Το πρώτο αυτοχέδιο σχολείο στη Μυρσίνη
Κοντά στα προσφυγόπουλα με συνεχείς επισκέψεις και η Oμάδα δημιουργικής απασχόλησης των παιδιών
«Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα», έλεγε ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης και στην περίπτωση των 200 προσφυγόπουλων στη Μυρσίνη, ένα τέτοιο όραμα γίνεται δειλά- δειλά πραγματικότητα με την στήριξη αφενός της Ομάδας Δημιουργικής απασχόλησης που είναι κοντά τους σχεδόν από την πρώτη στιγμή, αλλά και των εθελοντών δασκάλων που έστησαν ένα αυτοσχέδιο σχολείο και τους μαθαίνουν τα πρώτα γράμματα!
Γιατί η ελπίδα παραμένει ζωντανή και τα σπινθηροβόλα μάτια των παιδιών αγωνιούν να γνωρίσουν τον κόσμο μέσα από τη γνώση, έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που έφτιαξαν οι μεγάλοι και ισχυροί της γης γι αυτά.
Πριν λίγες μέρες, στο LM της Μυρσίνης, οι δάσκαλοι Kinda και Marwa και οι Andy και Zamsam που ήρθαν από το Λονδίνο, όλοι εθελοντές δάσκαλοι έστησαν ένα αυτοσχέδιο σχολείο και τα παιδιά κάθισαν στα θρανία μαθαίνοντας τα πρώτα γράμματα στα αγγλικά, ενώ ο ενθουσιασμός των μικρών μαθητών είναι εμφανής. Οι εθελοντές στο ποστ που ανέβασαν στην σελίδα που έχει φτιαχτεί στο fb “ Myrsini refugees Welcome ‘ γράφουν:
«Έγινε η αρχή… Θα βάλουμε τα δυνατά μας για να κάνουμε τα παιδιά ευτυχισμένα»
Από την πλευρά της, η Ομάδα Δημιουργικής απασχόλησης που αποτελείται και αυτή αποκλειστικά από εθελοντές, βρίσκεται κοντά στα προσφυγόπουλα σε τακτά χρονικά διαστήματα και φροντίζει να περνούν τα παιδιά ξένοιαστα και δημιουργικά το χρόνο τους, ζωγραφίζοντας και συμμετέχοντας σε παιχνίδια. Πάνω απ΄όλα όμως έχουν αναπτυχθεί ισχυροί δεσμοί μεταξύ των παιδιών και των μελών της Ομάδας δημιουργικής απασχόλησης και τους περιμένουν με λαχτάρα και με μια αγκαλιά.
Συγκινητικό είναι το post της Βούλας Λιανού στο f/b που περιγράφει με πόσο ενθουσιασμό βιώνουν τα παιδιά τον χρόνο δημιουργικής απασχόλησης που περνούν όλοι μαζί:
“Σήμερα πάλι η βδομαδιάτικη επίσκεψη στην Μυρσίνη.
Μια δύσκολη μέρα με πολύ πεσμένη διάθεση για όλα όσα συμβαίνουν έξω και μέσα μου. Ξεκίνησα με πολύ βαριά διάθεση.
Και φτάνουμε στους πρόσφυγες και μας βλέπουν τα παιδιά που πια μας γνωρίζουν και τρέχουν να μας αγκαλιάσουν, γίνεται ένας πανζουρλισμός μέχρι να μοιράσουμε τις φωτοτυπίες και τους μαρκαδόρους και βγαίνουν και μαμάδες με πιο μικρά να μας καλωσορίσουν.
Γεμίζει ο τόπος χαρούμενες φωνές, ζωγραφίζουν, τρέχουν να μας τα δείξουν, να τα φωτογραφίσουμε, να δούνε τη φωτογραφία στο κινητό και να κολλήσουν τη ζωγραφιά στον πίνακα.
Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι έχεις ξεχάσει όλες τις έγνοιες που σε βασάνιζαν, τα οικονομικά προβλήματα, τις πικρίες και τις απογοητεύσεις σου και νιώθεις μια εσωτερική γαλήνη.
Βλέπεις ανθρώπους που βρίσκονται στο πουθενά, που ο καθένας τους κουβαλάει και μια τραγωδία, σ ένα ξένο τόπο, χωρίς καμιά βεβαιότητα για τίποτα να σου χαμογελάνε, που σε λιγότερο από δυο μήνες αυτοοργανώθηκαν, που ξεκίνησαν ένα αυτοσχέδιο σχολείο με δασκάλους από τους ίδιους, που ακόμα κάνουν σχέδια και όνειρα.
Και νιώθεις χαρούμενος που είσαι εκεί, που δίνεις μια νότα χαράς και παιχνιδιού στα παιδιά, που σου χαμογελάνε οι μαμάδες τους με ένα πλατύ χαμόγελο που χωράει ολόκληρο τον κόσμο…»
