Αιρετικά και επίκαιρα: Η (αυτ)απάτη

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”138809″ img_size=”full”][vc_column_text]«Ασφαλιστική μεταρρύθμιση για τη νέα γενιά» είναι ο τίτλος που δίνει η κυβέρνηση στην ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης για όλους τους νέους ασφαλισμένους από τις αρχές της επόμενης χρονιάς. Ο τίτλος είναι τόσο ακριβής όσο και η «προστασία της εργασίας» στο νομοσχέδιο κατάργησης του οκταώρου και ασφυκτικών περιορισμών στο δικαίωμα της απεργίας.

Ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί η επιβολή ενός υποχρεωτικά κεφαλαιοποιητικού συστήματος στην επικουρική ασφάλιση, την ώρα που η απόλυτη προτεραιότητα είναι να στηριχτεί στοιχειωδώς ο ΕΦΚΑ για να σταματήσει να αποτελεί Ταμείο βασανισμού εκατομμυρίων ασφαλισμένων; Απολύτως καμιά, εκτός από το να προικοδοτήσει με τα 2,5 δισ. των εισφορών της επικουρικής ασφάλισης τις ιδιωτικές εταιρείες που θα τα διαχειριστούν.

Τι θα κερδίσουν οι σημερινοί νέοι εργαζόμενοι που υποχρεούνται να «τζογάρουν» τις εισφορές τους επιλέγοντας επίπεδο ρίσκου στο οποίο θα επενδυθούν; Από το τίποτα μέχρι «ίσως, κάτι, κάποτε». Το να υπόσχεσαι στον σημερινό εικοσάρη ή τριαντάρη ότι σε τριάντα ή σαράντα χρόνια μπορεί να έχει αντί για 250 ευρώ 350 ευρώ επικουρική σύνταξη ακούγεται ως ανέκδοτο.

Ωστόσο το κυριότερο πρόβλημα της ασφαλιστικής αντιμεταρρύθμισης είναι το τεράστιο δημοσιονομικό κόστος της. Παρά την πολύμηνη διαφήμιση των ιδιωτικών συντάξεων ως τεράστια «καινοτομία» και εναρμόνιση με το ευρωπαϊκό ρεύμα, αυτό που απέφευγε να πει η κυβέρνηση μέχρι τώρα είναι τι θα κοστίσει στο δημόσιο χρέος το πείραμα της ιδιωτικής σύνταξης.

Μάθαμε ότι θα απαιτηθούν τουλάχιστον 56 δισ. ευρώ για τις επόμενες τέσσερις δεκαετίες για να περάσουμε χωρίς καταστροφικά σοκ στο νέο σύστημα.

Δηλαδή λέμε στον νέο άνθρωπο  ότι για να έχει μια καλύτερη επικουρική σύνταξη στο απώτατο και αβέβαιο μέλλον πρέπει να επωμιστεί ως φορολογούμενος σήμερα κόστος τουλάχιστον 300 εκατ. ευρώ τον χρόνο. Αυτό και μόνο καθιστά την ασφαλιστική μεταρρύθμιση μια γνήσια πολιτική απάτη.

Και η ασυλία

Δεν υπάρχει πιο κραυγαλέα  ομολογία για τους κινδύνους της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης που προωθεί η κυβέρνηση από τη διάταξη για το ποινικό και αστικό ακαταδίωκτο των στελεχών του νέου επικουρικού ταμείου.

Κατά την προφορική παρουσίαση του σχεδίου για την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης, η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας ξέχασε να αναφέρει αυτήν την κρίσιμη λεπτομέρεια. Προφανώς είχε την προσδοκία ότι ίσως περάσει απαρατήρητη ανάμεσα στα 74 άρθρα του νομοσχεδίου.

Η διάταξη που περιέλαβε στο νομοσχέδιο για την επικουρική ασφάλιση η κυβέρνηση, η οποία προβλέπει ότι τα μέλη του Δ.Σ. του νέου Ταμείου δεν θα μπορούν να μηνυθούν, να διωχθούν ποινικά ή να εναχθούν από οποιονδήποτε για ζημιές που προκαλούν στους ασφαλισμένους ή στο Δημόσιο τζογάροντας τις εισφορές των εργαζομένων, είναι στην ουσία πανομοιότυπη με αυτήν που πρόσφερε νομική ασυλία στα μέλη του ΤΑΙΠΕΔ, του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ή της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων του υπουργείου Υγείας και την αντίστοιχη που δόθηκε στις διοικήσεις και τα στελέχη των τραπεζών.

Αποκαλύπτεται, λοιπόν, μια συστηματική πρόνοια της κυβέρνησης για όλα τα «golden boys» που εγκαθιστά η ίδια σε νευραλγικές θέσεις ή με τα οποία έχει σχέσεις πολιτικής και οικονομικής στοργής.

Πρόνοια νομικής προστασίας από συλλογικές ή ατομικές προσφυγές φορέων και πολιτών που αποφασίζουν να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους και το δημόσιο συμφέρον από τον τζόγο, τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, την κακοδιαχείριση των ασφαλιστικών εισφορών, την επιβάρυνση των δημόσιων οικονομικών και τελικά όλων μας ως φορολογουμένων, για να εξυπηρετηθεί μια ομάδα ιδιωτών εθισμένων στην αρπαγή και στην κερδοσκοπία.

Αυτή η σταθερή νομοθετική πρόνοια είναι ταυτόχρονα μια ομολογία ενοχής. Ενοχής για το επικείμενο μεγάλο πλιάτσικο σε βάρος των 2,5 δισ. ευρώ ετήσιων εισφορών της επικουρικής ασφάλισης που προσφέρονται στις ιδιωτικές εταιρείες για σίγουρα κέρδη, με αβέβαια και πολύ μακρινά οφέλη για τους νέους ασφαλισμένους.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]