Έφυγε ο άγιος αρνητής
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”84936″ img_size=”full”][vc_column_text]Δεν μου αρέσουν ούτε οι εξιδανικεύσεις, ούτε οι αγιογραφίες. Αυτά τα έχουν κάνει επάγγελμα όσοι πληρώνονται για να φιλοτεχνούν θεάρεστα πορτρέτα και βυζαντινά εικονίσματα στους απελθόντες. Ωστόσο, θα τολμήσω να ανακηρύξω τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, ο οποίος έφυγε στα 89 του, άγιο, έχοντας επίγνωση ότι οι άγιοι είχαν συνήθως πλείστα ελαττώματα και κυρίως υπήρξαν κατά κανόνα αμαρτωλοί. Και για να τελειώνουμε ευθύς με την σκοτεινή πλευρά ενός αγίου της ποίησης, είναι σαφές ότι ο Χριστιανόπουλος και ελαττώματα είχε, και αμαρτήματα. Ακόμη και ως αμαρτωλός όμως ήταν «καλός».
Είτε ο Χριστιανόπουλος είχε μπερδέψει τον Ρασούλη με τον Σαββόπουλο, είτε όχι, εγώ του είχα δώσει από τότε το ακαταλόγιστο, όπως και στον Μίκη Θεοδωράκη, όπως και σε τόσους άλλους, οι οποίοι μεγαλούργησαν επί δεκαετίες, όμως το γήρας τους κατέβαλλε δυστυχώς όχι μόνο σωματικά, αλλά και πνευματικά. Ας λένε λοιπόν ό,τι θέλουν, αφού ακόμη και τα έργα και οι ημέρες τους, δεν είναι δικές τους. Δικές μας είναι. Ο δικός μας Χριστιανόπουλος ήταν και θα παραμείνει ο Χριστιανόπουλος της άτεγκτης άρνησης απέναντι σε κάθε συνθηκολόγηση. Ήταν και θα παραμείνει η προσωπικότητα του «Εναντίον», που το 1977, όρισε την γραμμή που χωρίζει την ακεραιότητα από τον συμβιβασμό.
Γιατί αυτό που είπε το 77’, (αλλά και νωρίτερα επί χούντας), το τήρησε μέχρι κεραίας. Γιατί καλώς ή κακώς αυτό δεν είναι κάτι που μπορούν να το πράξουν όλοι. Για την ακρίβεια δεν μπορούν να το πράξουν παρά ελάχιστοι. Και επιπλέον διότι μέσα από την συνολική άρνησή του, ιδιαίτερα έτσι όπως διατρέχει την ποίησή του, διατυπώνεται μία ισχυρότατη κατάφαση στη ζωή. Μια ζωή,μόνο έτσι όπως αξίζει να την ζει κανείς. Με τις ηδονές, με τις στερήσεις της, μα πάνω απ’ όλα με την συνείδηση της αναπόφευκτης καταστροφής μας σε αυτόν τον κόσμο. Όσο αναπόφευκτα καίγονται οι κομήτες μπαίνοντας στην ατμόσφαιρα της γης.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
