Γράφει ο μέγας Αριστοφάνης στους «Ιππείς»: τάραττε καί χόρδευ’ ὁμοῦ τά πράγματα ἅπαντα, καί τόν δῆμον ἀεί προσποιοῦ ὑπογλυκαίνων ῥηματίοις μαγειρικοῖς. Τά δ’ ἄλλα σοι πρόσεστι δημαγωγικά, φωνή μιαρά, γέγονας κακῶς, ἀγοραῖος εἶ· ἔχεις ἅπαντα πρός πολιτείαν ἅ δεῖ.
Μία τυπική μετάφραση του περίφημου αποσπάσματος είναι αυτή: «Να ταράζεις και ν᾿ ανακατώνεις μαζί όλες τις υποθέσεις της πόλης και πάντοτε το λαό να παίρνεις με το μέρος σου γλυκαίνοντάς τον με λόγια γλυκά μαγειρεμένα. Κι έχεις κι άλλα δημαγωγικά προσόντα· ανίερη φωνή, ταπεινή καταγωγή, χυδαιότητα· με λίγα λόγια έχεις όλα όσα πρέπει να έχει κάποιος για να πολιτεύεται και να εξουσιάζει».
Τι να κάνω, καλοκαιράκι ήρθε, τα φεστιβάλ σιγά σιγά ξεκινούν και είπα να ξεσκονίσω τη βιβλιοθήκη μου και να προετοιμαστώ για τις παραστάσεις που έρχονται. Το κάνω κάθε χρόνο αλλά φέτος ειδικά οι λόγοι δεν αποδίδονται εξ’ ολοκλήρου στη συνήθη πολιτιστική συγκυρία. Διότι η συγκυρία φέτος για μένα αποδεικνύεται, και ελπίζω ειλικρινά να αποδειχθεί και για εσάς, ξεχωριστή. Να, ας πούμε, στις 8 Ιουλίου, θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τους «Ιππείς» του Αριστοφάνη στην Ήλιδα, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου. Τον Δημοσθένη, θα ερμηνεύσει (;) ο Πάνος Μουζουράκης, αλλά προς το παρόν ας μείνουμε στο σπουδαίο αυτό ιστορικό κείμενο.
Και το κείμενο, κατά την ταπεινή μου άποψη, ενώ παραμένει πάντοτε επίκαιρο, σήμερα προσιδιάζει απόλυτα στον «Παφλαγόνα» της εποχής μας. Όπως λέει και ο Δημοσθένης, αγοραίος εστί, έχει άπαντα προς πολιτεία α δει. Τους τελευταίους μήνες ίσως έχει ταράξει και ανακατώσει τις υποθέσεις της πολιτείας περισσότερο από κάθε άλλο προκάτοχό του. Το ίδιο επανέλαβε και με το περιλάλητο πια εκατοπενηντάρι, μία προσφορά ντροπής, για κάθε χώρα και για κάθε λαό. Με λόγια γλυκά μαγειρεμένα, επιχειρούν ανερυθρίαστα να εξαγοράσουν εκείνους στους οποίους μέχρι πρότινος απέδιδαν την διασπορά του ιού. Ένα αχρείο λάδωμα, που εμπορεύεται την πραγματική ανάγκη των νέων ανθρώπων για μια χούφτα ευρώ.
Θέλω να πω, το να απευθύνεται ένας πολιτικός στα κατώτερα ένστικτα της μάζας, δεν συνιστά πρωτοτυπία και πόσο μάλλον για την ελληνική πολιτική σκηνή. Ωστόσο αυτή τη φορά, ο τρόπος ήταν απροκάλυπτα αλαζονικός, καθώς ο γενικός επιτελάρχης και το επικοινωνιακό επιτελείο του, προεξόφλησαν και κοστολόγησαν τοιουτοτρόπως την κατά τα άλλα ελεύθερη βούληση και την σκεπτόμενη κριτική των νέων της ηλικιακής ομάδας 18 έως 25, στην οποία ειρήσθω εν παρόδω, οι άριστοι, με όρους απήχησης, έχουν πιάσει πάτο.
Δυστυχώς όμως ο χαρτζιλικούλης φαίνεται ότι την πάτησε. Μέχρι στιγμής μόλις το 0,947% της προαναφερεθείσας κατηγορίας των νέων ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά του. Υπάρχει μεγαλύτερη ξεφτίλα; Γιατί αυτή η ξεφτίλα είναι μεγάλη. Μεγαλύτερη κι από τον ιό που δεν είναι ορατός δια γυμνού οφθαλμού. Και σε αυτό το σημείο κρίνεται επιβεβλημένο να συμφωνήσω απόλυτα με καταπληκτικό σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου. Γιατί συνιστά τη μεγαλύτερη φάπα στην αλαζονεία της εξουσίας, οι νέοι να εμβολιάζονται χωρίς να παίρνουν τα 150 ευρώ. Μάλλον τσιμπάνε… την ευκαιρία…
Ο Δικαιόπολις
