Ένας μήνας διακυβέρνησης Μητσοτάκη

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”94410″ img_size=”full”][vc_column_text]Αν πιστέψουμε το μιντιακό σύστημα, όλα πλέον βαίνουν καλώς στη χώρα.

Το κράτος  δουλεύει – ακόμη και στη Μόρια άλλαξε σε μια νύχτα η κατάσταση, οι φόροι μειώνονται, οι επενδυτές πέρασαν τα σύνορα φορτωμένοι με «πολλές και καλοπληρωμένες δουλειές». Οι μπουλντόζες στο Ελληνικό θα καθυστερήσουν λίγο για να έλθουν με τις γαλοπούλες, η ανάπτυξη θα χρειαστεί μεγάλη καλούμπα, η ΕΥΠ γίνεται εταιρία Security και η ΕΡΤ είναι πλέον αμερόληπτη.

Το γκραν σουξέ του νέου Πρωθυπουργού είναι η ετοιμότητα στη στελέχωση του κράτους. Εν μέρει είναι ακριβές: βγήκαν αμέσως από τα συρτάρια λίστες που ήταν έτοιμες από καιρό. Τελικά το προβάδισμα έχουν οι ημέτεροι και ας μην έχουν ιδέα από πολιτική και όσοι από άλλα κόμματα είχαν κλείσει συμφωνίες κάτω από τα τραπέζι, αλλά αυτό δεν είναι συναλλαγή.

Να κάνουμε ταμείο: ημέτεροι, συν απολιτικοί, συν έμπιστοι, συν αναλώσιμοι, συν εκ μεταγραφής. Όλοι στην υπηρεσία του Πρωθυπουργού.

Η σούμα βγάζει μόνο ένα συμπέρασμα: ο πρωθυπουργός είναι ένας υπερσυγκεντρωτικός πολιτικός και θέλει να ελέγχει  προσωπικά και την τελευταία γωνιά του κράτους.

Η νέα κυβέρνηση δεν παρεμβαίνει στις ανεξάρτητες αρχές. Τις καταργεί. Αυτό προβάλλεται ως  σύγχρονη διακυβέρνηση που θα φέρει αποτέλεσμα.

Σύγκρουση με τη πραγματικότητα

Έτσι είναι, αν έτσι  νομίζετε. Αλλά αν ξύσουμε κάτω από την επικοινωνιακή κρούστα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το σύστημα Μητσοτάκη, στην προσπάθεια του να επιβληθεί άνωθεν, κεραυνοβόλα και  σε κάθε τομέα,  μπαίνει σε τροχιά πρόσκρουσης με την πραγματικότητα. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:

Ένα μήνα μετά την εκλογή του ο Πρωθυπουργός δεν έχει επισκεφθεί ακόμη το Κοινοτικό κέντρο, όπως επισήμανε ο πολύπειρος Μανόλης Σπιθουράκης από τις Βρυξέλλες. Μπορεί να μην έχει ακόμη  σημασία.

Αλλά μπορεί να και έχει περισσότερη σημασία από οτιδήποτε άλλο. Γιατί ο ίδιος ο Μητσοτάκης φρόντισε να περιορίσει τη σχέση του με  τους θεσμούς και τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες σε ένα και ζήτημα: τη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων.

Κάποια ΜΜΕ το προεξοφλούν και ο ευπρεπής Χρ. Σταϊκούρας αγόρασε χρόνο λέγοντας ότι «η συζήτηση άρχισε». Αλλά ήδη αρμόδιοι κοινοτικοί αξιωματούχοι το απέρριψαν εύσχημα.

Οποιαδήποτε απόπειρα αναθεώρησης των ελλειμμάτων ισοδυναμεί με αναθεώρηση της συμφωνίας.   Νόμιζε και ο Τσίπρας το 2015 πως μπορεί να πετύχει κάτι ανάλογο και είδαμε τις προκοπές του.

Ωστόσο ο Πρωθυπουργός από την Κύπρο και από τη Βουλή λανσάρισε μια περίεργη θεωρία: αφού μας εμπιστεύονται οι αγορές  γιατί να μην μας εμπιστευθούν και οι εταίροι;  Το επιχείρημα είναι ίσης αξίας με το ευφυολόγημα του προκατόχου του «θα παίζουμε νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές».

Θα χρειαστεί καιρός -και ένας τουλάχιστον προϋπολογισμός- για να δούμε αν και η σημερινή κυβέρνηση μπορεί να δημιουργήσει αποτελέσματα που θα εμπνέουν εμπιστοσύνη στις αγορές.  Και κυρίως αν θα εμπνέουν εμπιστοσύνη στους  δανειστές.

Πού οδηγούν οι υπερεξουσίες;

Ειδικότερα αν η κυβέρνηση είναι σε θέση να κάνει φορολογικές ελαφρύνσεις θα το ξέρουμε όταν θα στείλει τον πρώτο προϋπολογισμό της στις Βρυξέλλες για έγκριση. Μέχρι τότε μπορεί να κάνει χρήση -με τα δικά της κριτήρια- μόνο της έγκριση για τον ΕΝΦΙΑ που εξασφάλισε η προηγουμένη κυβέρνηση.

Η επείγουσα νομοθεσία για το περίφημο επιτελικό κράτος -έτσι όπως διατυπώθηκε σε ένα πολυσέλιδο νομοσχέδιο- οδηγεί σε σύγχυση και γραφειοκρατία.

Τι νόημα  έχει η περαιτέρω ενίσχυσή του- που εν πολλοίς αλλοιώνει και το πλαίσιο άσκησης του ρόλου του Πρωθυπουργού; Οι  αερολογίες ότι χρησιμοποιείται ως πρότυπο ο… Λευκός Οίκος, το Μέγαρο των Ιλίσιων και η γερμανική Καγκελαρία είναι για το μύλο, που λένε στα χωριά.

Αυτό που αλλάζει είναι ότι στο πρωθυπουργικό γραφείο θα δουλεύουν 500 άτομα, κάποιοι στο Μέγαρο Μαξίμου θα είναι «καπέλο» σε υπουργούς και ότι οι μετακλητοί… μειώνονται  δια της αύξησης- και είναι οι μόνοι προς το παρόν με <καλοπληρωμένες δουλειές>.

Όλοι διακρίνουν τη διάθεση του νομοθέτη να μετατραπεί ο Πρωθυπουργός σε υπερκυρίαρχο όχι στην κυβέρνησή του, που ευλόγως είναι έτσι κι αλλιώς, αλλά στη λειτουργία της κρατικής μηχανής. Εκεί που λέγαμε να ξεχωρίσει το κόμμα από το κράτος,  ταυτίζεται απολύτως ο επικεφαλής του κόμματος με τη διοίκηση.

Πού θα βγάλει τη διοίκηση και τους θεσμούς; η «νόμιμη» υποκατάσταση δια εντεταλμένων συνεργατών του Πρωθυπουργού  των υπουργών και η υποβάθμιση της πολιτικής τους υπόσταση  από «τοποτηρητές»;

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως  φορέας της λαϊκής εντολής, αισθάνεται ανασφάλεια και θωρακίζεται; Ή  απλώς ασπάζεται τη  θεωρία του Βασιλιά Ήλιου «L’etat c’est moi»; Και στις δυο περιπτώσεις αυτό που διαμορφώνει δεν είναι αποτελεσματική διοίκηση.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]