ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ: Η προσωπική διαφορά και το συλλογικό διακύβευμα
Από εδώ και πέρα τίποτε δε θα πρέπει να προκαλεί εντύπωση. Όσο πλησιάζουμε προς τις κάλπες, τόσο θα μεγεθύνεται το παράλογο. Δε θα μιλάμε πια απλώς για ψέματα, αλλά για τέρατα. Ο δρόμος προς τις εκλογές ήταν πάντα στρωμένος με το χαλί της εξαπάτησης. Η διαφορά ίσως με την επικείμενη εκλογική αναμέτρηση και την παρατεταμένη προεκλογική περίοδο στην οποία έχει ήδη εισέλθει η χώρα, είναι ίσως ότι ποτέ άλλοτε το ψέμα δεν ήταν τόσο… ρυπαρό και τόσο εκτεταμένο. Παντού, σε όλα τα επίπεδα. Σε όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής και της δημόσιας ζωής.
Ωστόσο, αναμφίβολα οι αντοχές του συστήματος το οποίο διαμορφώνει και κατευθύνει τη συζήτηση με ραδιοτηλεοπτικά και διαδικτυακά μέσα δοκιμάζονται. Και δοκιμάζονται με έναν τρόπο ο οποίος αρκετές φορές δραπετεύει προς τα έξω, γιατί όσο ελεγχόμενο κι αν είναι το μιντιακό τοπίο, συμβαίνουν και ατυχήματα. Από τον «καπαμά» και κάθε λογής ευτράπελα τα οποία μας χαρίζουν κυρίως οι ηλικιωμένοι, μέχρι τις αβρές εκφράσεις του κόσμου της αγοράς για την αμείλικτη καθημερινότητα την οποία βιώνει τόσο ο έμπορος, όσο και ο κατναλωτής, ο λαμπερός γυάλινος κόσμος φέρει εμφανέστατες και κατά συνέπεια σοβαρότατες ρωγμές. Λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος της εκτροπής η οποία έχει συντελεστεί, ίσως να είναι και λίγες. Αλλά καλώς ή κακώς, δηλαδή σίγουρα κακώς, τον περισσότερο κόσμο τον ενδιαφέρει η τσέπη του, και πως θα τα βγάλει πέρα, εφόσον το κόστος ζωής, ειδικά τον τελευταίο χρόνο, έχει εκτοξευτεί στα ύψη.
Εκεί τα πράγματα για την κυβέρνηση είναι δύσκολα. Εκεί δεν υπάρχουν ούτε μύθοι του Αισώπου, ούτε ρυπαρά δίκτυα, ούτε μπάλες να τις πετάμε στην εξέδρα, άσχετα αν επιστρέφονται και έχουν φάει καμιά εικοσαριά γκολ. Το καταλαβαίνει στην τσέπη του ο άλλος. Αν δε, είναι συνταξιούχος, που δεν έχει και πολλές εναλλακτικές παρά να περιμένει τη σύνταξή του για να συντηρήσει τον εαυτό του και τους άλλους, οπότε λογαριάζει κάθε μήνα σχολαστικά τι του έβαλαν, και τι του έκοψαν, τα περιθώρια να του αλλάξεις γνώμη στενεύουν ακόμη περισσότερο. Όσο μάλιστα επιτείνεται η προσπάθεια άμβλυνσης των γωνιών και αλλαγής των εντυπώσεων, τόσο φαίνεται να δυσθυμεί η τάξη των συνταξιούχων, με την οποία λογικά η κυβέρνηση θα έπρεπε να φροντίσει ιδιαίτερα να είναι δίκαιη, μιας και απολαμβάνει παραδοσιακά υψηλά ποσοστά στους ηλικιωμένους.
Αντ΄ αυτού όμως και παρά τις υποσχέσεις των τελευταίων μηνών για γενναίες αυξήσεις, τα πανηγύρια στα δελτία ειδήσεων, και τους πανηγυρικούς τίτλους στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, η συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων πήρε από ελάχιστα έως τίποτα. Λόγω της διαβόητης προσωπικής διαφοράς, χωρίς την παραμικρή αύξηση έμειναν 910.000 συνταξιούχοι, ενώ 310.000 πήραν φιλοδωρήματα τύπου 5 ευρώ. Συνολικά 1,7 εκατομμύρια συνταξιούχοι είδαν αυξήσεις ΈΩΣ 7,75% στις συντάξεις τους. Και επειδή πλέον η κοροϊδία κάνει μπαμ, τώρα έχει ξεκινήσει νέο λιβάνισμα στις τηλεοράσεις, που είναι φυσικά και το αγαπημένο σπορ των συνταξιούχων, με τάματα για έκτακτο επίδομα προσωπικής διαφοράς, το οποίο θα αφορά 300.000 έως 500.000 δυνητικούς δικαιούχους, ΑΝΆΛΟΓΑ με τον δημοσιονομικό χώρο!
Ζήσε Μάη μου δηλαδή, καθότι πολύ χοντρό πια το παραμύθι, ακόμα και για προεκλογική περίοδο! Γιατί η 13η σύνταξη κόπηκε ενώ αρχικά υπήρχε δέσμευση ότι θα διατηρηθεί. Γιατί τα αναδρομικά από δώρα και επικουρικές δεν δόθηκαν, παρά τη θετική απόφαση του ΣτΕ. Γιατί, ακόμα και ο φιλήσυχος και ενδοτικός συνταξιούχος, έχει τα όριά του, και κάποια στιγμή ίσως το σκεφτεί σοβαρά να σταλεί ένα μήνυμα ότι τα λόγια δεν χορταίνουν, ούτε ζουν φαμίλιες ολόκληρες. Και τότε ίσως να συστρατευτεί, ίσως να διαμαρτυρηθεί στο δρόμο, ίσως να ψηφίσει αλλιώς. Η διαφορά μπορεί είναι προσωπική, αλλά το διακύβευμα συλλογικό.
