Το χρονογράφημα: Μεταξύ ονείρου και βροχής
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”72730″ img_size=”full”][vc_column_text]Ξανθό μακρύ χυτό μαλλί, μάτι διακριτικά βαμμένο, μαύρο παντελόνι εφαρμοστό και μαύρη μπλούζα με τiραντούλες, φιλάρεσκα κατεβασμένη η δεξιά να προβάλλει και να αναδεικνύει το μπούστο. Κι ας προειδοποιούσε το δελτίο καιρού της ΕΜΥ για βροχές και καταιγίδες.
Θα‘ταν δε θα’ταν δεκαοχτώ χρονών. Πάει καιρός που «έμαθε» πως αρέσει. Ήξερε και ότι ο εξ‘ όψεως ευυπόληπτος -συνομήλικος του παππού της-που απέσπασε το φευγαλέο βλέμμα της, τρεις και μισή μετά το μεσημέρι, έκανε ανάρμοστες σκέψεις στο πίσω μέρος του μυαλού του, εκεί όπου χρονιά τώρα στοιβάζονται, και πια δεν ξεχωρίζουν τα περασμένα.
Κατηφόριζα προς το σπίτι για το μεσημεριανό διάλλειμα, όταν είδα στη συμβολή 28ηςΟκτωβρίου και Ρήγα Φεραίου, να δύει μια δεξιά τιράντα και να ανατέλλει ένας ώμος αλαβάστρινος.
Την επομένη -αξημέρωτα-η μετεωρολογική έπεσε μέσα. Κι εγώ σε διάθεση οριακής μελαγχολίας, καθόμουν κι έγραφα για τη χθεσινή πιτσιρίκα, που αμφιβάλλω αν όντως την συνάντησα ή ονειρεύτηκα.
Σαν να έγραφα για όλες τις γυναίκες του πόθου που…ατύχησαν να μη μας γνωρίσουν.
Και περιμένω-σαν να το βλέπω -πότε θα ξυπνήσει η Ευρυδίκη να μου πει:
«Στα ’λεγα χθες ότι σήμερα θα βρέχει…»[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
