ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ: Μήπως έχεις ψυχολογικά;

Μήπως; Έτσι ρωτάω ρε παιδί μου, να δω τι γίνεται. Μήπως έχεις ψυχολογικά; Ρωτάω γιατί ποτέ δεν ξέρεις και εκεί που είσαι σίγουρος για την κατάστασή σου, για την πνευματική σου διαύγεια και την ψυχική σου ευστάθεια, ξαφνικά αρχίζεις να αμφιβάλλεις. Γι’ αυτό σου λέω, πες μου σε παρακαλώ, μήπως έχεις ψυχολογικά προβλήματα; Για μένα σε ρωτάω, όχι για σένα. Γιατί, αν έχεις εσύ, και έχει και ο παρακάτω, και έχει και ο παραδίπλα, και έχει και ο παραπέρα, τότε μάλλον έχω και εγώ πρόβλημα, κι ας μην είμαι σε θέση να πραγματοποιήσω την αυτοδιάγνωσή μου. Άσε που κανείς «τρελός» δεν καταλαβαίνει, ούτε παραδέχεται ότι είναι όντως «τρελός».

Μπορεί, λοιπόν, πράγματι να έχω ψυχολογικά προβλήματα. Να υπάρχει κλινική εξήγηση για το γεγονός ότι τα βλέπω όλα μαύρα. Μπορεί να φταίει που είμαι μίζερος. Που συνήθισα σε τούτη την αναθεματισμένη χώρα να βλέπω το ποτήρι πάντα μισοάδειο και ποτέ μισογεμάτο. Ίσως δηλαδή το πρόβλημα να είναι στο θολωμένο μου μυαλό, το οποίο αδυνατεί να προσλάβει την πραγματικότητα, τις αληθινές διαστάσεις της και την χαρούμενη πλευρά της ζωής. Και ίσως το πρόβλημά μου αυτό να πηγαίνει πολύ πίσω, στην παιδική μου ηλικία, στη σχέση που είχα με τους γονείς μου και στο οικογενειακό μου περιβάλλον.

Αν όμως και εσύ, και όλοι όσοι ρωτώ δε συμφωνείτε και πιστεύετε ότι το πρόβλημα δεν είναι δικό μας, δεν είμαστε τρελοί, αλλά αντίθετα από το πρωί ως το βράδυ προσπαθούν να μας βγάλουν τρελούς, ίσως τα πράγματα να είναι αλλιώς. Ίσως, λέω ίσως, να μην είναι στραβός ο γιαλός αλλά στραβά να αρμενίζουμε εμείς, και λέγοντας εμείς, εννοούμε ο καπετάνιος και το πλήρωμα, που κουμαντάρει το παλιό και δοξασμένο παλιοκάραβο της χώρας. Γιατί δεν μπορείς να επικαλείσαι επ’ αόριστον τον διεθνή παράγοντα, για τον απλούστατο λόγο ότι τον εκάστοτε διεθνή παράγοντα τον αντιμετωπίζουν όλοι. Το επίδικο λοιπόν, όπως προέκυψε με χαρακτηριστικό τρόπο και από την προχθεσινή εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση στη Βουλή, την οποία είναι άγνωστο πόσοι πολίτες είχαν τη διάθεση ή το χρόνο να παρακολουθήσουν, είναι ακριβώς αυτό: Με ποιο τρόπο αντιμετωπίζει η κυβέρνηση κάθε χώρας την ενεργειακή κρίση.

Δυστυχώς, στη θάλασσα της κρίσης, και σε αντίθεση με την πλειοψηφία των Ευρωπαίων εταίρων, η ελληνική κυβέρνηση έχει χαράξει μία γραμμή πλεύσης, η οποία όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα αλλά καθημερινά το διογκώνει. Είναι μεν σημαντικό ότι αναγνώρισε επιτέλους το γεγονός ότι οι τέσσερις εταιρείες παραγωγοί ηλεκτρικού ρεύματος έχουν υπερκέρδη, αλλά το κακό είναι ότι της πήρε περίπου οχτώ μήνες! Κατά συνέπεια αν υποτεθεί ότι με τον ίδιο ρυθμό θα κινηθεί και στην κατεύθυνση της εξεύρεσης και κυρίως της εφαρμογής μιας αποτελεσματικής λύσης –αν ποτέ βρεθεί και εφαρμοστεί, και αυτό είναι ένα μεγάλο αν– τότε τα πράγματα τόσο για τις επιχειρήσεις όσο και για τη συντριπτική πλειοψηφία των νοικοκυριών, είναι τουλάχιστον δύσκολα.

Κάθε μέρα που περνά η κρίση βαθαίνει και αποκτά δομικό χαρακτήρα. Ζούμε ξανά ένα μνημόνιο, μία περίοδο ύφεσης, αυτή τη φορά όμως συμπιεσμένης σε λίγους μόνο μήνες. Είναι σαφές ότι απέναντι στο τσουνάμι της ακρίβειας, το οποίο είναι βέβαιο ότι εξαιτίας θα γιγαντωθεί, χρειάζεται αλλαγή πλεύσης και στρατηγικής. Τα κατά την ίδια την Κομισιόν υπερκέρδη της τάξεως των 2 δις των ηλεκτροπαραγωγών εταιρειών, πρέπει να φορολογηθούν και να αποδοθούν άμεσα στην κοινωνία. Ο ειδικός φόρος αλλά και ο ΦΠΑ στα καύσιμα και στα είδη βασικής διαβίωσης, πρέπει να μειωθεί στα επίπεδα τα οποία και πάλι έχει υποδείξει η Κομισιόν. Επίσης, πρέπει να μπει πλαφόν στις χρεώσεις του ρεύματος. Τέλος, πρέπει να αυξηθεί άμεσα και θεαματικά ο κατώτατος.

Θα τα κάνουν όλα αυτά; Όχι, αλλά τουλάχιστον εμείς θα γνωρίζουμε πλέον με βεβαιότητα ότι τουλάχιστον δεν έχουμε ψυχολογικά.