ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ: Σημασία έχει η πρόσκρουση
Πρόκειται για μία κοινωνία σε ελεύθερη πτώση. Πέφτοντας συνεχίζει να λέει στον εαυτό της: “μέχρι εδώ όλα πάνε καλά. Μέχρι εδώ όλα πάνε καλά. Μέχρι εδώ όλα πάνε καλά.” Αλλά δεν έχει σημασία το πως πέφτεις. Σημασία έχει η πρόσκρουση.
Ματιέ Κασσοβίτς – Το μίσος
Από τα εκατοντάδες πανό διαμαρτυρίας για την τραγωδία στα Τέμπη και την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία, υψώθηκε και ένα το οποίο δεν είχε σχέση με τα υπόλοιπα. Στον αγώνα μπάσκετ του Ηρακλή, η κερκίδα διεμήνυε προς πάσα κατεύθυνση ότι «σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση». Πρόκειται προφανώς για μία ευθεία αναφορά στην ταινία του Κασσοβίτς. Είναι από εκείνες τις σπάνιες στιγμές που σου δίνουν κουράγιο, γιατί κατά τα άλλα αισθάνεσαι θλίψη και αποστροφή. Μπορεί, σε αυτήν την τραγική συγκυρία ο κόσμος να δείχνει ότι έχει ευαισθητοποιηθεί και προβληματίζεται για το εθνικό μας αδιέξοδο, αλλά θα μου επιτρέψετε να διατηρώ τις σοβαρές αμφιβολίες μου και να μην συμμερίζομαι ορισμένες υπεραισιόδοξες αναλύσεις τις οποίες άκουσα και διάβασα στον τύπο τις προηγούμενες μέρες.
Κι αυτό διότι οι οπτιμιστές των ημερών, οι οποίοι επιμένουν να κάνουν λόγο για στρατηγικούς κοινωνικούς μετασχηματισμούς και ανιχνεύουν σημεία καμπής στους συσχετισμούς οι οποίοι υποτίθεται ότι διαμορφώνονται στην ελληνική κοινωνία, έχουν κοντή μνήμη. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που το ποτήρι ξεχείλισε. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, έχει ξεχειλίσει κι άλλες φορές.
Και τι έγινε; Συντελέστηκε μήπως κάποια συνταρακτική τομή στον τρόπο με τον οποίο ο περισσότερος κόσμος βλέπει τα πράγματα; Άλλαξε κάτι σε σχέση με την πολιτική του σκέψη ή την πρακτική; Ή μήπως παραμένει μία βαθιά δυσλειτουργική κοινωνία, η οποία κατά καιρούς αντιδρά και ξεσπά με θυμικό γνώμονα, αλλά κατά βάση συναινεί σιωπηλά, διαιωνίζοντας τις ίδιες και τις ίδιες παθογένειες, οι οποίες την ταλανίζουν; Εκτός και αν το θέμα μας, εκτός και αν η αποκλειστική ανησυχία μας, είναι να φύγουν αυτοί, να έρθουν οι άλλοι, τάχα για να μας σώσουν, λες και αυτό θα έλυνε ως δια μαγείας τα δομικά προβλήματα της ελληνικής ιδιαιτερότητας.
Το «πάμε κι όπου βγει», είναι το δικό μας «μέχρι εδώ όλα πάνε καλά». Είναι το δόγμα μιας κοινωνίας η οποία κατά συντριπτική πλειοψηφία δεν διαβάζει, δεν ενδιαφέρεται, δεν ευαισθητοποιείται, «δεν» γενικώς… Έχει τις στιγμές της αλλά οι κοινωνικές εκρήξεις δεν οδήγησαν και υπό αυτούς τους όρους δεν πρόκειται να οδηγήσουν πουθενά. Αντίθετα, παρά τις μείζονες αφορμές και ευκαιρίες για μία νέα θεώρηση, ακόμα και για ένα νέο συλλογικό φαντασιακό, παρέμεινε ίδια και απαράλλακτη, θλιβερά μίζερη, προκλητικά αδιάφορη, απελπιστικά εγκλωβισμένη στην μοιρολατρική της μεταφυσική. Κι αυτό πραγματικά είναι απαισιόδοξο και αδικεί τα νέα παιδιά και τον αγώνα τους. Γιατί αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο και προσπαθούν να βρουν μία λύση, αλλά δυστυχώς δεν έχει σημασία το πως πέφτουν. Σημασία έχει η πρόσκρουση.
