Εστίαση: «Ξαφνικός θάνατος» σε ένα θέατρο του παραλόγου
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”111396″ img_size=”full”][vc_column_text]«Σκηνές από θέατρο του παραλόγου θυμίζουν οι εξαγγελίες της κυβέρνησης για τα νέα μέτρα ανάσχεσης του β’ κύματος της πανδημίας, υιοθετώντας μια λογική δύο “μέτρων και δύο σταθμών”: Από τη μια πλευρά επιβάλλει καθολικό lockdown στην Εστίαση στην “επικίνδυνη ζώνη”, στο όνομα της προστασίας της Υγείας του πολίτη και της ευθυγράμμισης με τις ευρωπαϊκές τακτικές και από άλλη αφήνει πλήρως εκτεθειμένους και με λειψά μέτρα ελληνικής “πατέντας”, εργαζόμενους και επιχειρήσεις.
Βάζοντας και το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του ήδη πληττόμενου κλάδου της Εστίασης, η κυβέρνηση συμπεριφέρεται ως “ώριμη” Ευρώπη ως προς το Υγειονομικό σκέλος των μέτρων και ως επιπόλαια Ψωροκώσταινα στο “πακέτο” οικονομικής στήριξης, ανακοινώνοντας μέτρα-“ασπιρίνες” όχι πλέον προς έναν ημιθανή ασθενή, όπως έγινε τον περασμένο Μάρτιο, αλλά σε μια “κλινικά νεκρή” βιομηχανία της χώρας. Μια βαριά βιομηχανία που απασχολεί χιλιάδες εργαζόμενους συνεισφέροντας σημαντικά ποσά στα δημόσια έσοδα και τα ασφαλιστικά Ταμεία η οποία επιπλέον παρέχει δουλειά σε δεκάδες χιλιάδες προμηθευτές που ζουν αυτοί και οι οικογένειές τους από την Εστίαση.
- Ευρώπη στα μέτρα Υγείας, Ελλάδα στα εργαλεία ανακούφισης
Η επιβολή των μέτρων σε έναν άκρως στοχοποιημένο κλάδο όπως αυτός της Εστίασης αποτελεί μια απόφαση ευθυγράμμισης και συστοίχησης της χώρας μας με το αντίστοιχο ευρωπαϊκό “πακέτο” μέτρων μόνο για το κομμάτι που αφορά στους υγειονομικούς όρους και δυστυχώς όχι στους οικονομικούς. Μπορεί ο πρωθυπουργός να εμφανίζεται εξαιρετικά ευαίσθητος δηλώνοντας ότι “ένα καθολικό lockdown θα αποτελούσε το ύστατο βήμα που θα πλήγωνε την οικονομία και την κοινωνία”, ευαισθησία ωστόσο που απεμπολεί για τον κλάδο της Eστίασης.
Αν όντως η κυβέρνηση υιοθετούσε μέτρα αντίστοιχα με άλλες χώρες όπως η Γαλλία ή η Γερμανία, γιατί εξαντλεί την αυστηρότητά της στον “ξαφνικό θάνατο” των καταστημάτων και δεν επεκτείνει τις ευεργετικές διατάξεις των ευρωπαϊκών αποφάσεων προς την κατεύθυνση της ανακούφισης από το “τσουνάμι” που θα προκαλέσει;
Γιατί ενώ το “λουκέτο” στα εστιατόρια είναι καθολικό στην ζώνη “αυξημένου κινδύνου”, τα χρηματοδοτικά εργαλεία είναι αποσπασματικά και φειδωλά; Γιατί ενώ η απαγόρευση λειτουργίας είναι πλήρης, τα μέτρα ανακούφισης είναι “ολίγον από στήριξη”;
Γιατί ενώ μπαίνει “λουκέτο” στα καταστήματα, δεν μπαίνει λουκέτο και στα δυσθεώρητα έξοδά και τους αντιμετωπίζουν σαν να είναι ακόμη ζωντανοί και οικονομικά ενεργοί; Για ποιους λόγους τελικά ενώ θα κατεβάσουν ρολά, θα πρέπει να συνεχίζουν να καταβάλλουν φόρους, ασφαλιστικές εισφορές, ενοίκια σε δήμους για χρήση πλατειών, πεζοδρομίων και πεζόδρομων;
Τα νέα μέτρα στήριξης για τις πληττόμενες επιχειρήσεις και εργαζομένους τα οποία ανακοίνωσε ο υπουργός Οικονομικών, (δύο νέους γύρους επιστρεπτέας προκαταβολής, επέκταση επιδόματος 534 ευρώ για τους εργαζομένους σε αναστολή εργασίας, υποχρεωτική μείωση ενοικίου για επιχειρήσεις σε περιοχές αυξημένου κινδύνου) ισοδυναμούν με “καθρεφτάκια για Ινδιάνους” για έναν “παγωμένο” κλάδο που δεν έχει καταφέρει να κάνει απόψυξη και να σταθεί όρθιος, ούτε καν από το πρώτο κύμα της πανδημίας.
- Ατεκμηρίωτη στοχοποίηση της Εστίασης ως Υγειονομικά ένοχη
Το λουκέτο επιβάλλεται στα καταστήματα εστίασης στο πλαίσιο μιας σουρεαλιστικής λογικής του “πονάει χέρι, κόβουμε χέρι”, χωρίς να έχει αποδειχθεί με όρους επιστημονικούς σε ποιο βαθμό και με ποιους τρόπους συμμετέχει η Εστίαση στον εκθετικό δείκτη της πανδημίας του κορονοϊού. Είναι Ηλίου φαεινότερο ότι την αδυναμία πρόληψης εκ μέρους της Πολιτείας και ελέγχου ανοικτών χώρων (πεζόδρομοι, πλατείες, πάρκα), την πληρώνουν και πάλι οι “συνήθεις ύποπτοι” καταστηματάρχες της Eστίασης, οι εργαζόμενοι στον κλάδο και φυσικά οι πελάτες τους. Ενώ λοιπόν στο α’ κύμα της πανδημίας η Πολιτεία αποφάσισε το άνοιγμα των καταστημάτων Εστίασης για να γίνει by pass από τους δημόσιους χώρους σε ελεγχόμενες, υγειονομικά, εστίες, τώρα εντελώς ανεξήγητα, γίνεται ακριβώς το αντίθετο! Για άλλη μια φορά η κυβέρνηση στοχοποιεί έναν κλάδο ενοχοποιώντας τη διασκέδαση και την κινητικότητα ως “εστίες που, διαπιστωμένα, ευνοούν τη μετάδοση του ιού” – για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του πρωθυπουργού – αφήνοντας στο απυρόβλητο τον συγχρονισμό σε μεγάλα εμπορικά κέντρα, τα ξενοδοχεία, τις δημόσιες υπηρεσίες και τις πλατείες παραθέτοντας ένα μάλλον υπεραπλουστευτικό και αδύναμο επιχείρημα ότι “εκεί τα στοιχεία δείχνουν ότι το πρόβλημα ελέγχεται”. Πως και από πού ακριβώς ελέγχεται;
Κατανοούμε την αδυναμία του κρατικού μηχανισμού (λόγω ελλείψεων σε ανθρώπινο δυναμικό και οικονομικούς πόρους) να ελέγξει και να διαφυλάξει προληπτικά ή και κατασταλτικά την εφαρμογή των μέτρων. Aυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αφανίζει οριζόντια σημαντικές λειτουργίες της Οικονομίας, ελπίζοντας σε θαύμα …[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
