορεί επομένως να βρεθεί η αιτία τού “συνδρόμου επαγγελματικής εξουθένωσης” (burnout syndrome) από το οποίο προσβάλλονται πολλοί γιατροί.
Αν σ’ αυτά προστεθούν η έλλειψη επιστημονικής εξέλιξης και η απουσία εκπαιδευτικής διαδικασίας στα Νοσοκομεία αυτά, σε συνδυασμό με τίς χαμηλές αμοιβές πού ισχύουν για τους Νοσοκομειακούς γιατρούς, εύκολα μπορεί να εξηγηθεί γιατί πολλοί από αυτούς μπορούν να οδηγηθούν σε παραίτηση από το ΕΣΥ και να αναζητήσουν πιο ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και αξιοπρεπείς οικονομικές απολαβές στον Ιδιωτικό Τομέα Υγείας».
Θεοδώρα Νικολοπούλου, Ειδική Παθολόγος
«Στο ΕΣΥ εξουθενώθηκα σωματικά και ψυχικά»
«Υπηρέτησα το Δημόσιο Σύστημα Υγείας από το 2004 έως και το 2023 μέσα από διάφορες βαθμίδες εξέλιξης, αρχικά με τον ενθουσιασμό και την άγνοια κινδύνου του αγροτικού ιατρού, κατόπιν ως “δούλος” του συστήματος, δηλαδή ως ειδικευόμενη και τα τελευταία 8έτη με την υπευθυνότητα της ειδικευμένης παθολόγου, και μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά και ειλικρίνεια ότι ισχύει το “κάθε πέρυσι και καλύτερα”.
Οι εξαντλητικές συνθήκες εργασίας σε συνδυασμό με τις χαμηλές οικονομικές απολαβές απαξιώνουν διαρκώς το ΕΣΥ και οδηγούν όλο και περισσότερους γιατρούς στο να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους στα Δημόσια νοσοκομεία, επιτείνοντας έτσι περισσότερο την Υγειονομική κρίση.
Εγώ προσωπικά μέσα σε τρία χρόνια παραιτήθηκα δυο φορές από μόνιμη θέση γιατρού ΕΣΥ. Αρχικά το 2021, στο απόγειο της πανδημίας του Covid-19, όταν τα εξαντλητικά ωράρια εργασίας και η αυταρχική, απαξιωτική συμπεριφορά της προηγούμενης διοίκησης του νοσοκομείου Πύργου, με εξουθένωσαν επαγγελματικά και ψυχικά, προκαλώντας μου μόνιμες βλάβες στην υγεία μου και με οδήγησαν στην παραίτησή μου και στην αναζήτηση καλύτερων συνθηκών εργασίας.
Διορίστηκα εύκολα μετά από προκήρυξη σε μόνιμη θέση στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου όπου οι συνθήκες για μένα που είχα ζήσει στο “κολαστήριο” του Πύργου έμοιαζαν ιδανικές, αλλά η αποδυνάμωση του νοσοκομείου του Πύργου, το οποίο έμεινε χωρίς δικό του παθολόγο, προκάλεσαν προβλήματα στην εύρυθμη λειτουργία και των δύο νοσοκομείων της Πάτρας καθώς ξεκίνησε η παρωδία των ημερήσιων αναγκαστικών μετακινήσεων μέσω “εντέλλεσθε” παθολόγων ιατρών για την κάλυψη των εφημεριακών αναγκών του νοσοκομείου Πύργου.
Οι μετακινήσεις αυτές είναι τραγικές από πολλές απόψεις, αντιεπιστημονικές και επικίνδυνες. Πρώτον, ανατρέπουν τον οικογενειακό προγραμματισμό του καθενός από εμάς, δεύτερον είναι επικίνδυνες γιατί πάμε σε ένα νοσοκομείο όπου δεν ξέρουμε κανέναν ασθενή, με μηχανήματα που δεν έχουμε εξοικειωθεί και καλούμαστε να συνεργαστούμε με ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε.
Σου ζητούν οι συγγενείς να τους ενημερώσεις και εσύ προσπαθείς να βγάλεις άκρη από ένα ιστορικό που έχει πάρει άλλος. Για να μην φρακάρει το νοσοκομείο κάποιους θα πρέπει να τους κάνεις εξιτήριο και.. οποιαδήποτε στιγμή χρειαστεί πρέπει να βρίσκεσαι και στα επείγοντα… Και ο εισαγγελέας καραδοκεί, γιατί υπό αυτές τις συνθήκες εργασίας το λάθος θα γίνει με μαθηματική ακρίβεια, και εδώ το λάθος αφορά ανθρώπινη ζωή.
Και όσον αναφορά το αφήγημα του υπουργείου Υγείας περί της αύξησης του μισθού και της αποζημίωσης στην εφημερία, τα μηνιαία εκκαθαριστικά σημειώματα των εφημεριών μου στο νοσοκομείο Πύργου με το “εξωφρενικό” ποσό των 25 ευρώ για 2 εφημερίες μηνιαίως είναι στη διάθεσή σας. Τα υπόλοιπα είναι υπερβάσεις, παρακρατούνται και φορολογούνται.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες και βλέποντας τον δημόσιο χαρακτήρα του ΕΣΥ να καταρρέει, στο τέλος του 2023 αποφάσισα για δεύτερη φορά να εγκαταλείψω πλέον οριστικά το ΕΣΥ. Να φύγω πριν με διώξουν αυτοί που υποτίθεται φροντίζουν για την στελέχωση και την βελτίωση της Δημόσιας Υγείας, καθώς μου είναι σαφές πως σε αυτό το σύστημα Υγείας που αυτοί ονειρεύονται και υπηρετούν, εγώ δεν έχω θέση. Θα κάνω πλέον αυτό το οποίο σπούδασα και αγάπησα, θα φροντίσω για την σωματική υγεία των συμπολιτών μου μέσα από το ιδιωτικό μου ιατρείο και τον θεσμό του οικογενειακού ιατρού».
Νίκος Σπηλιόπουλος, Γενικός Ιατρός- Οικογενειακός Ιατρός
«Γιατροί που αγαπούν και σέβονται τη δουλειά τους, οδηγούνται στην απομάκρυνση από το ΕΣΥ»
«Έπειτα από 15 χρόνια υπηρεσίας σε μόνιμη θέση στο δημόσιο σύστημα υγείας, μέσα από διαφορές θέσεις (Π.Ι Καράτουλα, Κ.Υ. Αρχαίας Ολυμπίας, Γ.Ν Πύργου, πρώην Ι.Κ.Α Πύργου) αποφάσισα-οδηγήθηκα στην παραίτηση. Η τεραστία έλλειψη ιατρικού προσωπικού, η ελλιπής χρηματοδότηση του συστήματος, το δυσβάσταχτο εφημεριακό σύστημα με την συνεχή εργασία για πάνω από 30 ώρες, η ανυπαρξία επιστημονικής εξέλιξης και η συνεχής μετακίνηση σε διαφορετικούς χώρους εργασίας ακόμα και σε διαφορετικούς νομούς (απόσπαση, εντέλλεστε, μετακίνηση) οδηγεί γιατρούς που προσπαθούν με αυταπάρνηση, ζήλο, αγάπη και σεβασμό στη δουλεία τους, να απομακρυνθούν από το Ε.Σ.Υ.
Προσωπικά, η απόφαση να απομακρυνθώ από το δημόσιο σύστημα ήταν μια δύσκολη απόφαση, μα συνάμα αναγκαστική. Ήμουν πάντα της άποψης ότι ο χώρος εργασίας του γιατρού, πρέπει να είναι τα Νοσοκομεία- Κέντρα Υγείας. Δυστυχώς όμως, τα τελευταία χρόνια αυτό είναι ανέφικτο, με κόστος τόσο προσωπικό, όσο και για τον πολίτη.
Τώρα από διαφορετική θέση (ιδιωτικό ιατρείο) με τον ίδιο ζήλο και σεβασμό στον συνάνθρωπο μπορώ να προσφέρω καλύτερες ιατρικές υπηρεσίες στους συμπολίτες μου».
